Een geweldige ervaring, de Japannse kersenbloesem in het Amsterdamse Bos.

Tijdens de bloei van de Japanse kers is het Bloesempark in het Amsterdamse Bos op zijn mooist. De Japanse kers bloeit doorgaans vanaf midden en eind maart.
Met Hanami Matsuri, ofwel het Kersenbloesemfeest, vieren Japanners de komst van de lente. Het is traditie om met familie en vrienden onder de bloeiende kersenbomen te picknicken.
Sakura
Bloemen – en de natuur in het algemeen – hebben in Japan een symbolische betekenis. De kersenbloesem – ‘Sakura’ – staat voor een nieuw begin, maar verwijst tegelijkertijd naar de vergankelijkheid van het leven.

Vrouwennamen
In 2000 schonk de Japan Women’s Club (JWC) 400 kersenbomen aan Amstelveen: de Prunus Yedoensis (geënt op een rechte onderstam). Iedere boom heeft een naam:
200 bomen hebben een Japanse vrouwennaam
Ai Aiko Akane Akemi Akiko Aoi Asako Asuka Atsuko Aya Ayaka Ayako Ayumi Azusa Chiaki Chieko Chiemi Chigusa Chikage Chikako Chinatsu Chitose Chiyo Chiyoko Chizu Chizuko Chizuru Eiko Emi Emiko Erika Eriko Erina Etsuko Fuji Fukuko Fumiko Fusako Fuyuko Hamako Hana Hanako Haru Haruko Harumi Hatsue Hatsumi Hideko Hidemi Hideyo Hiroko Hiromi Hisako Hisayo Hitomi Ieko Ikuko Ina Izumi Junko Kanako Kaori Kasumi Katsuko Katsumi Kayo Kayoko Kazuko Kei Keiko Kikue Kikuko Kimie Kimiko Kinuko Kiwako Kiyoka Kiyomi Kumi Kumiko Kuniko Kyoko Machiko Madoka Mai Maki Makiko Manami Mari Marie Mariko Mariyo Masako Masami Masayo Masumi Matsuko Mayuko Mayumi Megumi Michiko Midori Mie Mieko Miho Mikako Mikiko Minako Mineko Minori Mireko Misa Misako Misato Mitsue Mitsuko Miwako Miyako Miyoko Mizue Moeko Momoyo Mutsumi Nagisa Namiko Nana Naoko Naomi Natsuki Natsuko Nobuko Noriko Nozomi Orime Reika Reiko Rie Ritsuko Sachie Sachiko Sachiyo Sadako Sakiko Sakura Sanae Saori Satoe Satoko Satsuki Sayaka Sayoko Sayuri Seiko Setsuko Shigeko Shihoko Shinobu Shizu Shizue Shizuka Shoko Sueko Sugako Sumiko Suwako Suzuko Taeko Takako Tamae Tatsuko Terue Teruko Tokie Tokiko Tokiyo Tomiko Tomoka Tomoko Toshie Toshiko Toshimi Toyoko Tsuruko Tsuyuko Umeko Wakako Yachiyo Yasuko Yoko Yoriko Yoshiko Yukari Yuki Yukie Yukiko Yukino Yuko Yumiko Yumiyo Yuriko

200 bomen hebben een Nederlandse vrouwennaam
Aaltje Ada Ageeth Agnes Alexandra Alie Andrea Angelique Anita Anja Anke Annelies Annemarie Annette Anouk Antoinette Astrid Babette Barbara Beatrix Betty Bianca Carla Catootje Cecile Charlotte Christa Christina Christine Clara Coby Conny Cora Cornelia Corrie Deborah Diana Dina Dineke Diny Dominique Doortje Dora Dorien Eefje Eleonora Elisabeth Eliza Ellen Els Elske Emma Esther Eva Evelien Eveline Famke Fanny Fiona Fleur Francis Francisca Francoise Frederica Freekje Frieda Gea Geertje Gerda Gineke Greet Greta Grietje Harriet Hanna Hannelore Hanny Helena Hetty Hilda Ina Ineke Inge Ingrid Irene Irma Isabelle Jacqueline Janet Janke Janneke Jannie Jenny Johanna Joke Jolanda Jolien Jorien Jorrie Josefien Joyce Judith Juliana Karin Katinka Katja Katrien Koosje Laura Liesbeth Linda Liselore Lisette Liza Lobbetje Loes Lonneke Luutje Maaike Madeleine Maretje Marga Margot Margreet Margriet Maria Marie Marieke Marijke Marion Mariska Marjan Marjolein Marleen Marloes Martine Mary Matilda Mia Mieke Miekje Miep Mies Miranda Mireille Mirjam Monique Natasja Nathalie Nicole Nicolette Nienke Nina Olga Patricia Paula Pauline Petra Petronella Pia Pien Regina Renate Ria Rietje Rita Roos Rosalind Sabine Sabrina Sandra Saskia Sien Sietske Sijtje Sonja Suzan Tamara Tanja Thea Theodora Tina Tineke Trea Trees Trijntje Truus Vanessa Vicky Viola Wanda Wendy Wilhelmina Willeke Willemijn Wilma Winnie Xandra Yvette Yvonne

Zoals hij de trap naar beneden kwam op de lange trap in het casino van Amsterdam Sloterdijk. ‘Lange trap, lange trap…’ hoorden we hem zeggen.
Dan klom hij het kleine podiumpje op en zette het eerste lied in.
Meteen krijgt hij het publiek mee.
Een hoog meezing gehalte heeft zijn repertoire, als geen ander weet hij het publiek aan te sporen mee te zingen, voor de grote uithalen van het refrein van de klassiekers hoor je hem soms nog zeggen ‘kom op, kom op!’. Een ras entertainer is deze man.
Hij loopt het publiek in, maakt een dansje met deze of gene en maakt er een feestje van.

Een medley van o.a. de volgende klassiekers kwam in een half uurtje voorbij ;

Hou me vast en Blijf bij mij van zichzelf
Leef van Hazes Junior
Malle Babbe van Rob de Nijs
Piano man van Billy Joel
Verdomd alleen van Danny de Munck
Stil in mij van Van Dik Hout
Zing, vecht, huil, bid van Ramses Shaffy
Zij gelooft in mij van Andre Hazes

Daarna nam hij uitgebreid de tijd om met iedereen die dat wilde op de foto te gaan.

Dagje Den Haag; Het Mauritshuis; leuk!

Interessant, wie heeft er gelijk? Over melk hoorde ik het volgende beweren door verschillende volwassenen;
– Melk is voor baby’s, volwassenen hebben geen melk meer nodig, daar wordt je bovendien dik van.
– Melk is voor iedereen, er zit calcium in en dat is goed voor je botten. Voor baby’s net zo goed als voor volwassenen.

Shampoo
– Bij mijn vrouwelijke, vorige Syrische kapster hoorde ik het volgende: Je moet niet meer dan 2, maximaal 3x per week je haar wassen. Het is slecht voor je haar om het te vaak te wassen. Gebruik ook nooit Head & Shoulders, dat is slecht voor je haar. Beter kan je gewoon Baby Shampoo gebruiken.
– Mijn mannelijke, huidige Syrische kapper beweerde het volgende:
– Ik was elke dag mijn haar, met Head & Shoulders. Prima shampoo. Nee, ik vind het lekker fris hoor als ik mijn haar gewassen heb.

Wie heeft er nou gelijk? Ik kom er niet uit.

Perfect days

Het nummer ‘Perfect day’ van Lou Reed was misschien wel zijn beste nummer, de LP ‘Transformer’ toch zeker zijn beste plaat.
Net zoals ‘Lust for Life’ het beste nummer van Iggy Pop was en de gelijknamige LP veruit zijn beste plaat.
Wat hebben beide platen gemeen? Ze zijn geproduceerd door David Bowie, die beide artiesten tot ongekende hoogte wist te inspireren. Beiden brachten nog tientallen platen uit, maar dit niveau hebben ze later nooit meer geëvenaard.
David Bowie, wat was zijn beste plaat? ‘Ziggy Stardust & the Spiders from Mars’ staat hoog genoteerd op de vele lijstjes, evenals ‘Heroes’, ‘Low’, ‘Station to station’, ‘Scary Monsters’.
Mijn persoonlijke favoriet is toch wel ‘Young Americans’, zijn soul plaat. Bowie heeft veel platen gemaakt, maar deze 6 zijn toch wel de toppers, verder heeft hij veel platen met maar een paar leuke nummers erop gemaakt. Toch een vrij hoge score qua goeie platen, zijn zwanezang ‘Black Star’ was trouwens ook een goeie plaat. Samenvattend kunnen we dus wel stellen dat Bowie zeker 7 goeie platen heeft gemaakt.

Maar dat is niet waarover ik het wilde hebben. Zoals de titel ‘Perfect days’ al aangeeft, is dit niet de gelijknamige titel van het liedje van Lou Reed, dat is namelijk ‘Perfect day’.
Een prachtig nummer, een relaxt nummer. Het nummer speelt een belangrijke rol in de film van Wim Wenders; Perfect days.

Volmaakte dagen dus. In tegenstelling tot de tekst van Lou Reed is de hoofdpersoon in de film meestal alleen. De film speelt zich af in Tokyo, Japan en is van een verbluffende eenvoud.
Het leven van de hoofdpersoon is een aaneenschakeling van vaste patronen, rituelen. Het is bovendien een eenvoudige schoonmaker van toiletten in de drukke hoofdstad van Japan. Een beroep waar de meeste mensen nogal op neerkijken, terwijl het nuttig werk is.
We volgen de hoofdpersoon in zijn dagelijkse werk, we zien hem opstaan, elke dag op hetzelfde moment dat een straatveger in zijn straat de bladeren veegt. Dan volgt het vaste ritueel van wassen, aankleden, scheren en zijn woninkje uitstappen. Je ziet hem naar boven kijken, diep ademhalen en nadat hij een blik koffie uit de automaat heeft gehaald, in zijn busje stappen.
Het uitzoeken en opzetten van een cassettebandje geeft ook een warm gevoel van herkenbaarheid. Zowel de muziek, veelal uit de 60’s en 70’s.
We horen o.a. the Animals, the Kinks, Nina Simone en ja, Perfect day van Lou Reed.
Dan doet hij zijn dagelijkse werk met volle overgave. In de pauze gaat hij altijd in hetzelfde parkje zitten en maakt hij een foto van de boom boven hem. Het fotorolletje brengt hij ook wekelijks weg om te laten ontwikkelen.
Een totaal zinloze herhaling van zinloze rituelen. Ook het dagelijkse bezoek aan het badhuis, het dagelijkse bezoek aan het eettentje, alles is van een aandoenlijke simpelheid. De tweedehands boekjes die hij voor het slapen leest. De volgende dag hetzelfde ritueel. Enkele voorvallen verstoren zijn vaste bezigheden, maar hij blijft onverstoorbaar.
Zo simpel als het is, het leven is mooi. Hij geniet er met volle teugen van. De film houdt ons een spiegel voor. Kijk naar deze eenvoudige man, die kan genieten van de simpele dingen van het leven. Hij heeft niet meer nodig, is volledig tevreden. Klaagt niet maar doet wat hij moet doen en is daar blij mee.
Fijne film, goeie muziek, mooie beelden. Dit is wat een goeie film moet doen; je een goed gevoel geven.

Kuba is Pools voor Jakob, Kamil kennen we hier ook; Camille oftewel de Franse variant.
Casper is een veelvoorkomende Nederlandse naam.
Agnieska heeft het druk met haar ‘drie K’s’ zegt ze altijd. Ze werkt als schoonmaakster en volgt een cursus Nederlands op de Zaterdagochtend.
Agnieska woonde vroeger in Lelystad, maar moest van haar huisbaas het huis verlaten. Toen ging ze weer terug naar Polen, dat viel niet mee. De kinderen moesten weer naar de Poolse school, wat moeilijk was met de taal. Dus hielp ze haar kinderen veel met de taal. Haar man bleef in Nederland werken, had hier een goede baan en huurde hier tijdelijk een kamer in Sassenheim. Agnieska ging weer bij haar moeder wonen. Het was een zware tijd.
Na vijf jaar gingen ze weer terug naar Nederland, haar man had een huis gevonden in Noordwijk, nu moesten haar kinderen weer Nederlands leren. Zelf moest Agnieska ook weer Nederlands leren. Dat heef ze goed gedaan, ze spreekt heel aardig Nederlands met soms wat kleine foutjes, maar dat is helemaal niet storend.

Aga heet eigenlijk ook Agnieska, maar de afkorting ervan. Aga, die dus eigenlijk Agnieska heet, woont samen met haar vriend en haar hond. Aga is supersportief. Ze staat dagelijks om 5 uur op en gaat dan eerst een uur met de hond lopen. Haar man is ook supersportief, hij loopt ook dagelijks twee keer een uur met de hond, meestal loopt hij hard. Hij loopt ook mee in marathons, zo heeft hij de marathon in Athene en in Madrid gelopen. Vaak gaan ze samen met de hond op het strand rennen.
Ze gaan ook in de winter in de zee zwemmen, goed voor de bloedsomloop. Zeker geen watjes, deze twee!
Ook Aga werkt als schoonmaakster. Haar vriend heeft ook een goede baan hier.

Hieronder een recensie uit vpro cinema. Ik ben het er helemaal mee eens. Simpele verhalen zijn vaak het mooist. Het is een mooie, ontroerende, romantische film. Over de vergankelijkheid, gemiste kansen, verloren liefdes. Over toeval en het lot, over keuzes en veranderingen, en over vorige en nieuwe levens. Prachtige, rustige scenes met de skyline van New York. De twee jeugdvrienden. De wat verlegen man, nog ongetrouwd en thuis wonend en de ondernemende vrouw van de wereld, die het heeft gemaakt.

In het semi-autobiografische, met prijzen overladen regiedebuut Past Lives van Celine Song komen Naomi en haar jeugdliefde Hae Sung na twaalf jaar radiostilte weer in contact met elkaar.
‘Er is een bar in de East Village,’ zo vertelde filmmaker Celine Song begin juli tegen The Hollywood Reporter, ‘waar ik samen met mijn jeugdvriendje uit Zuid-Korea én mijn Amerikaanse man in belandde. Die vriend sprak alleen Koreaans en mijn man alleen Engels. En ik zat tussen ze in. Te vertalen. Als een brug tussen twee werelden.’
Dit is niet zomaar een ongemakkelijke, persoonlijke herinnering van Song, het is ook een heel aardige beschrijving van de allereerste scène uit haar voortreffelijke debuutfilm Past Lives. Alleen weten de kijkers van die film dan nog niet wie wie is, en vooral niet wat zich daar tussen die drie mensen afspeelt.
Dat laatste wordt door Song prachtig gedoseerd verteld. We gaan eerst terug in de tijd en maken kennis met de twaalfjarige Na Young en Hae Sung in Seoul. De prepubers zijn gek op elkaar, maar hebben dat nog nooit durven uitspreken. En dat zal ook nog even op zich moeten laten wachten, want Na Young emigreert met haar ouders naar Toronto, waar ze aan een nieuw leven begint.
Twaalf jaar later pikt de film ze weer op. Hae Sung zoekt via Skype contact met Na Young, die zich inmiddels Nora noemt en verhuisd is naar New York. In een van de vele online-gesprekken die volgen bekent Nora dat ze eenzaam is in New York. ‘In het begin huilde ik hier iedere dag, totdat ik merkte dat niemand dat iets uitmaakt.’ Maar weg uit New York wil ze niet.
En weer springt de film twaalf jaar vooruit in de tijd. Nora en Hae Sung draaien nog steeds als planeten om elkaar heen. Hae Sung meldt dat hij naar New York komt en het waarom laat zich raden. Alleen is Nora inmiddels wel getrouwd met (de witte) Arthur. En zo zijn we weer terug bij dat ongemakkelijke moment in de bar uit het begin van de film. Waarna Song toewerkt naar een van de mooiste en aangrijpendste filmfinales van de afgelopen tien jaar.

Ja, ook regisseur Song emigreerde op twaalfjarige leeftijd naar Canada, ook zij ging van Toronto naar New York om het te maken als schrijfster. En ook zij kreeg bezoek van haar jeugdvriend. Maar in Past Lives kijken we niet alleen naar een hoogstpersoonlijke geschiedenis, de film vertelt ook een heel invoelbaar universeel verhaal. Over toeval en het lot, over keuzes en veranderingen, en over vorige en nieuwe levens.

Van een Indiase man in mijn groep hoorde ik dat hij in India lid was van een lachclub, dat is een club waar men elke week samen een uurtje gaat lachen. Lachyoga dus. Een Indiase lachguru had het bedacht en dat bleek een groot succes.

Dit jaar vindt de Dag plaats op 5 mei. Wereld Lachdag is in 1998 opgericht door de World Laughter Yoga Movement.

Als je gaan googelen op lachen kan je dit allemaal lezen, zo bijvoorbeeld dit artikel uit de Libelle van 11 juni 2023;

Híerom lachen baby’s en kinderen 400 en wij slechts 10 keer per dag;

We hebben minder vrije tijd, we zijn te druk.
Kinderen hebben geen filter, ze lachen sneller.
Volwassenen lachen niet zomaar, het moet een reden hebben.
Zoals je na een flinke lachbui misschien wel ervaart, gieren hierdoor allerlei fijne stofjes door je lijf. Dit is onder andere het gelukshormoon endorfine, dat het cortisolgehalte (stress) in je lichaam verlaagt. Ook beïnvloedt lachen de hoeveelheid dopamine en serotonine in je lichaam, stofjes die je stemming ook positief beïnvloeden.

• Een goede ademhaling. Wie lacht, ademt dieper, waardoor je bloeddruk verlaagt en je bloedsomloop wordt bevorderd.
• Je gebruikt met lachen maar liefst 15 gezichtsspieren, wat ook weer zorgt voor een betere doorbloeding. En dat heeft dezelfde effecten als een gezichtsmassage!
• Positieve emoties gaan gepaard met meer zelfvertrouwen en een beter communicatievermogen, wat helpt die dagelijkse sleur te doorbreken. Ook sta je hierdoor makkelijker open voor sociale relaties.
• Lachen verbetert je hartgezondheid.
• Lachen vermindert je pijn en verbetert je immuunsysteem
• ZÓ KUNNEN WE MEER LACHEN
• Het moge duidelijk zijn: meer lachen komt ons op allerlei manieren ten goede. Hoe we meer lachen in het dagelijks leven? Het zit hem vooral in de kleine dingen, bijvoorbeeld door uit je hoofd te komen en meer in verbinding te staan met je lichaam. Meer innerlijke rust leidt tot gevoelens van blijdschap, tevredenheid en vrolijkheid. Omarm bovendien je kinderlijke energie. Durf flauwe grappen te maken en neem jezelf en het leven niet te serieus. Verleg je grenzen en zie nieuwe uitdagingen met nieuwsgierigheid tegemoet.
• Heb je hiervoor externe hulpbronnen nodig? Zet dan eens een playlist aan met vrolijke muziek, wandel om je hoofd leeg te maken en omring jezelf met gelijkgestemden met dezelfde humor en levensenergie. Gegarandeerd dat binnen de kortste keren de tranen over je wangen rollen van het lachen.

‘Smoke on the Water’ van Deep Purple was te horen toen we binnenkwamen en onze plaats toegewezen kregen in het Amsterdamse Hard Rock Café. Misschien toch wel het ultieme hard rock nummer. Destijds was ik fan van Deep Purple en vooral van de LP ‘Machine Head’

imgres

Nu, 50 jaar later, kom ik dan als 64 jarige in het Hard Rock Café in Amsterdam.
Het concept was duidelijk op hard rock gebaseerd; harde muziek met beeld op flat screen aan de wand, een internationaal publiek. We werden bediend, zoals overal in Amsterdam, door Engelstalig personeel. Heel joviaal ging het van; ‘are you doing fine?’ en ‘how may I help you?’ ‘Are you allright?’ werd tijdens het eten nog gevraagd. Leuke meisjes zijn het wel, met een soort van broeksriem om hun nek, waarop buttons of speldjes met gitaren. Tikkie ruig, tikkie hard rock dus. Als je binnenkomt wordt je meteen gewezen op de ‘bathrooms’ en mag je even wachten. Daarna wordt je naar je plaats begeleid. Ons plekje was leuk, bij het raam met een mooi uitzicht op de gracht.

Het is een populair concept dat blijkbaar overal ter wereld aanslaat. En het is dan een must om zo’n prijzig t-shirt of sweatshirt met Hard Rock Cafe Amsterdam aan te schaffen om te pronken dat je er bent geweest.
Die muziek trouwens, het volume was luid maar gelukkig kon je elkaar nog wel verstaan. Ik hoorde AC/DC, maar ook de Pretenders en modernere rock groepen zoals Nothing But Thieves.

Aan de muur foto’s en attributen; ik zag o.a. foto’s van Iggy Pop en Neil Young. Als ik me niet vergis zag ik het leren jasje van Bob Dylan ingelijst naast zijn foto. OK, Iggy zou je nog net onder hard rock kunnen scharen, maar Bob Dylan en Neil Young? Geen hard rock! Toen ik naar de ‘bathrooms’ ging, zag ik een ingelijste jurk van … Miley Cyrus. Is dat niet dat popzangeresje van de hit ‘Flowers’? Leuk liedje hoor, maar heeft volgens mij niets met Hard Rock te doen. Het begrip ‘Hard Rock’ wordt blijkbaar heel ruim genomen…

Over het eten niets dan lof, dat ‘Golden Menu’ van 25 Euro was heerlijk, het was noodles met kaas en kip en mijn vrouw had de ceasar salade met kip. Heerlijk, dat moet gezegd worden.

Of we iets wilden drinken? Er werd bij verteld dat dat exclusief de prijs voor het eten was. Dat vond ik OK en bestelde twee bier. Tot onze verrassing kregen we ieder een halve liter tapbier van Heineken, lekker koud, helemaal goed dus. Maar 8 euro 50 per glas?
Toeristenprijzen, had je kunnen weten!

Al met al had dit uitje ons 82 Euro gekost, 50 euro voor het eten, 15 euro voor het drinken en 17 euro om bijna drie uur te parkeren.
Maar dat weet je natuurlijk van tevoren en daar moet je verder niet over zeuren. Je bent er immers echt geweest, in het Hard Rock Café in Amsterdam.

Amsterdam Light Cruise
Een jaar of tien geleden, toen het voor het eerst plaatsvond, was ik nogal teleurgesteld in de Light Cruise. Het aanbod van kunst vond ik nogal tegenvallen. Bovendien had ik mijn Duitse vrienden meegenomen en er was geen Duits op de audio beschikbaar.
Wat de audio betreft, was er na tien jaar weinig verandering merkbaar. Er was weliswaar Duits beschikbaar op de audio, volgens de kapitein, maar het is ons, noch onze medepassagiers gelukt om de audio in te stellen in het Nederlands, laat staan in het Duits. Wel was er af en toe wat vage lounge muziek en wat in het Engels te horen, maar dat was door het geklets in de boot nauwelijks verstaanbaar. Daar stond tegenover dat de kapitein af en toe wat droog commentaar gaf, wat best grappig was. Zo vertelde hij over het moderne gebouw van Booking.com dat het gefinancierd was door onze luiheid omdat we zelf onze hotels niet meer willen boeken. Daar had dit bedrijf zoveel geld mee verdiend dat ze zo’n modern gebouw konden laten neerzetten in onze hoofdstad.
Uitleg per audio was trouwens totaal overbodig want er was genoeg om je fantasie de vrije loop te laten. ‘Boodschappen doe je in de supermarkt’, zei filmmaker Dick Maas altijd en daar wil ik me graag bij aansluiten. Kunst moet je tot nadenken aanzetten, als men je vertelt wat je erbij moet denken is er geen kunst meer aan. Gewoon op je in laten werken is het beste.
Het begon al met een puik stukje confronterende kunst;
de fel verlichte witte bankzitters die op hun mobieltjes kijken en daarbij hun gezicht verlichten; teken des tijds. De witte gestalten maakten vanaf het water een spiegelende indruk, wij kijken naar onszelf, zoals we dagelijks een paar uur op onze telefoontjes zitten te staren. Wij, die niet meer naar onszelf kijken.
Een foto van de bankzitters is, zoals andere foto’s van het festival, te zien op de website van het Amsterdam Light Festival

Verderop maakten de blauwe bollen, bovenop wat gebogen stengels, een hallucinerende indruk. Ze deden me denken aan de psylocibine paddenstoelen, die ik dertig jaar geleden met mijn toenmalig Russische vriendin kocht in een coffeeshop op de Nieuwmarkt. Helaas was ze er drie dagen beroerd van, terwijl ik er een constante lachkick van had. De hallucinerende werking van deze paddenstoelen waren hier mooi in beeld gebracht. Ten eerste door de blauwe verlichte toppen en ten tweede door ze aan de waterkant te plaatsen, zoals menig jonge engelse toerist na gebruik van deze psylocibine paddenstoelen met zijn fiets in de gracht is beland.

Die hallucinerende werking hadden meerdere lichtobjecten. Een ander hoogtepunt vond ik bijvoorbeeld de zwevende duiker die met wijd gestrekte armen boven een denkbeeldig verlicht zwembad in het luchtledige zweeft.

Zijn duikbril is het licht waarmee hij de omgeving verlicht waarin hij duikt. Excuses voor de wazige foto’s, de ruiten van onze rondvaartboot waren nogal beslagen, zodat het beeld wat wazig is. Een reden des te meer om de rondvaart in het echt te ervaren.

Er was veel meer, te veel om alles op te noemen. Zoals het beeld van Atlas, die de verlichte stad op zijn schouders draagt, mooi beeld dat ook aan de achterkant van het Paleis op de Dam te zien is, daar met een wereldbol op zijn schouders. Of, terugkomend thema, een grote celphone, verlicht aan de waterkant, waarop mijn vrouw me attent maakte. Ik dacht eerst dat het een reclamezuil was. Een groepje mensen stond ernaar te kijken.

De witte gestalten maakten ook indruk; gestalten die je onverlicht niet ziet, of eigenlijk nooit ziet, krijgen ineens betekenis want ze zijn zichtbaar.

Kortom, er valt genoeg te genieten op deze Light Cruise. Teveel om op te noemen, het beste is om je te laten verrassen.
Tip: ga vooral ook eens op het kleine achterdek buiten staan, je kan dan nog toffere foto’s maken, bijvoorbeeld van de prachtig verlichte bruggen en de spiegeling van het licht in het water. Die alleen al zijn de moeite waard.

En tenslotte nog een praktische tip: neem wat contant klein geld mee. Bij het verlaten van de boot was het nogal gênant dat we dit niet hadden, want er staat een klomp te wachten naast de kapitein bij de uitgang, die bestemd is voor de fooi, waarvoor hij iedere toerist vriendelijk bedankte. Toen wij uitstapten zonder iets in de fooienpot te doen, kregen we dan ook als commentaar: ‘Hollanders hè’ .