Mijn Kerstspeech:

Ik was eind November bij mijn accountant in Amersfoort.
Ik wilde nog wat vragen: ik heb ook nog tien jaar in Duitsland gewerkt, volgens mijn heb ik daar ook nog voor mijn pensioen betaald, kijk ik heb alle loonstrookjes en mijn Sozialversicherungsausweis nog bewaard.
O dat is in Duitsland altijd heel goed geregeld hoor, mag ik een kopietje maken? Dan mail ik het naar mijn collega, die is accountant voor verschillende Duitse bedrijven.
Ik gaf hem het overzichtje en hij keek ernaar; Zo, je hebt wel van alles gedaan he?
Sicherheitsdients, Schilder, ADAC, Hausmeister, Allianz Assistance, Teleperformance, Stadwerke Munchen, Consulting, Jafra cosmetics callcenter, Sigma Aldrich Chemie.
Ja. Ik ben degene in de familie die de meeste banen heeft gehad.
Maar, zei David, jij hebt wel veel levenservaring en een afwisselend leven gehad!
Dat klopt, saai was het zeker niet!
Op de terugweg schoot me ineens te binnen, verroest, het is 30 jaar geleden toen het Duitse avontuur begon.
En even later dacht ik: ongelofelijk, ik ben nu bijna net zo oud als mijn vader toen.
1994 – maar waarom gingen we naar Duitsland? Het was niet zomaar van goh, laten we maar eens naar Duitsland gaan.
Toen ik in Amsterdam studeerde, viel de muur van Berlijn en las ik hier alles over. Ik snuffelde graag rond in boekwinkels en zag ik een krant ‘socialistische Tageszeitung’ het bleek een Oost-Duitse krant. Dat vond ik interessant en kocht een exemplaar.
Thuis liet ik het mijn vader zien en die zag een advertentie van een betonfabriek in Dessau. Hij zou toch al met mijn moeder naar familie van een vriendin van Tante Lore gaan, in Maagdenburg. Dan kunnen we daarna in Dessau gaan kijken. Toen hij terugkwam was hij meteen enthousiast en zat vol met plannen. Al snel ging hij vaker naar Dessau en kreeg hij assistentie van Wijnie en mijnheer Bakker van de Nationale Investeringsbank.
Iedereen zei: ‘Waar begin je aan? Waarom zou je je op jouw leeftijd nog al die zorgen op je hals halen? Maar hij wuifde alle bezwaren weg. Zijn werk was zijn lust en zijn leven. Hij ging voor het nieuwe avontuur, de uitdaging.
Daar moest ik meteen aan denken toen ik het appje van mijn zusje Elsje las met het nieuws dat ze een opera wil beginnen in Curaçao. Ik herkende dat. Precies
mijn vader.
de overname van het bedrijfsterrein in Dessau was onderwerp voor mijn scriptie van mijn Europese Studies, geschreven in de Franse taal.

Ronald Reagan had een mooie quote over socialisme;“Socialism only works in two places: in heaven where they don’t need it and in hell where they already have it.”
Toen ik die quote aan Petra Sprung vertelde, moest ze hard lachen. Ze zei: ja, het is nu wel bewezen dat het socialisme niet werkt. Als het in Duitsland niet werkt, werkt het nergens!’.

Wat volgde waren drie chaotische jaren op de Weststrasse in Dessau, als ik alle stommiteiten die ik toen begaan heb moet opsommen, sta ik hier om 12 uur nog te praten. Het was een geluk dat Wijnie erbij was, want zonder haar was het met zekerheid een fiasco geworden.

In ieder geval, door schade en schande wijzer geworden, eind 1996 en verhuisde ik begin 1997 naar Freising, 10 km boven Munchen.
Als ik over alle baantjes die ik in München heb gehad ga vertellen, dan sta ik hier om 12 uur nog, dus ik zal me beperken tot de belangrijkste 3.
Na een paar maanden vond ik een betere baan: Bij Konrad Hausmeisterservice kon ik terecht als huismeester. Voordeel; hier kreeg ik een bus en telefoon tot mijn beschikking.
We verhuisden naar Neu-Perlach, naar de 13e verdieping van de Schumacherring, met uitzicht op de Alpen.
Op een 10—12 tal adressen, vaak woonblokken met parkeergarage en speeltuin, controleerde ik de verlichting in het trappenhuis, veegde ik de toegang tot de parkeergarage schoon, knipte ik heggen, bij luxe bungalows met grote tuin en zwembad haalde ik de golfballetjes van het gazon, maaide het gras en maakte ik het zwembad schoon. In de herfst veegde ik de bladeren op met een veegmachine en in de winter schepte ik de sneeuw.
Als het sneeuwde begon ik al om 4 uur ’s ochtends, want om 7 uur moesten alle objecten sneeuwvrij zijn. Als het dan bleef sneeuwen, moest ik ’s middags een 2e ronde maken. Op een middag toen ik voor de 2e ronde onderweg was en door een scherpe bocht van een heuvel reed, begon de ton met strooigrind, die ik achter in de bus had staan, te schuiven. Er was geen houden meer aan, ik kon draaien wat ik wilde, maar de bus knalde tegen een muurtje aan. Het muurtje, maar ook de bus was total loss. Gelukkig had ik zelf niets.
Ik heb anderhalf jaar met de Konrad Hausmeister bus door Munchen gereden, maar op een gegeven moment dacht ik:
ik heb niet de Universiteit afgemaakt om in München het gras te maaien – zocht en vond toen iets beters.

Allianz Assistance > hulp bij autopech onderweg –
Ik weet nog goed hoe ik de eerste keer zenuwachtig de telefoon aanpakte om 7 uur ’s ochtends;
‘Allianz assistance’ gutemorgen, mit Harold.Wie kann ich Ihnen helfen? ……en het gesprek afhandelde. Tientallen mensen belden ’s ochtends vroeg: Das Fahrzeug springt nicht an’ Dan moest je checken of ze verzekerd waren en een Abschlepp dienst sturen.
Aline, mijn collega, zei: nicht so schuchtern, das muss uberzeugender!
Dus ik, bij het volgende telefoontje:
‘Allianz assistance gutemorgen! Meine name ist Harold, was kann ich fur Sie tun?’
Ik keek naar Aline, die stak haar duim omhoog.
Fahrzeug springt nicht an, was ist ihr versicherungsnummer?
Verschicherungsnummer….?
Auf ihre Karte, ihre versicherungskarte!
Versicherungskarte….?
Was ist ihr Postleitzahl? Dan moest je met de postcode en huisnummer hun adres opzoeken in het Allianz systeem.
Wo stehen Sie genau? Dan moest je met googlemaps lokaliseren en de dichtstbijzijnde abschleppdienst bellen.
Het moest ook snel, want het was druk en stonden veel mensen in de wachtlijn. Als de ‘Warteschleiffe’opliep, kwam de Gruppeleiter binnen lopen en riep: Tempo! Tempo!
Aline is trouwens nog steeds een goede vriendin, met haar man Kurt komt ze elk jaar de eerste week van januari, volgende week weer. ‘Zomers gaan we naar Duitsland, Baden Wurtenberg, Tübingen, waar ze wonen. Of we gaan samen in de zomervakantie naar Steinbach am Attersee in Oostenrijk.
We hadden bij de Allianz al snel een vaste vriendenclub > in de zomer gingen we weekenden naar een camping in Oostenrijk – Imster Slucht, Saalalchtal -: RAFTING, geweldig in zo’n snelstromende bergrivier naar beneden op een grote opblaasboot met een gids en een man of 8. Een wetsuit aan, helm op en dan uit de boot springen om je door de stroom 00mee te laten drijven. Geweldig! Dan met de hele groep buiten barbecueën en ’s avonds bij een kampvuur bier drinken en sterke verhalen vertellen.
Lange bergwandelingen maken in de zomer, 5-6 uur berg op lopen en dan op het terras bovenop de berg een grote weissbier drinken in de zon met een prachtig uitzicht.
skien in winter – Frottmaning, Lenggries, Zugspitze, Schliersee en naar Oostenrijk – Grosse Kaiser, Tirol.
We gingen naar het Oktoberfest en naar biertuinen.
Bierglazen uit die tijd staan hier nog in de kast, die nam ik altijd mee als ik weer naar Scherpenzeel kwam.
Bij de Allianz was het werk al meer op mijn niveau, maar na 1 jaar vond ik uiteindelijk, na drie jaar München, bij het Amerikaanse bedrijf Sigma Diagnostics in Taufkirchen, de perfecte baan, paste bij mijn studie. Ik had me goed voorbereid voor het sollicitatiegesprek. Ik wist dat me gevraagd zou worden: ‘Waarom wil je bij ons werken?’
En inderdaad: why do you want to work with us?
Ik zei: ‘in the first place because of my long time call center experience, in the second place because of my language skills en in the third place because of the fact that I want a longtime, steady job’.
Ik werd meteen aangenomen.
Hier deed ik de planning van technici van Frankrijk en de Benelux van coagulatie machines voor laboratoria. Ik maakte dan de planning en bestelde materiaal voor 4 technici in Frankrijk en 3 in de Benelux. Eindelijk kon ik Frans spreken.
Dat ging in het begin nog houterig, dan hoorde ik op de achtergrond een francaise tegen haar collega fluisteren:
C’est un Anglais!
Maar na een paar weken werd mijn Frans vloeiender:
Bonjour Jean Jacques! Comment vas-tu?
Bonjour Harolde! Ca va, et toi?
Ik kon het goed vinden met de Franse technici, ben nog naar Parijs gevlogen, waar ik hartelijk werd ontvangen door Jean Jacques en een rondleiding door Parijs kreeg.
Zonsverduistering 11 Augustus 1999: bezoek van mijn moeder, Silvan, Elsje en Simone. Op de Odeon Platz zagen we met een speciale bril de maan voor de zon schuiven en werd het pikdonker midden op de dag.
Ondertussen had ik het nog steeds, nu al meer dan 2 jaar, goed naar mijn zin op mijn werk en het leek erop dat ik nooit meer uit München wilde weggaan.

En toen kwam 9-11
De Amerikanen trokken zich terug van de Europese diagnostic afdeling, wat het einde betekende van onze afdeling.
Grote teleurstelling, daarna weer schilderen en begonnen met lesgeven bij Teleperformance – zakelijk Nederlands bij de München Ruckversicherung op de Leopoldstrasse.
Dat vond ik meteen leuk werk, wat ik mijn moeder ook vertelde. ‘Ja, dat is echt iets voor jou’ zei ze.
Al snel kwamen er wekelijks grote enveloppen uit Scherpenzeel, vol met uitgeknipte vacatures uit kranten; docenten Nederlands en Duits gezocht. Ook als zij-instromer.
Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt – ik dacht ook, ik ben nu vijfenveertig, nu kan het nog – en ben ik naar Scherpenzeel verhuisd. Ik heb geluk gehad met mijn familie, ik vriendelijk werd ontvangen en voorlopig genoeg schilderwerk had.
Na nog een paar banen en verhuizingen, van Rotterdam naar Huizen naar Amsterdam, vond ik uiteindelijk na een jaar of drie, mijn bestemming in het onderwijs voor buitenlanders. Ook met dit werk heb ik geluk gehad met mijn familie, met name met Simone, in wie ik ook mijn vader herken in de gedrevenheid van haar werk.
Het heeft een lange aanloop nodig gehad, maar uiteindelijk heb ik mijn bestemming gevonden.
Die gedachten van het Duitse avontuur gingen door mijn hoofd, toen ik terugreed van mijn accountant in Amersfoort naar Haarlem.

Het bestaat nog: mooie tv op de Zaterdagavond! Gisterenavond zaten we te genieten van een prachtig stuk tv. Dat is lang geleden en uiterst zeldzaam dat er zowaar iets interessants te zien is op de vaderlandse buis!
We worden al jaren doodgegooid met flauwe quizzen, zang- en dans wedstrijdjes en meer van dat soort flauwekul en ongein. En dan is daar ineens Huub Stapel die een stuk Nederland op zijn mooist laat zien. Toegegeven, dat stukje over Pelleboer had wat minder gekund, maar prachtige tv over Kampen, de Hanzestad aan de IJssel. Daar weten ze van aanpakken tegen het Wassende Water. In 2.5 uur tijd rammen ze daar met vrijwilligers een Afsluitdijk in elkaar om de oude binnenstad te beschermen tegen hoogwater. Prachtig om de jaarlijkse oefening te zien met de traditionele gehaktbal op het eind. Een stukje geschiedenis over de Olifant, de voormalige sigarenfabriek in Kampen.

De geschiedenis van de Botter, de iJssel die noordwaarts stroomt en de prachtige beelden van de natuurgebieden ten noorden van Kampen. Gewoon op zaterdagavond op tv. Geweldig!

IJssel

Op 19 September werkte ik bij een schoonmaakbedrijf op de Spangese Kade in Rotterdam. Het was de laatste dag en ik liet de cursisten toetsen maken. De cursisten van de eerste groep, aardige dames uit de Kaapverdische Eilanden, hadden een lees- en spreektoets te maken. De meesten haalden de leestoets wel, het spreken bleek een stuk lastiger. Sommigen hadden zich voorbereid, enkele anderen niet en die haalden dus een onvoldoende. Ook waren ze bijna allemaal pas vijf jaar in Nederland, dus vandaar dat het spreken niet zo makkelijk voor ze was.
De tweede groep van die dag, de Turkse dames, maar zij haalden de spreektoets allen voldoende, maar de leestoets haalde slechts de helft van de 4 dames. Deze dames waren al een jaar of twintig in Nederland en konden vrijwel vlekkeloos spreken.
Nadat de eerste groep was vertrokken, speelde zich buiten, op de Spangese Kade, een wildwest tafereel af. Ik zag een politie agent achter een Marokkaanse jongen aan rennen, tussen de auto’s door.
‘Stoppen!’ schreeuwde de agent. ‘Homo!’ schreeuwde de Marokkaan. Toen kwam er een tweede agent zijn collega te hulp schieten. Hij blokkeerde hem de weg en hield zijn taser pistool op hem gericht. ‘Ga liggen, handen omhoog of ik ga je taseren!’ riep de agent.
Uiteindelijk ging de verdachte liggen. Nog twee agenten kwamen erbij, evenals een ambulance met twee vrouwelijke hulpverleners.
Het was net een film, niet eerder had ik zoiets ‘live’ meegemaakt.
De buurman, de jongen van het ernaast gelegen ict- bedrijfje, vertelde dat dit bijna wekelijkse realiteit was in Spangen. ‘Drugs dealen, diefstal, noem maar op. Het is dweilen met de kraan open’.
De buurman aan de andere kant, liep met een prikker en vuilniszak het afval op te ruimen, dat op de parkeerplaats ’s avonds wordt achtergelaten: pizzadozen, Mac Donalds papieren zakken. ‘Alles wordt hier ’s avonds uit het raam gegooid. Ze eten geen varkens, maar ze zijn het wel’, aldus de buurman van de andere kant, eveneens een kleine middenstander. ‘Ik ruim het dagelijks zelf maar op, want het ziet er niet uit’, vertelde hij.
Al met al geen fijne buurt, dat Spangen in Rotterdam. Als je er niets te zoeken hebt, kan je er beter wegblijven. Dat was me nu wel duidelijk.
Afgelopen Donderdag weer een schokkend incident in Rotterdam met enkele doden. Wat is er in godsnaam aan de hand in die stad?
Bijna twintig jaar geleden woonde ik twee jaar in Rotterdam, in Charlois. Toen stond die buurt al niet te best bekend. Zelf heb ik nergens last van gehad, omdat ik meestal moest werken.
Toch schijnt het er ook daar niet op vooruit te zijn gegaan, qua veiligheid, maar dat is het ook nergens. Overal is minder veiligheid, helaas. Ik heb ook genoeg goede Marokkanen meegemaakt, die gewoon hard werken voor hun geld. Jammer dat die moeten lijden onder de slechten, die de sfeer flink verpesten.

het moest er eens van komen. Na mijn verjaardag met een enorme kater en hoestbui de volgende dag en nacht, dacht ik maar 1 ding; stoppen en nu doorzetten.
Ik rookte niet veel; alleen ’s avonds 3, 4, 5 jointjes wiet en altijd had ik genoeg redenen om dit goed te praten;
Het valt allemaal wel mee, ik heb nergens last van, ik kan het wel handelen.
En natuurlijk hemelde ik het blowen altijd op;
De gezellige hogere sferen waarin je vertoeft, je kan zo lekker naar muziek luisteren als je geblowd hebt en je wordt er zo lekker high van.
En ik rookte immers verder niet, alleen een paar jointjes, dat kon toch geen kwaad?
De negatieve elementen wuifde ik altijd weg; de gewenning/verslaving, slecht voor je gezondheid en het kostenplaatje wat eraan vast zat, want aan het blowen werd steeds duurder.
De shag kost inmiddels al een tientje per week en de weed, daar gaf ik elke twee weken gemiddeld toch zo’n 50 euro aan uit. Kom je toch op zo’n 140 euro per maand. Vaak meer, tot 200 euro.
Wat ook niet hielp, was dat mijn vrienden blowen. Dus als die op bezoek kwamen, werd er altijd stevig geblowd, meer dan normaal. Nou kwamen die niet elke week op bezoek, maar ongeveer elke 2 maanden. Vaak werd het dan blowen tot diep in de nacht met een biertje of een wijntje erbij.
De 10 jaar dat ik in Duitsland woonde, rookte ik vaak maanden niet en daar had ik geen problemen mee. Totdat ik weer in Nederland terugkwam, bijna 20 jaar geleden.
De ruime aanwezigheid van coffeeshops werkte het blowen in de hand.
Toen ik 13 jaar geleden mijn vrouw leerde kennen, vond ze het wel een beetje vreemd dat ik blowde, maar ze liet me maar. Gelukkig rookte ze niet, daardoor blowde ik wat minder.
Toen ik met haar een weekend naar Texel ging en ik niets te blowen had meegenomen, kon ik niet slapen. Dat merkte ik ook op vakantie in Italië en Thailand, waar ik meestal de slaap niet kon vatten. Het was de gewenning, eigenlijk een verzachtend woord voor verslaving.
Het gevolg was, dat ik preventief ging denken; laat ik maar wat blowen, dan slaap ik tenminste goed.
En daarbij haalde ik altijd makkelijk alle drogredenen van stal; het valt wel mee, ik rook niet veel, ik rook geen sigaretten, ik voel me er goed bij etc. Onder het motto; ‘een tevreden roker is geen onruststoker’. En dan maakte je er geen punt van om weer naar de coffeeshop te gaan.
Totdat ik hoestbuien kreeg, een aantal jaren geleden. Kriebelhoest die nachtenlang bleef doorgaan. Bij mijn huisarts in Amsterdam kreeg ik Codeïne om goed te kunnen slapen. Heerlijk spul vond ik dat, je kreeg er een lekkere roes van en het hoesten stopte. Wel zei ik toen tegen mijn vrienden dat ik ging stoppen zodra de huisarts met dat zou aanraden.
Die hoestbuien had ik dus op 3 September weer en het enige wat ik dacht was NU STOPPEN!
Ik vroeg aan mijn huisarts in Haarlem om codeïne om in ieder geval de eerste week door te komen en die kreeg ik ook, na mijn mededeling dat ik al bijna 50 jaar shit had gerookt.
Wat ook hielp om te stoppen, is dat ik steeds vaker naar de sportschool ging, toen ik in Haarlem kwam wonen. Ik merkte dat ik het maar 3 minuten uithield op de loopband. OK, zei ik dat altijd tegen mezelf, 3 minuten is beter dan niets. Hoewel je natuurlijk weet dat de zwakte door het blowen komt.
Naarmate ik vaker ging sporten, voelde ik me beter, het soort high dat je krijgt van sporten is veel lekkerder dan de high van blowen. Als je nog blowt, blijf je dat ontkennen, maar het is natuurlijk wel zo. Plus de energie en de scherpte van geest.
Alle redenen om te blowen; je voelt je zo relaxed, lekker kicken etc. zijn, moet ik nu eerlijk toegeven, drogredenen. Je houdt jezelf voor de gek want het is slecht voor je gezondheid en je betaalt je scheel aan die shit.
Ik kan wel stellen dat ik inmiddels zoveel shit gerookt had, dat ik toch zeker mijn eigen lichaamsgewicht aan shit op gerookt had, dus ik was gewoon shit weetjewel.
Dat ik nu, na mijn 64e verjaardag, gestopt ben met blowen, is een enorme overwinning op mezelf.
Ik had het al 20 jaar eerder moeten doen.

Als je gaat googelen vind je al snel veel informatie over blowen

Nadelen van blowen zijn onder andere
• Angstgevoelens, vooral bij onervaren gebruikers of bij te veel gebruik.
• Geheugenstoornissen en problemen met het reguleren van emoties.
• Verhoogd risico op kanker van mond en luchtwegen.
• Verslaving bij regelmatig gebruik.
• Vermoeidheid, sufheid, slaperigheid, slechte concentratie, prikkelbaarheid, somber gevoel, nerveusheid, angstgevoelens, verminderde motivatie, slechte huid, problemen met concentratie, tot niets komen, werk of studie niet goed meer kunnen doen, slechte lichamelijke conditie, en het verwaarlozen van sociale contacten bij verslaving.

Voordelen stoppen met blowen
Veel blowen heeft op ieder persoon andere effecten. Welke voordelen jij precies gaat ervaren kan daarom afwijken van de volgende voordelen die over het algemeen regelmatig voor komen:
• Je wordt een stuk meer helder in je hoofd. De ‘wolk’ verdwijnt en je bent beter in staat om dingen te onthouden, analytisch te denken en je gedachten te organiseren.
• Je krijgt een stuk meer energie. Wiet en hasj maken vaak lui en apathisch. Je kunt je zeker
• in de eerste fase wat hyperactief, ongeremd en druk (zowel lichamelijk als geestelijk) voelen.
• Je voelt je waarschijnlijk veel gemotiveerder om met je dromen en leven aan de slag te gaan.
• De kans dat je allerlei emoties gaat voelen is erg groot. Veel blowen vlakt af: je voelt een stuk minder hoogte- én dieptepunten. Zeker in het begin kunnen deze emoties met kracht terugkomen.
• Een gevoel van controle: een gewoonte waar je van af wilt overwinnen, maakt vaak dat je ook daadwerkelijk onoverwinnelijk voelt. Het gevoel van controle over je leven krijgt een boost.
• De relaties met vrienden en familie, maar ook met zaken als werk, school, inkomen en hobby’s zullen waarschijnlijk flink verbeteren. Door de extra tijd, energie en motivatie zul je merken dat je van nature meer aandacht aan al deze punten gaat besteden.

Als je in Haarlem woont, hoef je niet altijd naar de Utrechtse Heuvelrug te rijden om naar de mooie bossen te gaan, want In Heemstede heb je het mooie Groenendaalse bos. Hoewel de padddestoelen hier minder aanwezig zijn, zijn de bomen hoog en mooi.

Dit is volledig, dit is tot he point, de spijker op zijn kop, helemaal waar en raak. Ik moet hierbij denken aan het boek van Tolle: de kracht van het NU! Op het bankje staat:

Overcome space, and all we have left is Here.
Overcome time, and alle we have left is Now.

Bovendien zijn er nuttige bordjes hier en daar met uitleg wat voor bomen er staan. Erg interessant, dat het woord ‘boek’ van de beukeboom komt.
Uit het hout van de beuk sneed men vroeger druikletters. Het woord boek komt van beuk.
In plaats van boekdrukkunst kun je dus net zo goed beukdrukkunst zeggen. De plaatsen Boekel, Boekelo en Boxtel zijn naar de beurk vernoemd.

Over de tamme kastanje en de Lijsterbes vond ik de uitleg bijzonder interessant, een prima plek om ter plaatse bij deze bijzondere bomen uitleg te geven.

De Tamme Kastanje komt van nature in het middellandse zeegebied voor. De Romeinen hebben de eetbare noten op hun veldtochten naar het noorden meegenomen. Zo werd de boom ook in Nederland verspreid. Op vruchtbare gronden worden ze honderden jaren oud en krijgen een mooie gedraaide stam.
De tamme kastanje bleoit als een van de laatste bomen in Juli. De bloemen worden door kevers en andere insekten bestoven. in oktober zijn de noten rijp.

De Lijsterbes. De bessen beginnen meteen na de lanstge dag te rijpen. Voor de mens is de bes giftig, maar vogels kunnen ze wel eten. Vooral merels en spreeuwen en natuurlijk lijsters lusten de bessen. In de bes zitten remstoffen zodat het zaadje noiet direct uitloopt. In de darmen van vogels worden die remstoffen onschadelijk gemaakt. Als de zaden zijn uitgepoept, kunnen ze meteen ontkiemen.

Leuke trend, die spreuken op bankjes in het bos. Een paar dagen later bezochten we Lisse, in het winkelcentrum aldaar stuitte ik op het beroemde ‘daffodils’ gedicht van William Wordworth.

Het Zeisterbos is voor Nederlandse begrippen een bijzonder oud bos. De bomen zijn meer dan 200 jaar oud, terwijl de meeste bossen in Nederland niet ouder zijn dan 70 jaar. De ondergroei is dicht en zeer gevarieerd, waardoor er veel vogelsoorten voorkomen. Ook reeën vinden een goede dekking in de ondergroei.

De wandeling is bijzonder prettig te noemen, je kijkt je ogen uit naar de enorm grote en hoge bomen.
Voor de paddenstoelenplukkers onder ons; dit is een paradijs voor jullie!

Gelegen op de Utrechtse heuvelrug, waar zich de mooiste boswandelpaden bevinden, is dit een must voor de liefhebber.
Je mag ook je hond meenemen, viel ons al snel op. Toch valt het erg mee met de drukte. De meeste boswandelaars groeten elkaar, dus doe dat ook!
Niet dat iedereen dat doet, maar als jij de eerste bent, groet men altijd terug.
Dat heb ik geleerd tijdens de vele bergwandelingen in Duitsland. Als me een wandelaar tegemoet kwam, groette ik daar altijd met een opgewekt:
‘Gruss Gott’
Grappig eigenlijk, die groet. Hier is het meestal;
‘Hallo!’
Of
‘Hi’!’
Of
‘Goeiedag!’
Als jij de eerste bent, krijg je altijd een antwoord, of de ander moet wel heel erg chagrijnig zijn. Als je niets zegt, krijg je soms toch een groet en dan groet je terug natuurlijk. Vaak zegt men dan ook niets.
Even voor wat betreft de wandelroute in Zeist; we waren de weg al snel kwijt, aanvankelijk volgden we de paaltjes met rood, die een wandeling van 6 km moet markeren. Totdat het markeerde gedeelte plotsklaps was verdwenen, geen paaltjes meer te bekennen.
Gelukkig heb ik een vrouw die altijd weet hoe we moeten lopen, zij vindt altijd de goede weg terug.
Makkelijk, erg makkelijk.

Het Spaarne

Lennaert Nijgh / Boudewijn de Groot

Het Spaarne stroomt,
het Spaarne stroomt,
het Spaarne stroomt voorbij.

Voorbij de stad waar niets meer wordt geladen,
er liggen voor de waag geen schepen meer.
Ze varen door want de bolders en de kaden
hebben plaatsgemaakt voor het verkeer.

En het Spaarne stroomt…

Zoals het steeds voorbij zal blijven stromen.
Het water gaat, wat blijft is de rivier.
En wat er ook voor andere tijden komen,
hij stroomt voorbij en blijft toch altijd hier.

Het Spaarne stroomt…

Het Spaarne stroomt…

Voorbij de brug, voorbij de laatste huizen,
voorbij de werven en het stoomgemaal.
Het Spaarne stroomt, maar niet voorbij de sluizen,
het eindigt naamloos in een zijkanaal.

Maandag 14 Augustus, het is nog vakantie. Wat doe je op zo’n dag als je vrouw ook vrij heeft? Juist ja, je gaat wandelen, de natuur in. Bossen en als het kan ook nog strand. In de buurt, want lang autorijden hadden we geen zin in vandaag. Dat deden we dus. Daarbij hoefden we niet lang te zoeken. Ik nam een kijkje in het boekje van Natuurmonumenten en kwam op ‘Buitenplaats Beeckestijn’ bij Velsen-Zuid. Dit landgoed van de familie Beeckestijn in Classistische stijl vormgegeven. De kaarsrechte hoofdlaan vanuit het landhuis, strakke lijnen, zichtassen, symmetrie. Deze classicistische stijl was in zwang in het begin van de 18e eeuw.
Rococo en landschapsstijl. Nadat Jacob Boreel Jansz Beeckestijn in 1742 dit landgoed had gekocht, liet hij als een van de eersten in Nederland in het bestaande park elementen en tuinen in rococostijl en Chinees-Engelse landschapsstijl aanleggen. Boreel mocht graag pronken, o.a. met een bloementuin in waaiervorm.
Tevens een uitgebreide kruidentuin..

Tegen de slangenmuren liet hij exotische vruchten kweken, abrikozen en perziken, die hij zijn gasten serveerde.

GESCHIEDENIS
Toen de laatste Duitse keizer houthakker werd in Nederland
Door Luc Devoldere

Na de Duitse nederlaag in de Eerste Wereldoorlog zocht en kreeg keizer Wilhelm II asiel in het neutrale Nederland. Op 15 mei 1920 vestigde hij zich in Huis Doorn bij Utrecht, waar hij tot zijn dood in 1941 met zijn gezin zou wonen. Tegenwoordig is het rijkelijk ingerichte landhuis een museum dat de moeite waard is om te bezoeken.

Het mausoleum in het park van Huis Doorn is niet te bezichtigen Dat hebben de levende leden van het huis Hohenzollern beslist. Ik kijk door het raampje en zie een glimp van de Pruisische vlag met zwarte adelaar gedrapeerd liggen op een kist. Dichter kom ik op deze reis langs de grenzen van een verdwenen rijk niet bij een keizer, ook al is het een Pruis, en bestond zijn keizerrijk maar tussen 1871 – toen Wilhelm I in de spiegelzaal van Versailles tot keizer van het Duitse Rijk werd uitgeroepen – en 9 november 1918, toen zijn kleinzoon Wilhelm II in Berlijn werd afgezet. Zelf zou deze Wilhelm II op kasteel Amerongen, hier in de buurt, op de Utrechtse heuvelrug, zijn eigen abdicatie als koning van Pruisen en keizer van Duitsland pas op 28 november 1918 tekenen. De militaire nederlaag straalde af op de keizer, verzot op uniformen, maar zijn generaals hadden die op hun geweten. Als top van de machtspiramide moest hij verdwijnen, maar hij had gedurende zijn dertigjarige regering eerder een gebrek aan leiderschap getoond.

Keisari vihelm II
Keizer Wilhelm II in legeruniform, 1915
© Wikipedia

Hoe kwam de Duitse keizer hier terecht?

De foto ging de wereld rond. Op het perron van het Nederlandse grensstation Eijsden ijsbeert de Duitse keizer heen en weer. We schrijven 10 november 1918, en Wilhelm is met zijn gevolg vanuit het Duitse hoofdkwartier in Spa met een autocolonne naar Eijsden gereden, waar de keizerlijke trein hem opwacht. De dag ervoor is in Berlijn de Republiek uitgeroepen. De keizer vraagt asiel aan in Nederland.

Op het perron wordt hij door Limburgers en Belgische vluchtelingen uitgescholden voor “Schweinhund” en “Mörder”. “Vive la France” wordt geroepen en “Kaiser, wohin? Nach Paris?” Het verlossende sein wordt gegeven na enkele telefoons en een telegram van koningin Wilhelmina. De keizerlijke trein stoomt op naar Maarn bij Utrecht waar Wilhelm gastvrijheid krijgt op Kasteel Amerongen bij de Nederlandse graaf Bentinck. Koningin Wilhelmina en het Nederlandse kabinet gedogen de keizer als privépersoon, en dat zal de officiële lijn blijven om zowel het morrende volk als de boze geallieerden te bezweren. Wilhelmina zal Wilhelm, tot zijn grote frustratie, overigens nooit officieel ontvangen en ook nooit zelf verschijnen in Huis Doorn.

Op 28 november 1918 tekent Wilhelm in Amerongen dus zijn abdicatie als Duits keizer en koning van Pruisen. Met de hakken slaand wordt afscheid genomen van Seine Majestät. Het keizerrijk is dood, maar Pruisen niet helemaal. Zijn brave en devote echtgenote Auguste Viktoria, die hem zeven kinderen heeft geschonken, voegt zich die dag opnieuw bij hem. Wilhelm blijft geen dagen of weken de gast van Bentinck, maar bijna twee jaar.

Pas in 1921 neemt hij zijn intrek in het nabije Huis Doorn, dat hij discreet heeft gekocht. Intussen hebben 59 treinwagons keizerlijke huisraad, meubilair, kunst en kitsch uit de Berlijnse Hohenzollernpaleizen naar Doorn gebracht. De keizer kan een zekere grandeur ophouden. Hij is rijk genoeg om er een hofhouding van Duitse getrouwen en – tot frustratie van de lokale adel- royaal betaald Nederlands personeel op na te houden.

Thorsten Hansen study room
Studeerkamer van Wilhelm II in Huis Doorn
© Flickr / Thorsten Hansen

De keizerin sterft al in 1921 en krijgt een massaal bijgewoonde uitvaart in Berlijn. De keizer hertrouwt het volgende jaar met een Duitse prinses en weduwe Hermine von Reuss. Dit tweede huwelijk met een dominante intrigante die bijna dertig jaar jonger is wordt hem niet in dank afgenomen. En zo installeert de afgezette keizer zich in zijn routine van overbodig geworden monarch die tegen beter weten in hoopt op een dag naar Duitsland te worden teruggeroepen.

Bundesarchiv Bild 136 C0805 Kaiserpaar im Haus Doorn
De Kaiser met zijn tweede vrouw, Hermine von Reuss, in Doorn, 1933
© Deutsches Bundesarchiv

Hij ontvangt monarchisten in Doorn, Koningin-moeder Emma en later Prinses Juliana en haar Duitse, kersverse op- zoek-naar geld- echtgenoot Bernhard. De toekomstige koningin Beatrix slaapt in de kinderwagen. Maar ook Göring komt enkele keren voor de machtsovername van Hitler in 1933 op bezoek. De keizer hoopt dat de nazi’s hem terug op de troon zullen brengen, de nazi’s willen zich van zijn steun en dus die van de Pruisisch gezinde adel en officieren verzekeren.

Maar de keizer houdt niet van de nazi’s en al snel hebben die de uitgerangeerde keizer niet meer nodig. Als in mei 1940 Duitse soldaten Huis Doorn bereiken, biedt de keizer hen een ontbijt aan en champagne. Bij de inname van Parijs stuurt hij een felicitatietelegram aan Hitler die hem met égards maar afstandelijk antwoordt. Eigenlijk wordt de keizer discreet gevangen gehouden in Doorn. Door Duitse soldaten. Als hij, na een partij houthakken, een praatje maakt met zo een Duitse soldaat die hem niet meer herkent, beseft hij dat zijn wereld voorbij is.

De keizer sterft op 4 juni 1941. Hij heeft de dag tevoren nog enthousiast de Duitse verovering van Kreta toegejuicht. “Das ist fabelhaft. Unsere herrlichen Truppen!” Hitler wilde dat het lichaam van Wilhelm werd overgebracht naar Potsdam omdat hij hoopte bij de begrafenis als opvolger van de keizer te kunnen doorgaan, maar het testament van Wilhelm stipuleerde dat zijn lichaam alleen naar Duitsland mocht worden overgebracht als Duitsland een monarchie was. Hij werd dus in het park van Huis Doorn begraven. Zijn twee echtgenoten rusten in het park van Sanssouci in Potsdam.

Het was een stralende dag in Doorn toen Wilhelm ten grave werd gedragen: Kaiserwetter. Achter de baar liepen o.a. Seyss-Inquart, de Rijkscommissaris van bezet Nederland en admiraal Canaris, chef van de Duitse contraspionage. Canaris zou na de mislukte aanslag op Hitler in Flossenburg worden opgehangen en Seyss-Inquart na de oorlog in Neurenberg. Er waren hakenkruisen die de keizer niet had gewild, en een krans van Hitler.

Ik loop het park rond: het mausoleum en de graven van de vijf dode keizerlijke honden, de paarden, de reeën, de hakplaats waar de keizer methodisch, obsessief en overbodig duizenden bomen tot stronken hakte; de majestueuze bomen in de waterige herfstzon. Ik wandel door het kasteel, langs de serviezen en de zilverschat, de wandtapijten en snuifdozen van Frederik de Grote, model van de epigoon Wilhelm. De overdaad aan snuisterijen, bric-à-brac werkt vermoeiend, maar het schilderij van de lieftallige koningin Luise van Pruisen, die Napoleon in Tilsitt charmeerde, slaat me in het gezicht: deze vrouw trouwde toen ze zeventien was, baarde tien kinderen en stierf op haar vierendertigste.

Ik zie de eetkamer met een voor altijd gedekte tafel waaraan nooit meer zal worden gegeten, de speciale vork met drie tanden, waarvan één ook als mes dient, voor een keizer die een lamme linkeram had. Een stuitligging bij de geboorte had een tangverlossing noodzakelijk gemaakt die de zenuwen in zijn schouder blijvend zou hebben beschadigd. De dokters bekommerden zich overigens eerst om de moeder, de dochter van Victoria, de koningin van Engeland, en lieten de baby voor dood liggen. De kleine Wilhelm werd aan een keihard regime van harde massages en electroshocks onderworpen. Hij leerde – noblesse oblige – toch paardrijden en schieten.

Ik schuifel door de slaapkamers van de keizer en zijn twee vrouwen, de rookkamer, de werkkamer, de bibliotheek van deze amateur-archeoloog; het moderne toilet van de keizerin, netjes verborgen in een antieke kast. Hier is geleefd. Hier is overleefd. Hier werd de schijn opgehouden van een hof in ballingschap. Met een keizer die elke ochtend uit de Bijbel voorlas voor het bij elkaar geroepen personeel. Dan ging wandelen, houthakken, lunchen, siësten, correspondentie beantwoorden met de wereld, dineren, waarbij de borden werden weggerist als zijne majesteit klaar was. De routine die zin moest geven aan de zinloosheid.

Huis Doorn, na de oorlog geconfisceerd, is vandaag eigendom van de Nederlandse staat. De subsidies zijn fors teruggeschroefd, maar een legertje vrijwilligers houdt het domein open en overeind. Wat er met de grote gelderfenis van de keizer is gebeurd, blijft een raadsel. De Oranjes, de Nederlandse staat, het huis Hohenzollern en de banken verschaffen geen duidelijkheid. Ik kwam naar Doorn met het idee een van de weinige lieux de mémoire te vinden van de Eerste Wereldoorlog op Nederlandse bodem. Ik trof er eerder een trou de mémoire aan van de Grote Oorlog en liep enigszins verbijsterd rond in een lieu de mémoire van Europese absolutistische keizerrijken en monarchieën, zeg maar het Ancien Régime dat zichzelf hier tragisch ironisch en lichtelijk potsierlijk overleeft. Per slot van rekening was de grootmoeder van Wilhelm, die “our Willy” voor de Engelse tak bleef, Queen Victoria en de laatste tsaar een aangetrouwde neef. Huis Doorn? Vaut le détour.

Computer opschonen, kast opruimen, boeken sorteren, papieren ordenen, pensioen uitzoeken, facturen scannen voor belastingaangifte, keuken opruimen, balkonplanten verzorgen, naar de kapper, sporten, bureauladen opruimen, rooster uitzoeken, auto stofzuigen en wassen, kleding uitzoeken, planten verzorgen, badkamer goed schoon, idem voor wc en keuken, ramen wassen.
Nee, de vakantie is voor mij geen tijd om de hele dag te luieren. Naast bovengenoemde activiteiten die zich uitstekend leenden voor het weer van de afgelopen weken, hield ik me tevens bezig met mijn conditie, dat deed ik door mijn vaste trainingsprogramma van twee uurtjes in de sportschool, bijna dagelijks.

Boeken: Elke zomervakantie lees ik wel een paar boeken, dit jaar waren dat;
Joost Zwagerman – De buitenvrouw (goed boek),
Dirk Ayelt Kooiman – Montyn (superspannend van begin tot eind)
Hans Dorrestijn – Dudeljo! (erg grappig boek over vogels, maar vooral over mensen).
Martin Bril – De zon schijnt (altijd amusant die korte columns) en tenslotte begonnen aan een serieus boek –
Ian McEwan – Lessen (ik moet er nog even inkomen, ben inmiddels op blz. 91, maar niet slecht.

Films: In de bioscoop;
Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One (geweldige actiefilm met sterke stunts en achtervolgingen.

Indiana Jones and the Dial of Destiny (ook een geweldige actiefilm met sterke stunts (ook op en in een rijdende trein) en achtervolgingen.

Op Pathe thuis keek ik nog een keer met mijn vrouw en haar zusje die op bezoek is:
De onvergetelijke klassiekers;
Jackie Chan – Rush Hour 2 (lachen en actie)
Jennifer Aniston/Jim Carrey – Bruce Allmighty (lachen en stunts)
Crazy Rich Asians – pure romantiek!

Muziek: Ook koop ik in de zomervakantie meestal wel een paar goede platen, dit jaar:
Blur – The Ballad of Darren (topplaat)
The Teskey Brothers – The winding way (fijne soulplaat)
Grian Chattan – Chaos fort the fly (fijne soloplaat van zanger Fontaines D.C.)
Cigarettes after seks – Cry (late night music super relaxed)