Hebben en Zijn
25-06-2017
Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de andre schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.
Ed. Hoornik
Tsja. Mooi gedicht. Het is alweer even geleden dat ik op de middelbare school een verslag schreef over Hebben en Zijn. Het kwam erop neer dat wij, de mensen in de westelijke wereld, voornamelijk bezig zijn met hebben, oftewel ‘zoveel mogelijk willen hebben’, het materialisme.
Dit terwijl de mensen in de oostelijke wereld voornamelijk bezig zijn met zijn, dus met het spirituele zelfreflectie. Met het oosten bedoelde ik destijds, zo’n 40 jaar geleden, de Aziatische wereld. In de jaren ’80 las ik boeken van Herman Hesse; Narziss und Goldmund, Siddharta. Boeken waarbij het spirituele hoog in het vaandel stond. Carlos Castaneda – De lessen van Don Juan. Robert M. Pirsig – ‘Zen of de kunst van het motoronderhoud’. Dat soort boeken.
Ook waren het de hoogtijdagen van de Baghwan beweging, de lachende mensen in de oranje kleding. Ramses Shaffy zei destijds; ‘er valt geen speld doorheen te krijgen in wat hij (de Baghwan) zegt’. De Baghwan discotheek op de Oudezijds Voorburgwal bezochten we regelmatig; je mocht er op blote voeten dansen en elk soort muziek was er te horen. Helaas bleek later dat de Baghwan een zwak voor ‘hebben’ had. Zijn Rolls Royces hield wilde hij toch maar al te graag hebben.
