Of het aan de druilerige ochtend lag weet ik niet, maar onheilspellend was het wel, die eerste ochtend in Vrouw en Vaart. Laat ik vooropstellen dat ik niets tegen vrouwen heb die vaart maken, integendeel; wat gaat er nu boven snelle vrouwen? Toch zat er een ander element in de naam die me minder beviel; was ik als mannelijke docent hier wel welkom, of was ik bij voorkeur langzaam? Waren er al teveel snelle mannen, waren vrouwen niet snel genoeg en moesten ze meer vaart maken of waren ze juist te langzaam zodat er vaart gemaakt moetst worden? Allemaal vragen die onbeantwoord bleven op die druilerige Woensdagochtend 2 Maart. De straatnaam beloofde ook al niet veel goeds; de Allendelaan. Allende was maar een letter verwijderd van ellende, de ellende die Allende moest meemaken toen hij verdreven werd door de dictator Pinochet in het Chili van de jaren ’70. Veel verhalen gehoord van Harry destijds, een timmerman die er ten tijde van Allende woonde en door zijn vertrek zelf ook was vertrokken naar het minder zonnige Purmerend, daar zat zijn chileense vrouwtje tegenwoordig vanuit een rijtjeshuis door het dubbele raam naar de grijze lucht te kijken. Leuke vent die Harry, altijd even goedgehumeurd belde hij aan bij amterdammers om iets te tegelen, timmeren, metselen, kitten enz. Vele verhalen over zijn tijd in Chili, de tijd van zijn leven. Tot zover Allende. Een nieuwbouwcomplex aan deze laan huisveste het riante buurthuis voor vrouwen.  Er bleken nog een andere docent en enkele mannelijke leerlingen te zijn, dus ik was er niet als enige man. Nietsvermoedend stapte ik met een ondanks het druilerige weer zonnig humeur het nieuwbouwbuurthuis Vrouw en Vaart binnen. Dat de naam wellicht iets met de Slotervaart te maken zou kunnen hebben, schoot ook nog door me heen, maar deze gedachte verwierp ik alszijnde niet ter zake doent. Alsof de allemaal op een bootje in de sloot wilde varen, kom nou! Vrouwen met vaart, nieuwsgierig was ik wel. Achter een koffiebar stonden een paar aanhangsters van het islamitisch gedachtengoed, zichtbaar aan het vele textiel rondom hun lichaam. Tevens was zichtbaar een gedecideerde mevrouw met een enorm blond rastakapsel en een afgezakte tuinbroek, zo’n model als je in de jaren zeventig wel zag in de vele jongerencentra die ik destijds bezocht. Het zou me niets verbazen als zij sinds die tijd haar outfit niet verandert had. Het leek me echt zo’n dolle mina van destijds. Daarnaast een paar nederlandse vrouwen en een paar ‘verwesterde’ vrouwen van arabische afkomst, zonder veel textiel dus, zij waren dat stadium blijkbaar al gepasseerd.  Het was aandoenlijk hoe de vrouwen met elkaar omgingen, want dat moet gezegd worden; ze waren heel aardig voor elkaar. Het geheel deed me denken aan een socio-wereldje, een micro-kosmos op zich, dat geheel in stand gehouden werd door de publieke middelen van de gemeente. De dames waren al jarenlang gewend aan gezellig doen met elkaar. Het aanbod was enorm. Fietscursus hier, film kijken daar, knutsel- brei- en creativiteitscursussen, wandelingen en gymnastiek werden aangeboden. Computers met internet stonden  ter beschikking. Kortom, een modern buurthuis van deze tijd, dat zich genoeglijk wentelde in haar warmte. Dat dacht ik althans op die druilerige Woensdagochtend. Een vaststelling die ik in de pauze moest relativeren, toen ik na de les even terzijde genomen werd door wat ik denk de directrice van het geheel.

‘U weet dat U hier gedoogd wordt? ‘ hoorde ik haar zeggen. De kortgeknipte grijharige vrouw keer me streng aan. 

‘Sorry, wat bedoelt U?’ vroeg ik haar.

‘Dit is eenvrouwencentrum, dus mannen worden hier gedoogd. Dat betekent dat wij van u verwachten niet gemeenschappelijk met de vrouwen in de kantine koffie te gaan drinken. U kunt de pauzes in uw lokaal blijven’

Ze zei het met een trillende stem, wat haar vastberadenheid bij mij in twijfel trok.Was  ze een overblijfsel uit de jaren zestig die de frustratie dat het niks geworden is met hun idealen met moeite kon verbergen? Wat waren die idealen ook alweer? Gelijkheid van man en vrouw stond hoog op hun verlanglijstje genoteerd, dat weet ik nog wel. Ik was te verblufd om hier meteen op te reageren en zei iets als;  ” Als U dat wilt dat doe ik dat’.  Bovendien wilde ik mijn baan niet verliezen door hier een punt van te maken. Het was een leuke groep om les aan te geven en dat wilde ik graag blijven doen. Ook vroeg ik me af of dat ze het echt wilde zeggen of dat het een standaardregel was dat tegen elke man te zeggen die binnenkwam.  Enfin, ik slikte het voor zoete koek.

Totdat Fatima, een marokkaanse van het meer traditionele soort, tegen me zei dat ze het vreemd vond dat ik niet in de kantine mocht komen. Op mijn vraag waarom antwoorde ze dat dit in strijd is met artikel 1 van de Grondwet, die immers  discriminatie van geslacht strafbaar stelt.

 ‘Absoluut waar, je hebt helemaal gelijk Fatima!’, riep ik. Blij als ik was door zoveel helder verstand en tevens door de uitgebreide aandacht die ik aan het artikel besteed heb. Gelukkig, Fatima heeft het begrepen. Faima, een vrouw die moslim is en toch modern, van deze tijd, met kennis van zaken.

Met mijn mannelijke collega heb ik nog overlegd om een melding te maken bij Meldpunt Discriminatie, maar daar hebben we maar vanaf gezien. We mogen gewoon ons kopje koffie halen als we het maar niet in de kantine opdrinken, dus het valt wel mee.  Een mannen toilet is echter niet aanwezig, zodat ik een van mijn drie mannelijke cursisten, de Chinees Wang, al tegenkwam op het toilet voor gehandicapten. Terwijl de activiteiten gefinancierd worden door de vrijheid en gelijkheid van man en vrouw in Nederland, die een welvaartsmaatschappij heeft mogelijk gemaakt, wordt diezelfde vrijheid en gelijkheid in dit buurthuis niet in de praktijk gebracht. Is het puur frustratie van wat ex-dolle mina’s  om zich af te zetten tegen die o zo boze kapitalistische westerse maatschappij die  het onderonsje tussen feministen en moslimvrouwen zo rijkelijk financiert?

Gelukkig zijn er vrouwen als Fatima, mijn cursiste, die het net zo gek vond als ik. Een straaltje van zonneschijn op die druilerige Woensdagochtend…