waar zijn ze nog, de fietsenmakers van weleer die, zoals ik nog in mijn studententijd meemaakte in de Spuistraat, voor een knaak je band plakte en je hem dezelfde dag nog op kon halen. Als ze er al zijn willen ze je het liefst een nieuwe fiets verkopen of vragen 17 Euro 50 om je band te plakken. Aangezien ik per tweedehands fiets dagelijks door de stad rijd, valt er nogal eens wat te repareren. Er bestaat tegenwoordig al een ‘all-wheater’ buitenband, extra sterk, minder snel gaatjes in je band. De banden en het licht, daar moet nogal eens wat aan gedaan worden, evenals de ketting en de versnellingen. Kortom, fietsenmaker is een eervol beroep. Des te aangenamer was ik verrast dat Moustapha, een cursist van mij, ook fietsenmaker was. Tijdens discussies wil hij zich nogal eens langdurig het hoogste woord houden, waarbij ik hem dan onderbreek om weer lachend door te gaan met de les, want Moustapha’s gebrekkige nederlands maken zijn verhalen er juist grappiger op, een soort cabaret bijna. Vaak wordt er hard gelachen tijdens de les en daar hou ik van, goed voor de sfeer. Moustapha is geen beroepsfietsenmaker, maar doet het inmiddels al acht jaar als vrijwilligerswerk. Vanmiddag mijn fiets naar hem gebracht, ik was de sleutel van het slot kwijt en de binnen- en buitenband waren kapot. Eind van de middag kon ik mijn fiets afhalen, incl. nieuw slot, voor het luttele bedrag van 25 Euro. Zijn werkplaats was gevestigd in ‘Dag Activiteiten Centrum De Tour’, een paar kilometer bij mij vandaan, in een nieuwbouwpand waaraan aan de buitenkant niet te zien is wat het is. Een mooi, hoog gebouw met een paar gemeenschapsruimtes waar de mogelijkheid werd geboden muziek te luisteren of tv te kijken, ook een alleraardigste boekenverzameling in een leeskamer stond ter beschikking. Er was tevens een buitenzitje in de achtertuin zodat je buiten kan zitten als het mooi weer is. Twee keer wekelijks werd er gekookt en kan je er voor 3 Euro vijftig eten. ‘Met toetje’, zo vertelde een alleraardigste gastvrouw. Of mijn (thaise) vriendin niet eens wilde komen koken samen met haar? Kaew gaf haar telefoonnummer, ik vond dat ze de cijfers steeds beter uitsprak. We dronken een kop koffie, aangeboden door Moustapha en kletsten nog wat. Al snel werd me duidelijk dat De Tour ondersteuning en activiteiten aan mensen met een psychische handicap biedt die op zoek zijn naar contacten en zinvolle bezigheden. ‘De Tour is klantgestuurd, de klanten runnen zelf de voorziening. Bezoekers zetten hun talent in voor de hulp aan anderen. Vrijwilligers bieden nieuwe bezoekers de ruimte om mee te doen. Zo kun je groeien in wat je gaat doen’, aldus de gastvrouw wiens naam me even is ontschoten. Meewerken kan bij DAC De Tour via diverse vrijwilligersbanen, zoals barmedewerker, receptionist, administratief medewerker, gastvrouw/-heer en activiteitenbegeleider of als lid van de kerngroep. Moustapha had zijn kamertje een beetje achterin het gebouw, waar hij al druk aan het werk was. Hij werkt bijna dagelijks, repareert oude fietsen met volle overgave.  In de klas heb ik zijn voorbeeld al veelvuldig geprezen. Vrijwilligerswerk wordt door vele inburgeraars nog te vaak gezien vanuit de ontkenning ‘dat is werken zonder geld’ Nee, zou ik willen zeggen, het is beter voor jezelf, je wordt er een stuk vrolijker van als je iets zinvols doet. Praatjes alleen vullen geen gaatjes. ‘Je handjes laten wapperen’. Niet alleen een drukker prater maar ook een harde werker. Nee, over Moustapha hoef ik me geen zorgen te maken, hij redt zich wel.