morgen komt Sinterklaas aan in Amsterdam met een gevolg van 700 zwarte pieten. Via de Amstel vaart de stoomboot naar het Scheepvaartmuseum en vandaar op de schimmel door de stad, waar hij op het Leidseplein een toespraak gaat geven op het bordes van de Stadsschouwburg. Via de twitterpiet wordt men op de hoogte gehouden van het tijdstip waar de Sint zich bevindt, zodat men niet uren langs de weg hoeft staan te wachten. Deze informatie las ik in het Parool.

In Amsterdam Zuid-oost wordt op een aantal scholen het Sinterklaasfeest gevierd zonder de aanwezigheid van Zwarte Piet, volgens sommige navolgers van het zeer in zwang zijnde ‘slachtofferdenken’ (o wat zijn we toch zielig en wat worden we toch vreselijk gediscrimineerd) een toonbeeld van de zwarte mens als slaaf.
Hoewel we in een rijk en sociaal land worden met meer en betere mogelijkheden dan in welk afrikaans, aziatisch of zuidamerikaans land dan ook, wentelen deze navolgers zich genoeglijk in hun slachtofferrol en blijven ze altijd die arme, zielige slaaf spelen die geholpen moet worden, het liefst met veel geld.

Terwijl hun kinderen het gewoon een leuk kinderfeest vinden, met Zwarte Piet want die hoort erbij net zoals Laurel bij Hardy, Peppi bij Kokki en Snip bij Snap.

Ik geef me op. Bijvoorbeeld voor de sportclub, het dagje uit of de cursus Nederlands.
Ik geef me op. Zo staat er dat je jezelf opgeeft, iets voor zelfmoordenaars dus.
We geven ons op. We springen samen voor de trein; we geven ons op. We hebben ons opgegeven, dat kan niet. Een zelfmoord kun je niet navertellen. Ik las een stukje in de krant van de week over iemand die zelfmoord wilde plegen door voor de trein te springen. Kwam er een man die hem wilde redden, hij kwam daarbij zelf om het leven, de man die zelfmoord wilde plegen overleefde het.
Ik geef me niet op, jij geeft je niet op, hij geeft zich niet op, wij geven ons niet op, jullie geven je niet op en zij geven zich niet op. Gelukkig maar.