Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de andre schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.

Ed. Hoornik

Tsja. Mooi gedicht. Het is alweer even geleden dat ik op de middelbare school een verslag schreef over Hebben en Zijn. Het kwam erop neer dat wij, de mensen in de westelijke wereld, voornamelijk bezig zijn met hebben, oftewel ‘zoveel mogelijk willen hebben’, het materialisme.
Dit terwijl de mensen in de oostelijke wereld voornamelijk bezig zijn met zijn, dus met het spirituele zelfreflectie. Met het oosten bedoelde ik destijds, zo’n 40 jaar geleden, de Aziatische wereld. In de jaren ’80 las ik boeken van Herman Hesse; Narziss und Goldmund, Siddharta. Boeken waarbij het spirituele hoog in het vaandel stond. Carlos Castaneda – De lessen van Don Juan. Robert M. Pirsig – ‘Zen of de kunst van het motoronderhoud’. Dat soort boeken.

Ook waren het de hoogtijdagen van de Baghwan beweging, de lachende mensen in de oranje kleding. Ramses Shaffy zei destijds; ‘er valt geen speld doorheen te krijgen in wat hij (de Baghwan) zegt’. De Baghwan discotheek op de Oudezijds Voorburgwal bezochten we regelmatig; je mocht er op blote voeten dansen en elk soort muziek was er te horen. Helaas bleek later dat de Baghwan een zwak voor ‘hebben’ had. Zijn Rolls Royces hield wilde hij toch maar al te graag hebben.

Parkeren is duur in Amsterdam, een uur in het centrum kost 3 Euro 50. Achter ‘Sportcity’, mijn sportschool op de Wibautstraat/ Pauwenpad, dacht ik de ideale parkeerplaats te hebben gevonden, althans tot vandaag. Het betrof een ‘laden en lossen’ parkeerplaats waar ik al jarenlang een paar keer per week mijn auto neerzet als ik ga sporten. Altijd zonder problemen, maar toen ik vandaag na het sporten in mijn auto wilde stappen, was mijn auto weg. Ik kon hem ophalen bij het kantoor op de Daniel Goedkoopstraat, uitgang metro Over Amstel en dan 7 minuten lopen. Alsof de straatnaam ervoor bedacht was, goedkoop was het zeker niet; of ik even 373 Euro wilde betalen, dan mocht ik mijn auto weer meenemen. Fijn, zo’n Vrijdagmiddag! Zinloos om er boos over te worden en wat voor argumenten je ook geeft(ik parkeer hier al meer dan 7 jaar drie keer per week, het staat niet aangegeven dat je hier niet mag parkeren, er is geen ontkomen aan, je moet betalen!
Enigszins ontdaan haalde ik mijn pinpas erdoor, nam de rekening in ontvangst en vertrok in mijn Fiat 500.

Jarenlang ook meegemaakt toen ik nog in Duitsland woonde. Hoewel ik keurig een parkeerticket had gekocht en achter de voorruit had gelegd, zat er bij terugkomst een wielklem om mijn autoband. Het bleek dat de tijd met vijf minuten verstreken was. Daar ging toen mijn vakantiegeld naar het parkeerbeheer.

Je kunt er zo gefrustreerd van raken als je wilt, het helpt niet. Beter is het om het zo snel mogelijk maar weer te vergeten.

Ik heb het vaker meegemaakt, evenals bonnen om te hard rijden, vaak slecht enkele kilometers, waarvoor je dan even snel een bedrag met twee nullen mag betalen. Maar goed, soms is het terecht, al is het bedrag meestal zwaar overdreven.

Maar ik heb ook meegemaakt dat ik keurig en kaartje had gekocht en achter mijn voorruit had gelegd en desondanks een boete kreeg van 70 Euro. ‘Foutje’ dacht ik en ik stuurde het parkeerbewijs op. Op 29-12-2016 kreeg ik een ontvangstbevestiging en op 04-02-2017 een brief met de mededeling dat mijn bezwaarschrift gegrond is verklaard. Een lange brief met veel ambtenarentaal; Ontvankelijkheid, mijn bezwaar was tijdig ingediend, binnen 6 weken. Naheffingsaanslag; ‘tijdens controle is gebleken dat er geen of te weinig parkeerbelasting voor het voertuig blablabla…….
Uw argumenten; Ten tijde van de naheffingsaanslag stond u betaald geparkeerd. U verwijst naar het betaalbewijs in de bijlage. De overwegingen; Tijdens controle is gebleken blablabla………..dat uw kenteken geen digitale parkeerrechten had.
Beroep; indien U het niet eens bent blablabla………Sorry hoor Gemeente Amsterdam Parkeerdiensten!; stelletje bureaucraten, sukkels, ambtenaren. Lijkt een beetje op Newspeak wat jullie doen, je weet wel, als in het boek 1984 van George Orwell beschreven. Veel moeilijke blablabla, maar concreet en eerlijk toegeven dat jullie een fout hebben gemaakt is er niet bij.
Wel een belachelijke lange brief met veel moeilijke ambtenarentaal die moet verbloemen dat het in ieder geval NIET aan jullie ligt! Ik heb de brief nog eens doorgelezen, wat ik mis is een klein woordje, dat o zo belangrijk is en waarmee je aantoont dat je als gemeentebestuur nog een greintje respect voor de burger hebt; het woordje ‘sorry’.
Want ik mag me dan eerst gaan ergeren, dan een lange brief schrijven en dan zo’n domme blablabla ambtenarenverhaal terugkrijg. Ik zou me kapot schamen als ik bij de gemeente Amsterdam Parkeerbeheer werkte. Gewoon een kort briefje was genoeg en biedt even je excuses aan, ik heb tenslotte ook meer te doen!

Child in Time en Highway Star staan niet meer op de setlist, de hoge tonen kan zanger Ian Gillan er niet meer uit persen, maar wat wil je? De man is 71 jaar! Dan moet je niet zeuren, maar alleen met bewondering kijken naar deze veteraan van de hardrock…De rest van de band is ook tussen de 60 en de 70, maar speelt nog de sterren van de hemel.

Solo’s van orgel en gitaar, daar zijn ze goed in en dat laten ze bijna in elk nummer merken. Een nieuwe plaat, die opvallend goed klinkt en een tour door Europa met zo’n 30 optredens in 2 maanden. Ze hebben er nog duidelijk zin in. Het was Vrijdagavond in de Ziggo Dome een feest van herkenning en bewondering voor de virtuositeit van de band. .

Gitarist Steve Morse met zijn wapperende blonde haren was de blikvanger, Roger Glover als goede tweede en drummer Ian Paice verrichte het zwaarste werk door als een bezetene op zijn drumstel het ritme aan te geven. Mooi van bovenaf gefilmd en vertoond op de achtergrond, evenals toetsenist Don Airy, die tijdens een van zijn vele solo’s nog even ‘Tulpen uit Amsterdam’ liet horen en het geluid van wijlen Jon Lord perfect benaderd. 44 jaar geleden, 1973, was ik net als mijn vrienden, groot fan van de groep.

Vooral ‘Machine Head’ en ‘Made in Japan’, het beste live album aller tijden, hebben we grijs gedraaid. We kenden de teksten, breaks en solo’s bijna uit ons hoofd. Een feestje was geen feest, een disco geen disco en een avond samen was geen avond samen zonder Deep Purple. We waren enige tijd lid van de Deep Purple fanclub. Toch zagen we de band niet live in de tijd. Dat kwam pas in 1993, in de Brabant Hallen van S’Hertogenbosch. Daar liet de band zich ook al van haar beste kant zien. Vrijdagavond, 24 jaar later zagen we ze dus weer. Na het concert tot vijf uur s’ochtends en de dag erna alle Deep Purple platen weer eens gedraaid en ja, we vinden het ineens weer helemaal goed, na het concert van Vrijdagavond. ‘Libido- rock’ wordt het wel genoemd, krachtpatserij. Dat was het zeker, maar wat een geweldig geluid en wat een geweldige band is het toch, nog steeds. Deep Purple. Misschien was dit het laatste concert wat we van hun zagen, de toer heet ‘de Long Farewell-tour’, dus de kans dat ze nog een plaat en nog een tour maken is klein. Blij dat we het niet gemist hebben; een waardig afscheid was het zeker!