Bij ons bezoek aan München stond natuurlijk de biertuin in het Engelse Park bij de Chinese toren op het programma. De ‘Englischer Garten’ is het grootste park van de stad. De rivier Isar stroomt er met hoge snelheid doorheen. Naast het ‘Haus der Kunst’, een monumentaal museum uit de Nazitijd, stroomt het riviertje onder een brug door, waar altijd veel mensen staan te kijken naar de surfers, die een balanceer act uitvoeren op het water.

IMG_4695[1]

De ‘Biergarten’, waarbij een blaasorkest vanuit de Chinese toren voor een stemmig muziekje zorgde, kende ik natuurlijk goed uit de tijd dat ik in München woonde, van 1997 tot 2005. De stad is inmiddels flink veranderd, was me al opgevallen toen we in het centrum liepen;
‘Wir schaffen das’ van Angela Merkel was hier niet onopgemerkt voorbijgegaan, zo werd me duidelijk. Buiten het feit dat het wel twee keer zo druk was als 20 jaar geleden, zag je ook dat het aantal moslims in het straatbeeld flink was toegenomen. Die zag je hier 20 jaar geleden nauwelijks, maar nu overal, behalve in de Biergarten. Daarnaast constateerde ik een flinke toename van bedelaars en daklozen.
Op naar de Biertuin, want het is waar, een mooi moment als je met zo’n Mass, een literglas bier, in de biertuin gaat zitten.

IMG_4698[1]

Over de doeltreffendheid van zo’n Mass, een literglas bier, valt te twisten. Wij Nederlanders houden van een koud biertje en met zo een literglas is het bier niet echt koud meer als je het glas bijna leeg hebt. Nee, zeggen de Duitsers, je moet gewoon sneller drinken! Kortom, voor de geoefende en snelle bierdrinker is het hier een must.
Wel was het erg druk in de biertuin en vooral bij de kassa’s. Wat grappig was, dat twee pikzwarte Afrikanen, de haantjes en varkenspoten stonden te bakken in de keuken. Goed geïntegreerd, deze mannen!
In de drukte ook Nederlandse gezinnen, ik hoor een dochtertje tegen haar ouders roepen: ‘Krakeling, ik wil zo’n grote krakeling!’. ‘Nee, dat zijn Brezels’, zegt haar vader. ‘Die wil ik! En patat met een kippenpoot natuurlijk.
Mijn vrouw en ik kozen voor een ‘Schweinehaxe met Rotkohl en Knodel’, een klassieker. Eten in München betekent grote glazen en grote porties met grote borden. Met zijn tweeën hadden we ruimschoots genoeg aan een Bier en een Schweinehaxe.

Pinnen is wel een dingetje daar. In Nederland houd ik mijn pinpas kort aan de zijkant van de pinautomaat, het duurt hooguit 10 seconden voordat ik een piep hoor, waarna de bon verschijnt.
Nadat je 10 minuten in de rij voor de kassa hebt staan wachten met je bierpul en je dienblad met eten, hoor je de vraag: ‘ Bar oder Karte?’
‘Karte’ antwoord je dan vanzelfsprekend, want in Nederland betaal je al 20 jaar alles probleemloos met de pin. Dan komt er een pinautomaat tevoorschijn uit de oude doos, waar boven je je kaart legt. Eerst deed ik dat kort, zoals ik gewend ben in Nederland.
‘Liegen lassen, Karte liegen lassen!’ werd ik door de kassière toegeschreeuwd. Het was de bedoeling dat ik mijn pinpas langer op het apparaat liet liggen, maar de manier waarop mij dit kenbaar werd gemaakt stond me helemaal niet aan. Duitsers die schreeuwen, daar heb ik een hekel aan. Zeker als ik op vakantie ben.
‘Freundlichkeit kennt kein Zeit!’ riep ik de kassière toe.

Rafting is met een grote rubberboot met een groepje van 8 personen van een snelstromende bergrivier, in dit geval de Isar bij Munchen, met de stroom meegaan en je af en toe even uit de boot laten vallen om je mee te laten drijven met de stroom. Je hebt daarbij zo’n wetsuit aan, want het water is natuurlijk ijskoud.

Had het zo’n 20 jaar geleden al eens gedaan, in Oostenrijk. Geweldig om dat nog eens mee te maken.

Ditmaal hadden we tochtje op 65 km van Munchen, van Lenggries naar Bad Tolz. Prachtige bergen, groene weiden en naaldbomen, idyllische dorpjes met grote bakken rode geraniums voor de ramen. Kleine weggetjes,mooie pleintjes, rustig en schoon.

Je stapt niet zomaar de rubberboot in, maar krijgt uitgebreide instructie van een leuke, jongedame. Dan stap je met acht personen in de boot. Je draagt een helm en een wetsuit, want de rivier Isar, die uit de Alpen komt, is ijskoud. Op een gegeven moment laat iedereen zich achteruit de boot vallen en zich een stukje meedrijven met de stroom. Het was de bedoeling, wat ik niet wist, dat je dan na vijf minuten weer de boot instapte. Dat was mij ontgaan; ik liet me door destroom heerlijk meedrijven, als een droom zag ik de toppen van de bomen langs de kant en de blauwe lucht en bergen aan me voorbijgaan. Een soort trip, een paradijselijk genoegen maakte zich van mij meester en ik vergat waar ik was en ook dat ik weer naar de boot moest. Uiteindelijk zag ik die in de verte en ik begreep dat ik daar naartoe moest zwemmen, want de anderen zaten er al in.

Rafting, ik kan het ieder aanbevelen!