Mijn Kerstspeech:

Ik was eind November bij mijn accountant in Amersfoort.
Ik wilde nog wat vragen: ik heb ook nog tien jaar in Duitsland gewerkt, volgens mijn heb ik daar ook nog voor mijn pensioen betaald, kijk ik heb alle loonstrookjes en mijn Sozialversicherungsausweis nog bewaard.
O dat is in Duitsland altijd heel goed geregeld hoor, mag ik een kopietje maken? Dan mail ik het naar mijn collega, die is accountant voor verschillende Duitse bedrijven.
Ik gaf hem het overzichtje en hij keek ernaar; Zo, je hebt wel van alles gedaan he?
Sicherheitsdients, Schilder, ADAC, Hausmeister, Allianz Assistance, Teleperformance, Stadwerke Munchen, Consulting, Jafra cosmetics callcenter, Sigma Aldrich Chemie.
Ja. Ik ben degene in de familie die de meeste banen heeft gehad.
Maar, zei David, jij hebt wel veel levenservaring en een afwisselend leven gehad!
Dat klopt, saai was het zeker niet!
Op de terugweg schoot me ineens te binnen, verroest, het is 30 jaar geleden toen het Duitse avontuur begon.
En even later dacht ik: ongelofelijk, ik ben nu bijna net zo oud als mijn vader toen.
1994 – maar waarom gingen we naar Duitsland? Het was niet zomaar van goh, laten we maar eens naar Duitsland gaan.
Toen ik in Amsterdam studeerde, viel de muur van Berlijn en las ik hier alles over. Ik snuffelde graag rond in boekwinkels en zag ik een krant ‘socialistische Tageszeitung’ het bleek een Oost-Duitse krant. Dat vond ik interessant en kocht een exemplaar.
Thuis liet ik het mijn vader zien en die zag een advertentie van een betonfabriek in Dessau. Hij zou toch al met mijn moeder naar familie van een vriendin van Tante Lore gaan, in Maagdenburg. Dan kunnen we daarna in Dessau gaan kijken. Toen hij terugkwam was hij meteen enthousiast en zat vol met plannen. Al snel ging hij vaker naar Dessau en kreeg hij assistentie van Wijnie en mijnheer Bakker van de Nationale Investeringsbank.
Iedereen zei: ‘Waar begin je aan? Waarom zou je je op jouw leeftijd nog al die zorgen op je hals halen? Maar hij wuifde alle bezwaren weg. Zijn werk was zijn lust en zijn leven. Hij ging voor het nieuwe avontuur, de uitdaging.
Daar moest ik meteen aan denken toen ik het appje van mijn zusje Elsje las met het nieuws dat ze een opera wil beginnen in Curaçao. Ik herkende dat. Precies
mijn vader.
de overname van het bedrijfsterrein in Dessau was onderwerp voor mijn scriptie van mijn Europese Studies, geschreven in de Franse taal.

Ronald Reagan had een mooie quote over socialisme;“Socialism only works in two places: in heaven where they don’t need it and in hell where they already have it.”
Toen ik die quote aan Petra Sprung vertelde, moest ze hard lachen. Ze zei: ja, het is nu wel bewezen dat het socialisme niet werkt. Als het in Duitsland niet werkt, werkt het nergens!’.

Wat volgde waren drie chaotische jaren op de Weststrasse in Dessau, als ik alle stommiteiten die ik toen begaan heb moet opsommen, sta ik hier om 12 uur nog te praten. Het was een geluk dat Wijnie erbij was, want zonder haar was het met zekerheid een fiasco geworden.

In ieder geval, door schade en schande wijzer geworden, eind 1996 en verhuisde ik begin 1997 naar Freising, 10 km boven Munchen.
Als ik over alle baantjes die ik in München heb gehad ga vertellen, dan sta ik hier om 12 uur nog, dus ik zal me beperken tot de belangrijkste 3.
Na een paar maanden vond ik een betere baan: Bij Konrad Hausmeisterservice kon ik terecht als huismeester. Voordeel; hier kreeg ik een bus en telefoon tot mijn beschikking.
We verhuisden naar Neu-Perlach, naar de 13e verdieping van de Schumacherring, met uitzicht op de Alpen.
Op een 10—12 tal adressen, vaak woonblokken met parkeergarage en speeltuin, controleerde ik de verlichting in het trappenhuis, veegde ik de toegang tot de parkeergarage schoon, knipte ik heggen, bij luxe bungalows met grote tuin en zwembad haalde ik de golfballetjes van het gazon, maaide het gras en maakte ik het zwembad schoon. In de herfst veegde ik de bladeren op met een veegmachine en in de winter schepte ik de sneeuw.
Als het sneeuwde begon ik al om 4 uur ’s ochtends, want om 7 uur moesten alle objecten sneeuwvrij zijn. Als het dan bleef sneeuwen, moest ik ’s middags een 2e ronde maken. Op een middag toen ik voor de 2e ronde onderweg was en door een scherpe bocht van een heuvel reed, begon de ton met strooigrind, die ik achter in de bus had staan, te schuiven. Er was geen houden meer aan, ik kon draaien wat ik wilde, maar de bus knalde tegen een muurtje aan. Het muurtje, maar ook de bus was total loss. Gelukkig had ik zelf niets.
Ik heb anderhalf jaar met de Konrad Hausmeister bus door Munchen gereden, maar op een gegeven moment dacht ik:
ik heb niet de Universiteit afgemaakt om in München het gras te maaien – zocht en vond toen iets beters.

Allianz Assistance > hulp bij autopech onderweg –
Ik weet nog goed hoe ik de eerste keer zenuwachtig de telefoon aanpakte om 7 uur ’s ochtends;
‘Allianz assistance’ gutemorgen, mit Harold.Wie kann ich Ihnen helfen? ……en het gesprek afhandelde. Tientallen mensen belden ’s ochtends vroeg: Das Fahrzeug springt nicht an’ Dan moest je checken of ze verzekerd waren en een Abschlepp dienst sturen.
Aline, mijn collega, zei: nicht so schuchtern, das muss uberzeugender!
Dus ik, bij het volgende telefoontje:
‘Allianz assistance gutemorgen! Meine name ist Harold, was kann ich fur Sie tun?’
Ik keek naar Aline, die stak haar duim omhoog.
Fahrzeug springt nicht an, was ist ihr versicherungsnummer?
Verschicherungsnummer….?
Auf ihre Karte, ihre versicherungskarte!
Versicherungskarte….?
Was ist ihr Postleitzahl? Dan moest je met de postcode en huisnummer hun adres opzoeken in het Allianz systeem.
Wo stehen Sie genau? Dan moest je met googlemaps lokaliseren en de dichtstbijzijnde abschleppdienst bellen.
Het moest ook snel, want het was druk en stonden veel mensen in de wachtlijn. Als de ‘Warteschleiffe’opliep, kwam de Gruppeleiter binnen lopen en riep: Tempo! Tempo!
Aline is trouwens nog steeds een goede vriendin, met haar man Kurt komt ze elk jaar de eerste week van januari, volgende week weer. ‘Zomers gaan we naar Duitsland, Baden Wurtenberg, Tübingen, waar ze wonen. Of we gaan samen in de zomervakantie naar Steinbach am Attersee in Oostenrijk.
We hadden bij de Allianz al snel een vaste vriendenclub > in de zomer gingen we weekenden naar een camping in Oostenrijk – Imster Slucht, Saalalchtal -: RAFTING, geweldig in zo’n snelstromende bergrivier naar beneden op een grote opblaasboot met een gids en een man of 8. Een wetsuit aan, helm op en dan uit de boot springen om je door de stroom 00mee te laten drijven. Geweldig! Dan met de hele groep buiten barbecueën en ’s avonds bij een kampvuur bier drinken en sterke verhalen vertellen.
Lange bergwandelingen maken in de zomer, 5-6 uur berg op lopen en dan op het terras bovenop de berg een grote weissbier drinken in de zon met een prachtig uitzicht.
skien in winter – Frottmaning, Lenggries, Zugspitze, Schliersee en naar Oostenrijk – Grosse Kaiser, Tirol.
We gingen naar het Oktoberfest en naar biertuinen.
Bierglazen uit die tijd staan hier nog in de kast, die nam ik altijd mee als ik weer naar Scherpenzeel kwam.
Bij de Allianz was het werk al meer op mijn niveau, maar na 1 jaar vond ik uiteindelijk, na drie jaar München, bij het Amerikaanse bedrijf Sigma Diagnostics in Taufkirchen, de perfecte baan, paste bij mijn studie. Ik had me goed voorbereid voor het sollicitatiegesprek. Ik wist dat me gevraagd zou worden: ‘Waarom wil je bij ons werken?’
En inderdaad: why do you want to work with us?
Ik zei: ‘in the first place because of my long time call center experience, in the second place because of my language skills en in the third place because of the fact that I want a longtime, steady job’.
Ik werd meteen aangenomen.
Hier deed ik de planning van technici van Frankrijk en de Benelux van coagulatie machines voor laboratoria. Ik maakte dan de planning en bestelde materiaal voor 4 technici in Frankrijk en 3 in de Benelux. Eindelijk kon ik Frans spreken.
Dat ging in het begin nog houterig, dan hoorde ik op de achtergrond een francaise tegen haar collega fluisteren:
C’est un Anglais!
Maar na een paar weken werd mijn Frans vloeiender:
Bonjour Jean Jacques! Comment vas-tu?
Bonjour Harolde! Ca va, et toi?
Ik kon het goed vinden met de Franse technici, ben nog naar Parijs gevlogen, waar ik hartelijk werd ontvangen door Jean Jacques en een rondleiding door Parijs kreeg.
Zonsverduistering 11 Augustus 1999: bezoek van mijn moeder, Silvan, Elsje en Simone. Op de Odeon Platz zagen we met een speciale bril de maan voor de zon schuiven en werd het pikdonker midden op de dag.
Ondertussen had ik het nog steeds, nu al meer dan 2 jaar, goed naar mijn zin op mijn werk en het leek erop dat ik nooit meer uit München wilde weggaan.

En toen kwam 9-11
De Amerikanen trokken zich terug van de Europese diagnostic afdeling, wat het einde betekende van onze afdeling.
Grote teleurstelling, daarna weer schilderen en begonnen met lesgeven bij Teleperformance – zakelijk Nederlands bij de München Ruckversicherung op de Leopoldstrasse.
Dat vond ik meteen leuk werk, wat ik mijn moeder ook vertelde. ‘Ja, dat is echt iets voor jou’ zei ze.
Al snel kwamen er wekelijks grote enveloppen uit Scherpenzeel, vol met uitgeknipte vacatures uit kranten; docenten Nederlands en Duits gezocht. Ook als zij-instromer.
Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt – ik dacht ook, ik ben nu vijfenveertig, nu kan het nog – en ben ik naar Scherpenzeel verhuisd. Ik heb geluk gehad met mijn familie, ik vriendelijk werd ontvangen en voorlopig genoeg schilderwerk had.
Na nog een paar banen en verhuizingen, van Rotterdam naar Huizen naar Amsterdam, vond ik uiteindelijk na een jaar of drie, mijn bestemming in het onderwijs voor buitenlanders. Ook met dit werk heb ik geluk gehad met mijn familie, met name met Simone, in wie ik ook mijn vader herken in de gedrevenheid van haar werk.
Het heeft een lange aanloop nodig gehad, maar uiteindelijk heb ik mijn bestemming gevonden.
Die gedachten van het Duitse avontuur gingen door mijn hoofd, toen ik terugreed van mijn accountant in Amersfoort naar Haarlem.