‘Smoke on the Water’ van Deep Purple was te horen toen we binnenkwamen en onze plaats toegewezen kregen in het Amsterdamse Hard Rock Café. Misschien toch wel het ultieme hard rock nummer. Destijds was ik fan van Deep Purple en vooral van de LP ‘Machine Head’

imgres

Nu, 50 jaar later, kom ik dan als 64 jarige in het Hard Rock Café in Amsterdam.
Het concept was duidelijk op hard rock gebaseerd; harde muziek met beeld op flat screen aan de wand, een internationaal publiek. We werden bediend, zoals overal in Amsterdam, door Engelstalig personeel. Heel joviaal ging het van; ‘are you doing fine?’ en ‘how may I help you?’ ‘Are you allright?’ werd tijdens het eten nog gevraagd. Leuke meisjes zijn het wel, met een soort van broeksriem om hun nek, waarop buttons of speldjes met gitaren. Tikkie ruig, tikkie hard rock dus. Als je binnenkomt wordt je meteen gewezen op de ‘bathrooms’ en mag je even wachten. Daarna wordt je naar je plaats begeleid. Ons plekje was leuk, bij het raam met een mooi uitzicht op de gracht.

Het is een populair concept dat blijkbaar overal ter wereld aanslaat. En het is dan een must om zo’n prijzig t-shirt of sweatshirt met Hard Rock Cafe Amsterdam aan te schaffen om te pronken dat je er bent geweest.
Die muziek trouwens, het volume was luid maar gelukkig kon je elkaar nog wel verstaan. Ik hoorde AC/DC, maar ook de Pretenders en modernere rock groepen zoals Nothing But Thieves.

Aan de muur foto’s en attributen; ik zag o.a. foto’s van Iggy Pop en Neil Young. Als ik me niet vergis zag ik het leren jasje van Bob Dylan ingelijst naast zijn foto. OK, Iggy zou je nog net onder hard rock kunnen scharen, maar Bob Dylan en Neil Young? Geen hard rock! Toen ik naar de ‘bathrooms’ ging, zag ik een ingelijste jurk van … Miley Cyrus. Is dat niet dat popzangeresje van de hit ‘Flowers’? Leuk liedje hoor, maar heeft volgens mij niets met Hard Rock te doen. Het begrip ‘Hard Rock’ wordt blijkbaar heel ruim genomen…

Over het eten niets dan lof, dat ‘Golden Menu’ van 25 Euro was heerlijk, het was noodles met kaas en kip en mijn vrouw had de ceasar salade met kip. Heerlijk, dat moet gezegd worden.

Of we iets wilden drinken? Er werd bij verteld dat dat exclusief de prijs voor het eten was. Dat vond ik OK en bestelde twee bier. Tot onze verrassing kregen we ieder een halve liter tapbier van Heineken, lekker koud, helemaal goed dus. Maar 8 euro 50 per glas?
Toeristenprijzen, had je kunnen weten!

Al met al had dit uitje ons 82 Euro gekost, 50 euro voor het eten, 15 euro voor het drinken en 17 euro om bijna drie uur te parkeren.
Maar dat weet je natuurlijk van tevoren en daar moet je verder niet over zeuren. Je bent er immers echt geweest, in het Hard Rock Café in Amsterdam.

Amsterdam Light Cruise
Een jaar of tien geleden, toen het voor het eerst plaatsvond, was ik nogal teleurgesteld in de Light Cruise. Het aanbod van kunst vond ik nogal tegenvallen. Bovendien had ik mijn Duitse vrienden meegenomen en er was geen Duits op de audio beschikbaar.
Wat de audio betreft, was er na tien jaar weinig verandering merkbaar. Er was weliswaar Duits beschikbaar op de audio, volgens de kapitein, maar het is ons, noch onze medepassagiers gelukt om de audio in te stellen in het Nederlands, laat staan in het Duits. Wel was er af en toe wat vage lounge muziek en wat in het Engels te horen, maar dat was door het geklets in de boot nauwelijks verstaanbaar. Daar stond tegenover dat de kapitein af en toe wat droog commentaar gaf, wat best grappig was. Zo vertelde hij over het moderne gebouw van Booking.com dat het gefinancierd was door onze luiheid omdat we zelf onze hotels niet meer willen boeken. Daar had dit bedrijf zoveel geld mee verdiend dat ze zo’n modern gebouw konden laten neerzetten in onze hoofdstad.
Uitleg per audio was trouwens totaal overbodig want er was genoeg om je fantasie de vrije loop te laten. ‘Boodschappen doe je in de supermarkt’, zei filmmaker Dick Maas altijd en daar wil ik me graag bij aansluiten. Kunst moet je tot nadenken aanzetten, als men je vertelt wat je erbij moet denken is er geen kunst meer aan. Gewoon op je in laten werken is het beste.
Het begon al met een puik stukje confronterende kunst;
de fel verlichte witte bankzitters die op hun mobieltjes kijken en daarbij hun gezicht verlichten; teken des tijds. De witte gestalten maakten vanaf het water een spiegelende indruk, wij kijken naar onszelf, zoals we dagelijks een paar uur op onze telefoontjes zitten te staren. Wij, die niet meer naar onszelf kijken.
Een foto van de bankzitters is, zoals andere foto’s van het festival, te zien op de website van het Amsterdam Light Festival

Verderop maakten de blauwe bollen, bovenop wat gebogen stengels, een hallucinerende indruk. Ze deden me denken aan de psylocibine paddenstoelen, die ik dertig jaar geleden met mijn toenmalig Russische vriendin kocht in een coffeeshop op de Nieuwmarkt. Helaas was ze er drie dagen beroerd van, terwijl ik er een constante lachkick van had. De hallucinerende werking van deze paddenstoelen waren hier mooi in beeld gebracht. Ten eerste door de blauwe verlichte toppen en ten tweede door ze aan de waterkant te plaatsen, zoals menig jonge engelse toerist na gebruik van deze psylocibine paddenstoelen met zijn fiets in de gracht is beland.

Die hallucinerende werking hadden meerdere lichtobjecten. Een ander hoogtepunt vond ik bijvoorbeeld de zwevende duiker die met wijd gestrekte armen boven een denkbeeldig verlicht zwembad in het luchtledige zweeft.

Zijn duikbril is het licht waarmee hij de omgeving verlicht waarin hij duikt. Excuses voor de wazige foto’s, de ruiten van onze rondvaartboot waren nogal beslagen, zodat het beeld wat wazig is. Een reden des te meer om de rondvaart in het echt te ervaren.

Er was veel meer, te veel om alles op te noemen. Zoals het beeld van Atlas, die de verlichte stad op zijn schouders draagt, mooi beeld dat ook aan de achterkant van het Paleis op de Dam te zien is, daar met een wereldbol op zijn schouders. Of, terugkomend thema, een grote celphone, verlicht aan de waterkant, waarop mijn vrouw me attent maakte. Ik dacht eerst dat het een reclamezuil was. Een groepje mensen stond ernaar te kijken.

De witte gestalten maakten ook indruk; gestalten die je onverlicht niet ziet, of eigenlijk nooit ziet, krijgen ineens betekenis want ze zijn zichtbaar.

Kortom, er valt genoeg te genieten op deze Light Cruise. Teveel om op te noemen, het beste is om je te laten verrassen.
Tip: ga vooral ook eens op het kleine achterdek buiten staan, je kan dan nog toffere foto’s maken, bijvoorbeeld van de prachtig verlichte bruggen en de spiegeling van het licht in het water. Die alleen al zijn de moeite waard.

En tenslotte nog een praktische tip: neem wat contant klein geld mee. Bij het verlaten van de boot was het nogal gênant dat we dit niet hadden, want er staat een klomp te wachten naast de kapitein bij de uitgang, die bestemd is voor de fooi, waarvoor hij iedere toerist vriendelijk bedankte. Toen wij uitstapten zonder iets in de fooienpot te doen, kregen we dan ook als commentaar: ‘Hollanders hè’ .