Nederlands leraar

Ach, die Mies. Wat bezorgde ze ons toch een heerlijke zaterdagavonden in de jaren zeventig… In onze pyama zaten we met rooie oortjes, al tien minuten voor aanvang klaar voor Mies; ik en mijn twee broers en zusje, pappa en mamma. 1 van de 8 was het wekelijkse hoogtepunt op televisie die ons gezin, zoals vele andere gezinnen in die jaren, aan de beeldbuis kluisterden.
Pa en ma aan een glaasje wijn, wij aan de appelsap en de Nibbits. Later op de avond serveerde mijn moeder een tweede glaasje en tevens blokjes kaas met een zilveruitje aan een houten prikkertje erop en stukjes lever- of gekookte worst. De catering was dus optimaal.

De spelletjes, de raadsels, de gasten en de artiesten alles vonden we prachtig. In de pauze optredens van o.a. de Osmond Brothers die heel gek konden dansen, Gilbert O’Sullivan met zijn bloempotkapsel of onze eigen Ramses Shaffy. Heintje kan ik me ook nog herinneren, Mies kondigde hem aan met; ‘ik heb zijn tandenborstel al gezien!’. Mies was sowieso het zonnetje in huis, het stralende middenpunt.
Hoogtepunt van de avonden was natuurlijk;

‘licht uit, spot aan! De lopende band, wat deden we ons best om zoveel mogelijk dingen te onthouden die op de band voorbijkwamen!

In de zomervakantie van 1970 gingen we met het hele gezin naar Juan Les Pins aan de Cote d’Azur in zuid- Frankrijk. We hadden een treinreis met de auto op de trein. Wie schetst onze verbazing; Mies zat ook in de trein! Ik twijfelde geen moment, ik moest en zou een handtekening van haar hebben! Ik weet nog goed hoe ik nerveus voor de coupe stond en de schuifdeur ineens opendeed. Daar zat een stralende Mies met haar gezin. ‘Mag ik misschien een handtekening?’ vroeg ik verlegen. ‘Natuurlijk!’ glimlachte Mies met haar mooiste glimlach.