Het leek ons aardig om de laatste dag van de vakantie eens lekker een pondje paling te halen in Volendam. Maandagmiddag om een uur of vijf parkeerden we in Volendam en liepen de dijk op naar het toeristische centrum/ haventje. Natuurlijk moest er nog even een foto gemaakt in de klederdracht, altijd leuk. Daarna op zoek naar de paling. Dat moest toch niet moeilijk zijn in Volendam, hier was het plaatsje immers groot door geworden. Eveneens moest ik denken aan de palingpop van BZN, Cats en George Baker Selection. De muzikanten uit dit dorp hadden wereldfaam verworven met hun smachtende meezingers. Tegenwoordig is Jan Smit hier een hele grote jongen, hij staat zelfs afgebeeld op de veerpont die naar Marken, die genoemd is naar de zanger van het levenslied. Maar van paling geen sprake. Wel heel veel toeristische winkeltjes en wat etenswaren betreft; ijs, snackbar, pizza, kibbeling, haring, mosselen. Dat kon toch niet waar zijn? In de haven verderop zag ik nog wel, naast een Döner Kebab, een palingrokerij.
Helaas was die al gesloten, het was bijna zes uur. Aan een paar mannen op een jacht vroeg ik of ze misschien nog een adresje voor paling wisten. Dat was niet het geval. Ze waren het met me eens dat het te gek voor woorden was dat je in Volendam geen paling kon kopen op Maandag om zes uur.
We liepen terug naar de auto. Aan een Volendammer die voor zijn huis in een stoel van een glas rode wijn zat te genieten, vroeg ik of hij wist waar je nog paling kon kopen. Helemaal terug lopen naar het restaurant aan het eind, ongeveer een kwartier lopen. Daar kun je ook gerookte paling kopen’.
De zon scheen dus we besloten het er maar op te wagen. Een kwartiertje lopen hadden we er wel voor over. Opgelucht dat we toch nog paling zouden eten wandelden we terug, voorbij het haventje en daarna tien minuten tot aan het eind van de dijk. De vreugde was van korte duur; Maandag gesloten. Volendam en paling; ze horen bij elkaar, maar om dit te genieten zullen we toch nog een keer terug naar Volendam moeten. Vandaag zat het er niet in.
