De jaarlijkse familiefoto. Ik zit er als een koning middenin, was ook de blikvanger dat jaar. Wanneer was het? 1977? Mooie jongen hoor, met die haren en dat witte pak zit ik te glunderen of ik zojuist de lotto heb gewonnen. Deed het goed bij de meisjes, deze foto. Ik denk niet dat er ooit een betere foto van mij gemaakt is, wat alles zat mee; de leeftijd en de looks. Ik denk dat ik 18 jaar was toen.
Jaarlijks liet mijn moeder bij de fotograaf een foto van ons maken voor vaderdag. Er zijn er zo’n 20 jaar achtereen opvolgende foto’s gemaakt. Mooi om te zien hoe je veranderd jaar na jaar.
Deze foto was zonder meer het beste. Is alles niet de eerste keer het beste? Je eerste verkering, je eerste lange haar, je eerste witte pak.
Ik zit inderdaad te stralen op deze foto.

Interessant bericht van Bild Zeitung journalist Julian Reichelt;

Gaat China de gigantische economische schade, als gevolg van het Corona virus, vergoeden? Op die vraag, die in Bild Zeitung gesteld werd, reageerde de Chinese ambassade in Duitsland met een beschuldiging aan het adres van Julian Reichelt, dat het een infame en nationalistische leugen is. Hierbij de reactie van Julian Reichelt:

Beste President Li Xing Ping,
U regeert door bewaking, zonder bewaking was u geen president. U kunt iedere burger in uw land bewaken, maar u weigert om de gevaarlijke diermarkten in uw land te bewaken. Elke kritische krant of internet site maakt u dicht, maar niet de markten waar vleermuizen verkocht worden.

1. U bewaakt uw volk niet alleen, u brengt het ook in gevaar. En daarmee de hele wereld.

2. Bewaking door onvrijheid. Wie niet vrij is, is niet creatief. Wie niet innovatief is, vindt niets nieuws uit. Daarom heeft u uw land tot wereldkampioen diefstal van geestelijk eigendom gemaakt. China verrijkt zich aan uitvindingen van anderen, zonder zelf dingen uit te vinden. De reden daarvoor is, dat jonge mensen in uw land niet vrij denken kunnen.
Het grootste exportproduct, dat niemand hebben wilde, maar dat toch rond de wereld gegaan is, is het Corona virus.

3. Toen u en uw wetenschappers al lang moesten weten dat het Coronavirus van mens tot mens overgedragen wordt, heeft u de wereld hierover niet geïnformeerd. Uw experten hebben geen telefoon of mail beantwoord, toen westerse wetenschappers weten wilden wat er in Wuhan aan de hand is.

4. Laboratoria in Wuhan hebben vleermuizen onderzocht, zonder de hoogste veiligheidsmaatregelen te nemen. Waarom zijn uw laboratoria niet zo beveiligd als uw gevangenissen voor politieke gevangenen? Kunt u dat misschien de duizenden nabestaanden van Corona slachtoffers uitleggen?

5. In uw land brokkelt uw macht inmiddels af. U heeft voor een niet transparant China gezorgd, voor een bewaakt land, dat nu een wereldwijd virus heeft teweeggebracht. Dat is uw politieke erfenis.

6. Uw ambassade schrijft me dat ik de traditionele vriendschap tussen onze volken in gevaar breng. Ik denk dat u het als grote vriendschap beschouwt, dat u momenteel naar de hele wereld mondkapjes stuurt.

Ik noem dat geen vriendschap maar imperialisme. U wilt China versterken door een virus dat uit China afkomstig is. Ik denk niet, dat u persoonlijk uw macht daarmee nog redden kan. Ik denk dat Corona vroeg of laat uw politieke einde betekent.

Met vriendelijke groet,
Julian Reichelt

Fietsen in Osdorp 3
Vanmiddag ben ik met mijn Thaise vrouw mijn dagelijkse rondje Osdorp gaan fietsen. Heerlijk weer en lekker rustig. Verrast door de aanwezigheid van grote hoeveelheden korenbloemen, die het landschap momenteel verrijken. Mijn vrouw vindt die lekker als salade. Dat kan. Persoonlijk ben ik er niet zo enthousiast over, maar in Thailand eet men de korenbloemen graag. Vandaar dat ze de verleiding niet kan weerstaan om er wat af te plukken.

Mooi gebied dit, ik ben er inmiddels ook achter hoe het heet.

Het was vandaag, maandag, aanzienlijk rustiger dan gisteren, maar er stond wel een stevige wind, die recreatie als picknick en barbecue vrijwel onmogelijk maakte. Gisteren werden we nog opgeschrikt door beelden op het journaal over het Zuiderpark in Den Haag en het Westerpark in Amsterdam, waar toch weer teveel mensen te dicht op elkaar gingen zitten.

Inmiddels ga ik de serie Fietsen in Osdorp afsluiten, want ik fiets hier nu sinds een week dagelijks, het is een mooie fietstocht, maar deel 1 t/m 3 lijkt me voorlopig voldoende.

Wat ik wel iedereen mee zou willen geven; zoek een natuurgebied in de buurt, waar weinig mensen zijn. Die zijn er nog genoeg in Nederland.

Vanmiddag na mijn online werk weer lekker gaan fietsen in Osdorp. Iets meer wind dan gisteren, maar het zonnetje scheen er niet minder om. Dus vandaag weer met mijn factor 15 zonnebrand, een flesje water en mijn telefoon, langs de wilgen aan de waterkant.

Vervolgens het zelfde weggetje naar de Lodge huisjes, vlakbij het grote sportterrein met speeltuintje, daarna weer dat mooie lange rechte weggetje, met vandaag toch wel een foto gemaakt van De Melkweg, een lust voor het oog, dit huis.

Er valt zoveel te genieten dichtbij huis, gewoon eens de andere kant op fietsen dan je gewend bent en je komt voor de mooiste verrassingen te staan.

Fietsen in Osdorp

Ik fiets graag, nu het weer mooi is en de corona heerst, fiets ik graag de stad uit, dus van de mensen vandaan. Dat kan makkelijk hier in Amsterdam Osdorp, in een kwartiertje fietsen zit je al midden in de weilanden en het water. Rust, eindelijk! Een lang fietspad, eerst langs een woonwagenkamp, die je in vele dorpen en steden kan vinden, het was hier rustig. Interessant vond ik dat er een houten kerkje bij was gebouwd als kerk. Nooit geweten dat woonwagenbewoners ook naar de kerk gingen, maar waarom niet? Ik fietste door langs knotwilgen, de ene wel gekapt en de andere niet. Dat zei ook een fietsende vader tegen zijn zoontje voorop: ‘kijk, gekapt / niet gekapt / gekapt / niet gekapt, het geheel bood een rustgevend uitzicht. Heel attent zijn langs het fietspad af en toe bankjes geplaatst waar je op kan gaan zitten. Toevallig stond er net een echtpaar op dus ik zag mijn kans schoon en ging lekker zitten op het bankje.
Het voorjaarszonnetje was supergoed bezig, even sloot ik mijn ogen om de weldadige warmte op me in te laten werken. Dat was weer een lange koude winter geleden. Het kleine flesje factor 15 kwam nu goed te pas, wetende dat ik, zoals vele landgenoten, elk jaar na de eerste zonnige dagen, met een knalrode kop rondloop. Dus niet tussen 12 en 14 in de zon en wel smeren. Na een minuutje naar de eendjes te hebben zitten staren in de verte, pakte ik mijn fiets weer op en fietste verder. Ik kwam bij voetbalvelden en bij een groot open veld met een heuvel en een kleine speeltuintje. Volkstuintjes passeerden de revue en Lodges. Lodges?

Ja, ik vond ze mooi, avontuurlijk en het lijkt me bijzonder om erin te wonen, zeker met dit weer. Lekker buiten de stad en een eigen terrasje en tuintje, wat wil je nog meer? Waarschijnlijk valt de grondprijs flink tegen, waardoor je wel in een klein (groot waren de lodges niet) houten huisje zit, maar waarvoor je je waarschijnlijk blauw betaald. Maar misschien ook niet. Enfin, ik stond nieuwsgierig naar de huisjes te kijken, een weldadige stilte om me heen en als je me op dat moment gevraagd had; iets voor jou? Had ik zeker Ja gezegd met daarop de oer-hollandse vraag: Wat kost dat nou?
Niet slecht, daar in het westen van Osdorp. Ik ga toch eens vaker fietsen bij dit mooie weer. Buiten de stad, dat dan weer wel.

Vanmiddag deed ik hem op, na aandringen van mijn Thaise vrouw, toen ik naar de supermarkt ging. In Thailand heeft iedereen een mondkapje op, hier bijna niemand. Je valt ook op met zo’n ding, je ziet er een beetje eng uit. Met de plastic handschoenen erbij was ik helemaal compleet.
Daar ga je dan, hand gel op, handschoenen aan, mondkapje op. Alsof je een besmet gebied ingaat, dat weet je niet zeker, maar je neemt het zekere voor het onzekere.
Hand gel is ook zoiets, in Thailand is het overal op straat te koop, hier moest ik er twee weken om vragen bij de Etos en Kruidvat. Telkens uitverkocht, tenslotte heb ik in Hilversum bij de Trekpleister het maximale van 2 flesjes hand gel kunnen scoren. Dat wilde mijn vrouw zo graag.
Op zoek naar een brievenbus en het juiste adres om lesboekjes bij een cursist af te leveren, fietste ik naar De Aker, het Dijkgraafplein. Daar moest ik de boekjes bij nummer 243 D8 door de brievenbus doen. Voorzien van een mondkapje ging ik op zoek. Tevergeefs, ik belde mijn cursist en hij zei dat zijn vrouw naar beneden kwam.
Een man in een rolstoel kwam me tegemoet en vroeg om een kleine bijdrage. Normaal gesproken geef ik nooit iets aan bedelaars, maar nu deed ik dat wel. Ik gaf de man wat kleingeld uit mijn portemonnee. Even later kon ik de boekjes afleveren aan de vrouw van mijn cursist en fietste ik naar huis. De bedelaar bleef in mijn gedachten, had ik niet te dichtbij contact gehad? Was ik nu ook besmet? Dat soort gedachtes probeer ik snel uit mijn hoofd te krijgen.
Ben jij bang voor Corona? Vroeg mijn vrouw me. Ik moest toegeven dat ik bij sommige situaties achteraf denk; deed ik dat niet fout? Nog een voorbeeld;
Ik was naar de Mediamarkt geweest omdat ik een MS office pakket nodig had. Bij de parkeergarage op de terugweg moest ik pinnen. Zonder na te denken drukte ik mijn pincode in. In mijn auto heb ik altijd een potje suikervrije kauwgom naast me staan. Nu had ik in het dashboard kastje nog van de hygiënische citroendoekjes. Eerst even mijn handen schoonmaken voordat ik een kauwgummetje pak, dacht ik en voegde de daad bij het woord. Daarna pakte ik zo’n lekker suikervrij kauwgommetje.
Thuisgekomen kwamen de twijfels opzetten; had ik geen handschoenen aan moeten doen? Had ik beter geen kauwgom kunnen eten? Twijfels. Evenals een stukje fietsen of lopen, dat heb ik echt nodig dus fiets of loop ik elke dag, hoewel mijn vrouw zegt; thuisblijven! Jij zit in de risicogroep. Toch aardig van mijn vrouw dat ze zich zo’n zorgen maakt. Maar als je afstand houdt, mag je toch wel even een frisse neus gaan halen?
Ook in de supermarkt draaien mensen soms ineens om als ze voor me lopen omdat ze iets vergeten zijn. Ze komen dan wel dichterbij dan anderhalve meter, waardoor je schrikt en een beetje boos wordt.
Na een tijdje denk je; ach het zal wel loslopen.

In deze Corona crisis is het voor niemand makkelijk, ook niet voor docenten. Het online lesgeven is plotseling een must geworden. Niet elke docent begint hier heel graag aan, ook ik niet. Maar de vraag is inmiddels niet meer of, maar veel meer wanneer. Er was eigenlijk geen enkele reden te bedenken waarom ik het niet zou doen. Het is moeilijk, dat wel.
Een week lang heb ik uren op dat scherm van mijn laptop zitten kijken om het door te krijgen. Ik werd er soms duizelig van en moest dan even opstaan en wat bewegen. Ik had al wel ervaring met Skype, maar nog niet met Teams en ook niet met Zoom. Het lesgeven aan een internationale school met klassen van 20-25 pubers van 13 tot 18 jaar, dat is wel even heel iets anders. Een uitdaging, absoluut. Ik ga het in ieder geval voor 4 maanden doen en ik wil het heel graag tot een succes maken. Het is me eigenlijk erg meegevallen hoe de kinderen zijn, verrassend slim soms.
Daarnaast geef ik ook online les aan expats, op de dinsdagavond en zondagmiddag. Meerdere expats hebben al al laten weten dat ze de lessen missen, dus wellicht volgen er nog meer online lessen.