Nederlands leraar

Vanmiddag deed ik hem op, na aandringen van mijn Thaise vrouw, toen ik naar de supermarkt ging. In Thailand heeft iedereen een mondkapje op, hier bijna niemand. Je valt ook op met zo’n ding, je ziet er een beetje eng uit. Met de plastic handschoenen erbij was ik helemaal compleet.
Daar ga je dan, hand gel op, handschoenen aan, mondkapje op. Alsof je een besmet gebied ingaat, dat weet je niet zeker, maar je neemt het zekere voor het onzekere.
Hand gel is ook zoiets, in Thailand is het overal op straat te koop, hier moest ik er twee weken om vragen bij de Etos en Kruidvat. Telkens uitverkocht, tenslotte heb ik in Hilversum bij de Trekpleister het maximale van 2 flesjes hand gel kunnen scoren. Dat wilde mijn vrouw zo graag.
Op zoek naar een brievenbus en het juiste adres om lesboekjes bij een cursist af te leveren, fietste ik naar De Aker, het Dijkgraafplein. Daar moest ik de boekjes bij nummer 243 D8 door de brievenbus doen. Voorzien van een mondkapje ging ik op zoek. Tevergeefs, ik belde mijn cursist en hij zei dat zijn vrouw naar beneden kwam.
Een man in een rolstoel kwam me tegemoet en vroeg om een kleine bijdrage. Normaal gesproken geef ik nooit iets aan bedelaars, maar nu deed ik dat wel. Ik gaf de man wat kleingeld uit mijn portemonnee. Even later kon ik de boekjes afleveren aan de vrouw van mijn cursist en fietste ik naar huis. De bedelaar bleef in mijn gedachten, had ik niet te dichtbij contact gehad? Was ik nu ook besmet? Dat soort gedachtes probeer ik snel uit mijn hoofd te krijgen.
Ben jij bang voor Corona? Vroeg mijn vrouw me. Ik moest toegeven dat ik bij sommige situaties achteraf denk; deed ik dat niet fout? Nog een voorbeeld;
Ik was naar de Mediamarkt geweest omdat ik een MS office pakket nodig had. Bij de parkeergarage op de terugweg moest ik pinnen. Zonder na te denken drukte ik mijn pincode in. In mijn auto heb ik altijd een potje suikervrije kauwgom naast me staan. Nu had ik in het dashboard kastje nog van de hygiënische citroendoekjes. Eerst even mijn handen schoonmaken voordat ik een kauwgummetje pak, dacht ik en voegde de daad bij het woord. Daarna pakte ik zo’n lekker suikervrij kauwgommetje.
Thuisgekomen kwamen de twijfels opzetten; had ik geen handschoenen aan moeten doen? Had ik beter geen kauwgom kunnen eten? Twijfels. Evenals een stukje fietsen of lopen, dat heb ik echt nodig dus fiets of loop ik elke dag, hoewel mijn vrouw zegt; thuisblijven! Jij zit in de risicogroep. Toch aardig van mijn vrouw dat ze zich zo’n zorgen maakt. Maar als je afstand houdt, mag je toch wel even een frisse neus gaan halen?
Ook in de supermarkt draaien mensen soms ineens om als ze voor me lopen omdat ze iets vergeten zijn. Ze komen dan wel dichterbij dan anderhalve meter, waardoor je schrikt en een beetje boos wordt.
Na een tijdje denk je; ach het zal wel loslopen.