Nederlands leraar

Andrea Bajani – ‘de belofte’. Goeie schrijvers komen uit Italie tegenwoordig; Niccolo Ammaniti, Fabio Genovesi. En dus ook Andrea Bajani. De belofte is een mooi boek, met soms juweeltjes van zinnen. Het is Bajeni’s vierde roman en werd onlangs bekroond met de Premio Bagutta, de oudste en meest prestigieuze literaire prijs in Italië. Een paar regels – de ik-figuur zit in een vliegtuig en observeert een man die naast hem zit;

‘Naast me zat een man met een snor die tijdens het opstijgende hele tijd had zitten zweten en daarmee was gestopt zodra het vliegtuig weer horizontaal vloog. Eerst had hij strak naar de rugleuning voor zich gekeken, alsof zijn hele leven daarin voorbij kwam en hij alle fases nog een de revue liet passeren. Je zag hoe de zweetdruppels zich een voor een van zijn slaap losmaakten en naar beneden rolden, steeds hetzelfde traject, de man die, als de druppel zijn wangen bereikte, zijn vinger ertegenaan drukte, hem opving en zijn vinger daarna afveegde aan zijn broek. Er ging er een, daarna volgde meteen een tweede, als schansspringers, hard afzetten en jezelf omlaag storten, de man spieste de druppels instinctmatig altijd op hetzelfde punt, smoorde ze op zijn dij, zijn blik nog steeds strak op de hoofdsteun voor hem gericht. En toen was het opstijgen voorbij en schoten we het blauw in, het lichtje van de veiligheidsgordels ging uit, zijn gezicht was op slag droog. Daarna had hij zijn das losgeknoopt, alsof zijn werk, het vliegtuig de lucht in begeleiden, erop zat, en had hij met zijn ogen de stewardess gezocht, een zoute streep op zijn wang.’