Nederlands leraar

De verhalen ken ik nog uit mijn hoofd. M’ n vader vertelde ze voor het slapengaan. Ik hing aan z’n lippen. Onrustig lag ik nog lang na te denken over de bijna onmogelijk spannende avonturen van de Baron. Later kwam daar het filmpje bij van Technicolor. Filmpjes, eigenlijk plaatjes op een rolletje, de beelden te wisselen door aan de projector te draaien. Licht uit en projector aan, behalve een klein lampje om de bijbehorende teksten bij de plaatjes te kunnen voorlezen. Het was vóór de tijd van de kleurentelevisie.

Hoe de Baron in een moeras verzeild was geraakt waar hij langzaam in wegzakte. Resoluut trok de Baron zichzelf aan z’n haren omhoog, het paard tussen z’n benen geklemd met zich mee omhoog trekkend.

Hoe de Baron na een lange reis door Rusland in een sneeuwstorm terechtkwam, een spitse paal vond, zijn paard eraan vastmaakte en ernaast ging slapen. Toen hij de volgende dag wakker werd hoorde hij paardengehinnik, keek om zich heen maar zag niks. Het gehinnik kwam van boven. Zijn paard hing aan de punt van de kerk te bengelen. De sneeuw rondom de kerk was gesmolten en de spitse paal van de vorige avond bleek de kerkspits te zijn geweest.

Hoe de Baron in een bos aan het jagen was en een hert wilde schieten, maar dat zijn munitie op was. Hij nam een kersenpit en schoot daarmee op het hert. Een jaar later kwam hij terug in hetzelfde bos. Daar zag hij hetzelfde hert weer, maar nu met een groot gewei, wel een eigenaardig gewei: er groeide een kersenboompje in.

Hoe de Baron bij de belegering zelf op een kanonskogel plaatsnam om de versterkingen van de vijand te kunnen bekijken.

Hoe de Baron in de oneindige Russische sneeuwvlaktes ronddoolde. In een arreslee getrokken door vier paarden. In volle galop, achterna gezeten door een kudde hongerige wolven. Een voor een sprongen de wolven op de paarden en vraten ze op.
Op het volgende plaatje zagen we de wolven in plaats van de paarden de arreslee trekken, de Baron sloeg erop los met zijn zweep.