Nederlands leraar

De ceremonie die geen ceremonie was. Eindelijk was het dan zover, mijn vrouw had haar inburgeringsexamen gehaald en had vervolgens naturalisatie aangevraagd. Dat was Augustus vorig jaar. We overhandigden alle benodigde papieren, het inburgeringsdiploma en 2 pasfoto’s. Daarna moest tot betaling worden overgegaan. Ik vroeg wat de kosten waren en verstond 59 Euro. Dat bleek ik niet goed verstaan te hebben, het betrof namelijk 950 Euro, en we moesten zeker een jaar wachten totdat we bericht kregen. Dat bericht kwam dit jaar uiteindelijk met een oproep naar het gemeentehuis te komen. Aldaar zou de ‘verklaring van verbondenheid’ afgelegd moeten worden. Mijn vrouw ging dus naar het gemeentehuis, had 3 minuten een gesprekje met een ambtenaar, die haar de volgende presentjes gaf: een Nederlandse vlag, een zakje bloembollen en een pakje stroopwafeltjes. Vervolgens las hij de ‘verklaring van verbondenheid’ aan haar voor;

‘Ik verklaar dat ik de grondwettelijke orde van het Koninkrijk der Nederlanden, haar vrijheden en rechten respecteer en beloof de plichten die het staatsburgerschap met zich meebrengt getrouw te vervullen’.
‘Dat verklaar en beloof ik’.

Hij vroeg haar om het laatste zinnetje te herhalen en dat deed ze.
In de bijgevoegde brief stond een QR code met een toespraakje van de burgemeester.
Tenslotte vroeg de ambtenaar haar om een afspraak te maken met de gemeente.

Mijn vrouw had nog niet door, ik ook niet, dat dit de ceremonie was, die hooguit 3 minuten had geduurd.
Dus wij gingen ervan uit, dat mijn vrouw de verklaring van verbondenheid nog uit haar hoofd moest leren en daarna onder eed moest afleggen op de ceremonie die ging komen en waarbij ze het paspoort uitgereikt zou krijgen.
Niets bleek minder waar, want toen we ons vol verwachting melden bij het gemeentehuis, mijn vrouw had haar mooiste jurk aangedaan, moesten we een nummertje trekken en een half uur wachten. We kregen te horen dat we een paspoort aan konden vragen, dat kostte 75 Euro en we konden pasfoto’s maken in de stad voor 15 Euro.
Dat was een grote teleurstelling, want ik keek ernaar uit om mijn vrouw te zien ‘shinen’, haar moment waarvan ik een mooie foto zou maken. Dacht ik.
De naturalisatie en het paspoort zijn 2 procedures, kregen we te horen.
In plaats van de verwachte feestelijkheden moesten we een nummertje trekken, wachten en betalen.
Het bleek nog voor de coronajaren te zijn dat dergelijke ceremonies werden gedaan, met grote bijeenkomsten van nieuwe inburgeraars die van de burgemeester een paspoort kregen uitgereikt. Die verhalen had ik vaak gehoord van mijn leerlingen. Nu gaat alles dus anders.
De volgende dag las ik in het nieuws dat er vorig jaar 45000 naturalisaties in Nederland hadden plaatsgevonden. De meeste van de hele wereld. Canada stond op de tweede plaats met 6000 naturalisaties, Frankrijk op 3 met zo’n 4000 naturalisaties.
Naast de veranderingen door de coronacrises, is het met zulke aantallen niet verwonderlijk dat de hele inburgeringsceremonie gewoon lopende bandwerk is geworden .