Nederlands leraar

Het was op de christelijke mavo in Scherpenzeel, dat we ons de Daltons noemden, naar de gelijknamige strip van Lucky Luke. We waren ook met z’n vieren en verschillend qua lengte. Wel waren we vrienden, geen broers, maar dat maakte niet uit. We voerden een puntenstelsel in. Degene die de anderen aan het lachen kon krijgen scoorde punten. Wie het eerst 100 punten had gehaald was leider, daarna begon de puntentelling opnieuw. Hoe haalden we onze punten? Je kon je vinger opsteken in de klas en mededelen dat de gulp van de leraar openstond, daarmee haalde je meteen 100 punten en was je meteen leider. Voor de minder grappige dingen als leuke opmerkingen of de klas uitgestuurd worden kreeg je punten afhankelijk van hoe leuk het was. Het puntenstelsel zorgde soms voor hilarische toestanden. Dat een van ons de klas werd uitgestuurd en dan vroeg hoeveel punten hij kreeg en het er dan niet mee eens was en erover wilde onderhandelen, tot ergernis van de leraar die er natuurlijk niets van begreep en de betreffende Dalton zo snel mogelijk de klas uit wilde hebben. Wat deden we zoal? Grappige opmerkingen maken, dingen op het schoolbord schrijven voordat de les begon. Bij gym langer douchen en te laat in de volgende les komen. Op een tube lijm slaan bij handarbeid. Met een waterpistool klasgenoten natspuiten. Een oude wc pot in de vlaggemast voor de school hijsen.
De catechisatielessen waren erg grappig. De leraar begon met psalmengezang, maar niemand zong mee. We waren voornamelijk bezig niet in lachen uit te barsten. Vooral na de opmerking van de meester dat ‘er best wel wat meer meezongen mag worden’. Dit zei hij elke keer opnieuw en altijd stond hij alleen te zingen.