Nederlands leraar

Dinsdagmiddagen gaan meestal onopgemerkt voorbij in de dagelijkse sleur, maar niet in buurthuis ‘De Brug’, daar wil het maar niet saai worden. Het aantal van de, inmiddels gepensioneerde, eerste generatie Indonesische Nederlanders verminderd jaarlijks, maar dat mag de stemming op deze vrolijke dinsdagmiddagen niet drukken.
Muzikaal als Indo’s zijn, wordt de sfeer opgeluisterd door toetsenist Wil met zijn wonderorgel waaruit hij een compleet orkest kan laten klinken. Met zijn goed op elkaar ingespeelde gitarist (en) en al of niet met een gastzanger(es) klinkt Wil zijn band door jarenlange ervaring als een klok en smaakt zijn muziek als de kwaliteit van een goed glas gerijpte wijn! Er mag gedanst mag worden en dat wil men weten ook! Met een repertoire van cha-cha-cha tot rock & roll en bijna vergeten klassiekers uit de Gordel van Smaragd waant men zich in tijden van weleer, toen ons oranje-blanje-bleu nog dapper hing te wapperen in het verre Oosten.

De Indonesische onafhankelijkheidstrijd en de daaropvolgende ‘Politionele Acties’ na de oorlog, die een ramp betekende voor velen van Nederlands-Indonesische afkomst die ternauwernood de Japanse bezetting hadden overleefd, wordt in de geschiedenisboekjes op middelbare scholen slechts met een paar regeltjes afgedaan als iets wat nu eenmaal onomkeerbaar was, onbegrijpelijk als men zich wil verdiepen in de geschiedenis van ons land. Gesprekken tijdens de heerlijke Indonesische maaltijd die op Dinsdagmiddagen in De Brug slechts voor 5 Euro wordt aangeboden, leveren een schat aan informatie op uit eerste bron. Ik zou zeggen tegen een slimme student Geschiedenis; grijp je kans nu het nog kan en ga eens praten met deze laatste getuigen met informatie uit eerste bron, schrijf een scriptie over dit thema!
De koude ontvangst in het Nederland van de jaren vijftig staat menigeen nog diep in het geheugen gegrift. Men werd geacht het paspoort in te leveren en de bootreis en overnachtingen in pensions van opvang tot op de laatste cent terug te betalen, meestal werd dit van het loon ingehouden. Wel zijn de Indo’s vrijwel allemaal goed terecht gekomen en prima geïntegreerd, niet in de laatste plaats door de Hollandse arbeidsethos en de uitstekende kennis van de Nederlandse taal.
Met verbazing moest men in de loop der jaren constateren dat latere immigrantenstromen in vergelijking met hun flink in de watten werden gelegd, op een manier waarop vadertje Drees het indertijd helemaal niet bedoeld had.
De ongedwongen sfeer op deze Dinsdagmiddagen biedt de mogelijkheid tot onbeperkt gebruik van het vrije woord, waarbij de meest actuele wereldproblemen de revue passeren of van commentaar worden voorzien. Geen onderwerp is taboe tijdens de tafelgesprekken, of het nu gaat over de uitwassen van de politieke Islam, over de teloorgang van het socialisme of over het huidige kabinet, iedereen is vrij om zijn mening te geven. Dat levert interessante discussies op.
Er heerst bovenal een sfeer van openhartige vriendelijkheid, vrolijkheid en gevoel voor humor, mede dankzij gangmaker Nico, die altijd wel een goeie mop klaar heeft. Ook al ken je hem al, toch blijft het lachen, vooral om de manier waarop hij de mop verteld.
Dankzij een aantal trouwe, vriendelijke vrijwilligsters in de keuken en achter de bar, is het iets heel moois, iets echt zeldzaams, iets unieks wat er gebeurd in ‘De Brug’ op die Dinsdagmiddagen.