Nederlands leraar

Mijn verstandskies zou getrokken worden. Helaas brak de tand af en bleef de wortel in mijn kaak zitten. Deze diende nu door een kaakchirurg te worden verwijderd. In de wachtkamer van het Slotervaart-ziekenhuis wachtte ik enigszins gespannen af tot ik opgeroepen zou worden. Ik hoorde mijn naam al snel roepen en werd door een ietwat mollige, korte, vriendelijke assistente naar een kamertje gebracht en in een gereedstaande stoel gezet. De stoel ging achterover en daar lag ik te wachten tot de tandarts met de patient in het kamertje ernaast klaar was. Een zachtjes gekerm en gehuil kwam uit het kamertje. Het is een patient met een ‘Tandarts-fobie’ zei de assistente. Ze hoeft alleen maar een gaatje te vullen. Kleinigheidje. Het was gebeurd, het gejammer was gestopt. Ineens zag ik een grijnzend tandchirurggezicht voor me, een jongeman nog. “Dag meneer”. Het viel tegen, veel bloed. Hij kon het worteltje niet vinden en moest mijn kaak weer dichtnaaien. Ik mocht even wachten in de wachtkamer en keek naar een chirurg die even later met de receptioniste stond te praten. Een wat oudere man, met witte, Italiaanse leren schoenen. Dat maakte indruk, die schoenen. Alle anderen hadden witte gymschoenen aan. Het was dan ook een hele geruststelling dat ik in de stoel zat en onder mij de witte schoenen zag. Geroutineerd zocht de chirurg een paar minuten door en hield uiteindelijk het piepkleine worteltje voor mijn neus. “Daar is-ie dan”, was z’n commentaar. Ik had niet anders verwacht.