Don’t look back
7-06-2014
De Stones staan vanavond op Pinkpop. 36 jaar geleden was ik 18 jaar en bezocht met mijn toenmalige vriendin Anna Pinkpop. The Police had net hun eerste plaat uitgebracht en speelde die helemaal, daarna nog een keer ‘So lonely’. Geweldig. Ook Elvis Costello en Dire Straits waren van de partij. Uiteindelijk werd Peter Tosh verwacht, die net een hitje had gehad met ‘Don’t look back’, samen met Mick Jagger gezongen. Mick zou meezingen, zo werd aangekondigd. Maar Mick had geen zin. Bleef een partijtje voetballen met de jongens van Massada. Jan Smeets, de organisator van Pinkpop barstte in tranen uit, zo bekende hij in een onlangs verschenen interview in de Volkskrant. Tsja. Mick zag camera’s en wilde niet gefilmd. Ik weet nog dat we enigszins teleurgesteld naar de trein liepen toen bleek dat hij niet ging zingen.
Vanavond staat hij er dus wel; Mick Jagger, 70 jaar is hij inmiddels.
Ik heb hoge verwachtingen van het concert van vanavond.
Mick heeft nog wat goed te maken..
In 1975 had ik hem al een keer gezien, in het FC Den Haag stadion. Vooraan stond ik en kreeg de emmer water die Mick over het publiek gooide over me heen. Ik verkeerde in extase. ‘Hot stuff’, dat was het openingsnummer van de plaat ‘black & blue’. Wilde feesten in kraakpanden in Amersfoort komen bij me naar boven als ik het nummer hoor.
Na het concert in Den Haag, was de laatste trein in Utrecht vertrokken en sliepen we in een leegstaande bouwkeet, in gezelschap van een snurkende zwerver.
In Wolfsburg, Duitsland, zag ik de Stones in 1995, met mijn toenmalige Russische vriendin Lilian op het Volkswagen fabrieksterrein. In de stromende regen toen de Stones begonnen met het nummer ‘Not fade away’. De stones hadden lange regenjassen aan en hoeden, Keith Richard nonchalant een sigaret in de mond, Mick Jagger die als een bezetene over het podium sprong. Geweldige show. Ook hier bleek na het concert de laatste trein vertrokken en sliepen we met honderden anderen op het station van Wolfsburg.
Een lange reis gemaakt, het hele voorprogramma van drie mindere groepen blijven staan om maar niet je plaats te verliezen.
Je moest naar de wc, eten, drinken en was eigenlijk doodmoe.
Totdat de Stones begonnen te spelen.
Meteen, bij de eerste tonen van ‘Jumpin’ Jack Flash’ was alle moeheid verdwenen. Drie uur lang zongen we uit volle borst mee, dansten we en juichten we.
