Grijs gedraaid.
26-05-2020
Pink Floyd was ik al vrij vroeg bij, op mijn 15e ging ik al met mijn vrienden naar Ahoy Rotterdam, waar Pink Floyd live te zien was. Het was 1974, de ‘Animals-tour’. ‘Animals’, best een goeie plaat. Maar toen was Pink Floyd al over hun hoogtepunt heen; ‘Dark Side Of The Moon’ en ‘Wish you were here’. Dat niveau zouden ze nooit meer halen. 20 jaar later, in 1994, zag ik ze met mijn Poolse vrienden in het Olympia Stadion in Berlijn. Geweldig concert, maar zonder Roger Waters. Die zag ik vorig jaar, 2019, de goeie man is al 73. Ook een geweldig concert, maar de beste nummers zijn nog altijd die van ‘Dark Side Of The Moon’. Hoog genoteerd op alle lijstjes ‘beste lp’s aller tijden.
Dylan ontdekte ik pas veel later, ik kocht pas op mijn 28e de plaat ‘Blonde on Blonde’, voor mij de beste plaat van Dylan. Of was dat ‘Blood on the tracks’?. In 2004 woonde ik in Duitsland en kocht daar ‘Time out of mind’, heerlijke plaat. Dit jaar heb ik ‘Travelling Thru – Bob Dylan with Johnny Cash’ aangeschaft, een 3 dubbelaar uit de bootleg serie van Dylan. Fijne plaat.
Radiohead – OK Computer sloeg in als een bom, in 1994. Ik weet nog goed dat ik in een platenzaak, een soort Media markt in München naar die plaat luisterde. Een sensatie, onvergetelijk. Maar dan ook weer juist alleen deze plaat. Het latere werk vond ik echt minder, al kwam Radiohead 2016 nog even terug met ‘A moon shapes pool’, die een beetje in de buurt kwam.
