Nederlands leraar

We gingen in de zomervakantie weer naar de Côte D’Azur, de Méditerranée, oftewel de Middellandse Zee. Het neusje van de zalm voor de zomervakantie. Dit keer met de trein en de auto op de trein.

Mies Bouwman zat ook in dezelfde trein, zo hoorden we al snel. Mies! We keken elke Zaterdagavond trouw naar ‘één van de Acht’ en deden altijd ons best om zoveel mogelijke dingen te onthouden die op de lopende band voorbijkwamen. En nu zat die goedlachse, lieve Mies zomaar bij ons in de trein! Ik moest en zou een handtekening halen. Onderweg wist ik in welke treincoupé ze zat en ging er naartoe met een blocnootje en pen. Even stond ik te twijfelen, daarna schoof ik resoluut de deur van haar treincoupe open en vroeg haar ‘mag ik misschien uw handtekening?’.
‘Ja hoor!’, zei Mies stralend en zette haar handtekening op het door mij aangereikte blocnootje.
‘Alsjeblieft!’ zei ze met haar van tv bekende stralende glimlach.

Het bleek dat de familie Bouwman in het hotel naast de onze verbleef. Het hotelzwembad met duikplank bezocht ik meermaals. Ze zat dan met haar gezin soms ook aan het zwembad en dan maakte ik zo mooi mogelijke duiken van de duikplank om indruk te maken op haar dochters. Hun aanwezigheid had mijn fantasie op hol gebracht. Dat ik niet kon trouwen met Mies, helaas. Maar misschien wel met een dochter van haar, zo dacht ik als naïef twaalfjarig jochie.

De vakantie was helemaal geweldig, met de ingrediënten die het het voorgaande jaar ook al zo goed deden; zon, strand, waterskien en flaneren op de boulevard.