Nederlands leraar

Het beloofde nogal wat, als je de folders moest geloven.

Sinds November werd al ruimschoots in de dagbladen geadverteerd met de ‘Light Cruise’, een rondvaart langs lichtgevende kunstzinnige objecten op en langs het water. Aangezien ik wat leuke uitstapjes aan het bedenken was voor de kerstvakantie die ik met mijn Duitse gasten door zou brengen leek het me wel aardig. Het zag er op internet ook best leuk uit met al die kleuren op het water. De toegangsprijs was niet bepaald goedkoop; 22 Euro 50 voor volwassenen en 17 Euro 50 voor kinderen inclusief een kop erwtensoep.

Maar ach, het zijn hele goeie vrienden van me en ik wilde toch iets leuks met een boot gaan doen. Dus reserveerde ik voor 80 Euro 4 tickets voor de avond op 2 januari.
Op de bewuste avond stond ik met mijn gasten in een lange rij wachtenden. Na een half uur gewacht te hebben, bleek dat de boot vol zat. “U heeft geboekt om 19 uur, uw boot is al weg” kreeg ik tot mijn verbazing te horen toen we eindelijk aan de beurt waren. Het bleek dat ik de vertrektijd van 19 uur, met kleine lettertjes vermeld linksboven op het formulier, niet had gezien. “U kunt morgen bellen met de klantenservice een kijken of U het nog om kunt boeken”. Teleurgesteld gingen we naar huis, de volgende dag belde ik en konden we dezelfde avond nog om 19 uur de rondvaart maken. Die avond stonden we dus weer in de rij. Deze keer was de rij iets korter, een minuut of 20 wachten maar. Daarna mochten we nog een minuut of 20 buiten op de kade wachten onder het genot van een plastic kopje erwtensoep van een bekend merk. Maar eindelijk was het dan zover; we mochten aan boord.

We zagen een kapitein, althans zo zag hij eruit met zijn pet. Zonder commentaar kregen we een plastic zakje met een oordopjes aangereikt. Het bleek dat we hierdoor naar commentaar op de geboden kunstwerken zouden kunnen horen, bleek bij navraag. In het Engels en in het Frans.
Op de vraag waarom geen Duits kregen we geen reactie. Niet zeuren en dat ding in je oren, dat was de bedoeling. Al snel deed ik hem weer uit, ik had geen behoefte aan Engels of Frans commentaar op een bandje maar gaf de voorkeur aan het spontaan commentaar geven op het zichtbare.

Dat viel nogal tegen; een gewone rondvaart overdag was beslist interessanter geweest. De dia-projecties op wat grachtenpanden en het Amstel Hotel waren wel aardig en het drijvende hemelbed ook wel maar ook niet veel meer dan dat. De vaart langs de grachtenpanden vonden mijn gasten veel mooier dan die paar lichtobjecten.

Maar dat was niet de grootste bron van ergernis; dat was de kapitein, die, nadat hij uitgelegd had waarvoor de oordopjes dienden, de hele vaart zijn mond niet open deed.
Vroeger noemden we zo iemand gewoon een droogkloot of een dooie lul. Deze hier ging met zijn dikke kont in zijn belachelijke luxe stoel half achterover zitten en draaide zijn ronde zonder enig spoor van enthousiasme.

Waarom heette de kapitein ons niet met een lachend gezicht welkom aan boord en waarom vertelde hij geen leuke anekdote?
Waarom geen studentje kunstgeschiedenis of kunstacademie die ons op humoristische wijze tekst en uitleg had kunnen geven? Had hij of zij er nog iets leuks van kunnen maken.
Waarom niet een paar leuke muzikanten die een paar oude Amsterdamse zeemansliederen ten gehore gaven?
De mensen zouden het waarderen en ruimschoots fooi geven.

Nu was het een vreugdeloos en verplicht nummer met een prijskaartje van 80 Euro.