Mijn existentiële moment
19-05-2012
Ik ging onderuit, vorige week. Fietsend op mijn nieuwe fiets naar het centraal station, wilde ik even de stoep oprijden om over te steken. De stoeprand had ik duidelijk te laag ingeschat en mijn fiets ging onderuit, voordat ik het wist lag ik op de grond met schaafwonden aan arm en been, vooral mijn duim bloedde. Mijn hoofd had gelukkig slechts licht de grond geraakt, een schaafwond. Met moeite stond ik op. Een mevrouw die het gezien had kwam te hulp.
‘Hoe gaat het?’ vroeg de mevrouw. ‘Beetje duizelig’ antwoordde ik. ‘Was u duizelig voordat u viel of nadat u viel?’ vroeg ze nu. ‘Nadat ik viel’ antwoordde ik. ‘Hier heeft u een papieren zakdoekje’ zei de mevrouw. Ze gaf er nog een, want het eerste zakdoekje was al snel rood van mijn bloed. Ik bedankte haar hartelijk en fietste langzaam door naar de Bibliotheek, om aldaar in de toiletten mijn duim onder de koude kraan te houden.
Dat was de eerste keer dat ik in Amsterdam zo onderuit ben gegaan sinds ik de laatste 4 jaar dagelijks door de stad fiets. Fietsen was iets vanzelfsprekends, ik werd overmoedig. Stopte niet voor rood als er geen auto aankwam, reed snel en roekeloos overal tussendoor.
Nu niet meer. Ik wacht netjes bij rood en rijdt heel voorzichtig. Kijk goed vooruit en om me heen.
Ik had het een paar keer eerder meegemaakt. Met skiën, toen ik 7 jaar was en het gelukkig bij een gebroken been bleef. Met zwemmen, ik was 10 en werd door een golf van de zee meegezogen onder water en kwam nog net weer boven. Met autorijden, toen ik net een auto had en door een vrachtwagen op een haartje na geramd werd. O ja en een keer eerder op de fiets. Tijdens een storm was ik op weg naar college in de vrije universiteit. Een lange boom viel om en kwam recht op me af. Even later zat ik tussen de takken en had een bloedlip en wat schaafwonden. Brandweermannen zaagden de bomen rond me weg en waren stomverbaasd dat ik het er levend vanaf had gebracht.
Je gaat er bijna van denken dat het een waarschuwing is, zo van; even rustig aan manneke!
Na mijn val van vorige week was het er ineens weer; mijn existentiële moment. Ben je blij dat je leeft.
