Nederlands leraar

Nederlandstalige muziek heb ik natuurlijk ook. Door de jaren heen waren dat Armand, Boudewijn de Groot, Ramses Shaffy. Later begin jaren ’80 kwamen De Dijk, Het Goede Doel, Toontje Lager en vooral Klein Orkest die ik goed vond. 2011 kwam Spinvis met ‘Tot Ziens, Justine Keller’ en leverde daarmee, wat mij betreft, de beste Nederlandstalige plaat ooit.

Misschien wel de beste nederlandstalige band: De Kift, elke plaat worden ze beter. Goeie liveband ook. Luister eens naar hun laatste plaat: Hoogriet. In januari zijn ze in Paradiso te bewonderen.

Boudewijn en Ramses draai ik ook nog graag. De plaat van Maarten Heijmans met nieuw gearrangeerde Shaffy-nummers is ook een topper.
Doe Maar, ach is dat niet meer voor meisjes? Net als Frank Boeijen, die best mooie liedjes heeft gemaakt, maar ik kan ze nooit verstaan.
Theo Maassen had er ook een leuke opmerking over;
‘Niemand weet waar het naar toe moet met deze wereld. Ja, Frank Boeijen weet het, maar die kan niemand verstaan!’.
Vond ik altijd grappig, mijn zusje niet; dat is zijn Nijmeegse dialect! Ze was fan van Boeijen.
Dat vind ik meestal het grote probleem bij Nederlandstalige muziek; de verstaanbaarheid. Armand en Boudewijn hadden een duidelijke uitspraak met dictie die iedereen kon verstaan. Maar als ik tegenwoordig rappers in het Nederlands hoor rappen, versta ik er met moeite soms een paar woordjes van. Te weinig om de tekst te begrijpen, terwijl dat het nou juist is wat zo belangrijk is om in het Nederlands te zingen, volgens mij. Van Dik Hout, deze band versta ik met vlagen, refreinen versta ik wel. Idem voor De Dijk, ik moet eigenlijk de tekst erbij hebben om het helemaal te kunnen verstaan. Toontje Lager kon ik dan wel helemaal verstaan en Het Goede Doel ook.

André Hazes is een geval apart. In de jaren 80 vonden we hem vreselijk, maar later, in cafés zorgde hij wel voor sfeer. Surinamers zijn ook gek op Hazes, heb ik gemerkt. Ik gaf elke Dinsdagmiddag Nederlandse bijles aan Surinaamse vrouwen en kwam dan altijd voorbij een café op de hoek. Daar stonden de mannen al vrolijk met een biertje met elkaar te kletsen, Andre schalde uit de speakers. Op het kantoor om de hoek waar ik les gaf, werkten bijna alleen vrouwen.
Mijn vrouw houdt trouwens ook van Hazes, maar niet van die jonge en ook niet van Roxanne. Nee, de echte oude André. Vooral met een biertje erbij.