Nederlands leraar

Golven sloegen schuimend op de stenen en meeuwen lieten zich horen. Je pakte een schelp en gooide die in zee, er stond een sterke, verfrissende wind.

De Pier in Scheveningen stond toen nog stevig in zijn schoenen, hij staat nu weer te koop, de betonnen pijlers waarop hij een meter of tien boven de zee staat schijnen volgens krantenberichten anno 2012 langzaam maar zeker door betonrot de moed op te gaan geven.

Aan het begin van de pier waren wat winkels die vissersprullaria en schelpen te koop aanboden.
Verderop stond een groepje Surinamers muziek te maken met kapsels die we destijds ‘Pleeborstels’ noemden, mega- krullebollen. Ze speelden op grote open tonnen, met pauken trommelden ze aan de binnenkant en zongen er bij;
‘Kleine wasjes, grote wasjes, alles in de wasmachien, laat maar lekker draaien, laat maar lekker draaien’.
Met dat leuke accentje.

In een rechter uitloper van de pier, bevond zich een hal waar we gingen flipperen op de flipperautomaten. Op het uiteinde van de pier klommen we de uitkijktoren op, het waaide stevig.
Onder het restaurant links aan het uiteinde bevond zich ‘Aqua-land’. Ik zat met m’n broertjes en zusje in een bol op wielen en keek naar buiten over een rails door het ‘Aqua-land’. Het was een kunstmatig gecreëerd onderwaterlandschap. Inktvissen, grote schelpen, een zaagvis, een haai (even schrikken) zeesterren, en zelfs een persoon, een onderzee- duiker van vroeger, met zo’n grote bol waar zijn hoofd in zat, met slangen die voor zuurstof moesten zorgen.

Daarna de topattractie; het ‘Flinstone Park’. De Flinstones kenden we van teevee; vooral het einde was altijd erg grappig; Fred Flinstone zette samen met de lege fles melk meteen de hond buiten de deur, die dan door het raam naar binnen sprong en Fred zelf voor de deur zette. Fred stond daarna met z’n vuisten op de deur timmerend ‘Wiiiillmmaaaaaaa!’ te roepen.
Nu zouden we de Flinstones in het echt zien! Ze woonden dus op de pier in Scheveningen. ‘Kijk daar heb je Barnie’ zei mijn broer. Inderdaad stond daar Barnie te lachen in z’n berevellenpak met berevellenstropdas. ‘Hallo Barnie, waar is Betty? ‘ vroeg ik hem. ‘Die doet boodschappen’ was het antwoord. Fred Flinstone werd al omringd door bewonderaars, dus bleven we bij Barnie, die was ook best grappig. Geduldig liet hij zich met mij en m’n zusje door m’n vader fotograferen.