Nederlands leraar

‘Haaarooold, hee wacht even!’ Ik stop met mijn fiets en zie hem over de straat naar me toe rennen. Igor, een Rus die ik Nederlandse les heb gegeven. Het is alweer een paar jaar terug, maar ik zie hem nogal eens lopen in de buurt van de Amstelveense weg, waar hij woont. Igor is al een jaar of tien in Nederland. Hij was matroos op de wilde vaart en kwam erachter dat de ‘quality of life’ in Amsterdam vele malen hoger is dan in zijn geboorteland. Hier wilde hij blijven en dat heeft hij gedaan. Had een aantal jaren een eigen tegelzetters-/bouw-/schildersbedrijfje, maar door de crisis in de bouw kwam ook hier een eind aan. Nu heeft hij dan eindelijk het examen B1 gedaan, waarmee hij een MBO-opleiding kan gaan doen. Even babbelen, daar houdt hij van. Dus luister ik geduldig naar wat hij allemaal te vertellen heeft. Na een minuut of vijf vervolg ik mijn weg naar het financiële beleggingsbedrijf waar ik op Dinsdagavond altijd lesgeef.
Er is vanavond een nieuw meisje bijgekomen, uit Brussel. Ze kwam naar Amsterdam vanwege haar werk, maar ook voor de ‘quality of life’ die ze hier vele malen beter vindt dan in Brussel. Je kunt hier goed op de fiets rijden, in Brussel niet.

Daar is het drukker en viezer. Iets wat ik van grote stadbewoners overal ter wereld gehoord heb. Hier is het schoon en rustig. Niet helemaal natuurlijk, maar als je een dagje in Brussel, Parijs of Londen bent geweest is Amsterdam een verademing wat frisse lucht en ruimte betreft. En inderdaad is hier genoeg plaats, ook al is het krap, voor de fietser.

Vroeger werd ik op Plein 40-45 in Amsterdam-West, waar ik s’avonds een cursus Inburgering gaf, regelmatig geroepen als ik de markt bezocht. ‘Meester, meester!’. Als ik dan om me heen keek zag ik vaak een moeder met kinderwagen staan. Meestal met een Fatima of Aisha die bij mij in de klas had gezeten. ‘Wilt u even mijn baby zien?’ was dan steevast de vraag. Ik lachte dan vriendelijk en bewoog dan mijn hoofd naar boven de kinderwagen waar me een schattig poppetje met pretoogjes toelachte. ‘Mooie baby Fatima!’. Eerst vroeg ik dan hoe hij of zij heette, dan wist ik meestal ook zeker of het een jongen of een meisje was. Hoe of het verder ging, informeerde ik dan. Meestal had ze het heel erg druk en als ik dan vroeg waarmee dan was het ‘met de baby’.

Gepensioneerde ouders uit Marokko of Turkije blijven ook na hun pensioen liever in Nederland wonen, zeiden mijn cursisten me vaak als ik in de pauze een praatje met ze maakte. Als ik dan vroeg ‘waarom?’, dan was het meestal ‘voor de kleinkinderen. De scholen en de medische zorg zijn hier veel beter dan bij ons’.

Chen, de Chinees die er vanavond ook bij was, vind de ‘quality of life’ in Amsterdam ook veel beter dan in China. Ook in zijn stad in China was het vooral viezer en drukker.

Natuurlijk, er wordt veel geklaagd en er is van alles aan te merken op de bureaucratie en van alles en nog wat, maar ga je het vergelijken met andere landen, dan is het hier helemaal zo slecht nog niet.