Rook
8-10-2012
rook – Jean Pierre Rawie
Wij zitten en roken en praten alsof
dit leven niet ons maar een ander betrof.
alsof wat de wereld zo vreselijk maakt,
de dood en de liefde, ons beiden niet raakt.
De rook vult de kamer, het regent gestaag,
en morgen en gisteren zijn als vandaag.
Wij zitten en roken en zeggen niet veel,
wij hebben geen deel aan het grote geheel,
wij hebben geen weet van het reddeloos leed
dat eindeloos omgaat op deze planeet.
Wij zien langs het venster de tijd die verglijdt.
Men is ons daar buiten al eeuwenlang kwijt.
