Nederlands leraar

Een bekend beeld; s’ avonds teevee kijken. Voor zieken en bejaarden kan ik het begrijpen. Maar miljoenen gezonde mensen kijken s’ avonds teevee. Als je net als ik vanuit een hoog flatgebouw s’ avonds in andere hoge flatgebouwen kunt kijken, zie je in de meeste huiskamers bewegend teeveelicht. Soms is er wel eens wat op teevee. Meestal niks, middelmatig gedoe. Toch laten veel mensen de teevee aan staan. Bewegend behang. Moe van de werkdag versuft naar flauwekul kijken.

Irritant ook als je bij iemand op bezoek komt en de teevee blijft aanstaan, alsof je niet interessant genoeg bent. Ik denk in zulke gevallen; ‘hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer weg’.
Toen ik als student met mijn franse vriendin naar Parijs mee gereisd was en bij haar ouders thuis logeerde, werd het avondmaal steevast vergezeld van het acht uur journaal. Het wereldleed met het eten op je bord. De weersberichten vielen meestal samen met de kaasschotel en bij de koffie de soap. Conversatie beperkte zich tot het leveren van commentaar op de getoonde beelden. Heerlijke spijzen met verrukkelijke wijnen werden verstoord door flauwe quizzen en derderangs artiesten die niemendalletjes playbackten. Een belediging voor het voedsel en de aanwezige gast. Alsof het met de ‘gezelligheid’ op teevee aan tafel ook gezellig was.

Dus niet. Degeneratie heet dat. Gedegenereerd tot gewillige teeveeconsumenten. Mijn opluchting was groot als ik tussen de gangen door de hond mocht uitlaten. Ik bleef dan zo lang mogelijk weg.