Nederlands leraar

Een bekend beeld; s’avonds teevee kijken. Voor zieken en bejaarden kan ik het begrijpen. Maar miljoenen gezonde mensen kijken s’avonds teevee. Als je net als ik vanuit een hoog flatgebouw s’avonds in andere hoge flatgebouws kijken kan, zie je in de meeste huiskamers van andere flats bewegend teeveelicht. Soms is er wel eens wat op teevee. Maar meestal niks, middelmatig gedoe. Toch laten veel mensen de teevee aanstaan. Als een soort bewegend behang. Moe van de werkdag kijken ze versuft naar flauwekul.

 Extreme vormen had dit mijns insziens in Frankrijk aangenomen. Die indruk kreeg ik nadat ik met een Parijse vriendin meegereist was en bij haar moeder logeerde. Het avondeten vond tegelijkertijd met het acht uur journaal plaats. Dus onder het verorberen van het avondmaal kreeg je ook nog het wereldleed op je bord. De weersberichten vielen meestal samen met de kaasschotel en de middelmatige soap-serie met de koffie. Het gesprek bleef hoofdzakelijk beperkt tot het leveren van commentaar op de getoonde beelden.

Op Zondag was het nog erger. De kostelijkste maaltijd van de week bestond vaak uit heerlijke spijzen met verukkelijke wijnen. Dit alles in streng contrast met de op teevee overal ter wereld in kwissen en shows verschijnende ‘gemoedelijke dikkerd’ met een grote grijns en een snelle babbel. O wat is-ie toch gezellig. Flauwe vraagspelletjes met prijzen afgewisseld door artiesten van het laagste niveau die de grootste niemandalletjes zongen. En alle koppen zijn vol met voedsel op de teevee gericht. Zonde van het kostelijke eten vond ik.

Maar de moeder van mijn franse vriendin wist niet beter en keek al vijfentwintig jaar elke avond en Zondag bij het eten teevee. Vol van het eten en genoeg van teevee was ik altijd blij dat ik de hond kon uitlaten om de onzinnigheid uit m’n hoofd te laten waaien. Ik bleef altijd zo lang mogelijk weg.