Nederlands leraar

Het was mooi weer voor een begrafenis; grijs en somber weer. Het regende ook nog een beetje toen ik bij de begraafplaats Westergaarde in Amsterdam – Osdorp kwam. Aanvankelijk zag het er nogal verlaten uit, bij navraag diende ik bij het crematorium te zijn. Aldaar stond ik in de rij om het gastenboek te tekenen, condoleerde ik de dochter die mij uitgenodigd had en liep met de groep naar de zaal. Ook zoiets waar je je lang mee bezig kunt houden; welke muziek op mijn begrafenis? Ik hoorde hier wat jazz en klassiek, niet onaangenaam.
Wat ik wel storend vond, waren de toespraken. Met name de eerste van de ex-vrouw van de overledene. Het was, zoals wel vaker te horen is op begrafenissen een korte, samenvattende biografie van de overledene. Daar is op zich niks mis mee. Het was het verhaal over Ab, die afgekeurd werd voor militaire dienst in Nederland. Wat me stoorde was de bijna opgewekte en haastige manier van spreken. Zinnen als; ‘Appie werd afgekeurd voor militaire dienst in Nederland, maar voor de Duitsers was hij nog goed genoeg’.
Grappig hoor, als dwangarbeider naar Duitsland. Het verhaal was moeilijk verstaanbaar. Iets over bombardementen in Leipzig in de munitiefabriek waar hij tewerkgesteld was. Iets over zijn grote sociale betrokkenheid in de roerige jaren ’60 en de bom die hij al dan niet voor de koets van Beatrix en Claus zou hebben gegooid. Iets over zijn liefde voor de kunst. Maar wat ze nou precies zei was zo haastig en onverstaanbaar uitgesproken, dat het me sterk lijkt dat anderen het beter hebben verstaan dan ik. Aan mijn gehoor mankeert trouwens niks.
De vriendin die daarna het woord nam kon ik wel goed volgen. Ze sprak met duidelijke, gedragen stem op een langzaam tempo en articuleerde goed. Allerlei dingen die bij de vorige spreekster vrijwel geheel ontbraken. Het was altijd een vriendelijke en opgewekte man geweest, een mooi gegeven en een oprecht woord van dank, mooi. Ook belangrijk om te zeggen.
Hierna was er nog koffie met cake, maar ik maakte dankbaar gebruik van de eerste deur die ik zag waarmee ik naar buiten kwam. Weg hier, het had me lang genoeg geduurd.