even wat te snel beoordeeld, die nieuwe van Doe Maar. CD 1 – Doe Maar versies – bevat nogal wat slecht verstaanbare rapnummers, wat misschien best een beetje grappig is, als je van rap houdt. CD 2 vlimmen – Doe Maar getiteld – laat een herboren Doe Maar horen die stukken beter klinkt als op de oude platen. Doe dus toch maar wel!

Hey Harold,

Hoe gaat het?
Het is mij een genoegen om verslag uit te brengen dat ik alle vier
tests ben geslaagd in het NT2 exam! Uw inspanning heeft zijn
vruchten afgeworpen. 🙂

Dank je wel!
Holger

Hey Holger,

Gefeliciteerd! Het is mij een waarlijk genoegen, dat onze gezamenlijke inspanning, waarbij ik de uwe zeker niet wil onderschatten, zijn vruchten heeft afgeworpen in de vorm van uw diploma staatsexamen!

Met andere woorden – goed gedaan man!

met vriendelijke groet,

Harold

ze staan er een beetje vergeten bij, de bankjes in Amsterdam-west. Een week geleden geschilderd door een team van drie schilders en nu fladdert er nog altijd een rood-witte plastic band rond de poten van de bank. Ook staat voor of achter de bank op de grond te lezen dat de bank nat is. Dat is hij ook, maar niet meer van de verf, het heeft al dagen geregend. Het woord NAT dat dit aan moet duiden, is bij sommige banken met papieren plakband op de grond bevestigd, hetgeen de amateuristische werkwijze van de drie gemeenteschilders met auto nog eens extra benadrukt. Een beetje schildersbedrijf zou zich namelijk doodschamen als een week na dato schilderwerk nog in deze staat verkeerd. Maar wie kan dat eigenlijk wat schelen? Bij de gemeente in ieder geval niemand, anders was deze schaamteloze en geldverslindende vertoning allang aan de kaak gesteld.

Begrafenis in de katholieke kerk te IJsselstein. Twee moeilijke momenten: om half elf in de file voor Utrecht, de begrafenis begon om elf uur. Dit viel mee, we kwamen nog net op tijd. Andere moeilijke moment was toen mijn mobiele telefoon afging tijdens de mis. Pijnlijk, ik wist niet hoe snel ik hem uit moest krijgen. Het was maar een heel kort belletje. Verder liep alles gladjes. Prachtige begrafenis; de mis als een theatershow, waarbij alle katholieke rituelen uit de kast werden gehaald; kaarsen, wierook en wijwater. De begrafenis was mogelijk nog dramatischer; terwijl de kist met familie de grond inzakte begon het te stortregenen. Hier kan geen theater tegenop. De hemel huilde mee, hoorde ik een oom zeggen.

een paar dagen later fietste ik voorbij de bankjes. NAT stond op het papiertje dat met breed papieren plakband op de grond voor de banken geplakt was. Om de poten van de banken was een plastic rood-wit gestreept lint gedrapeerd. Het leek wel een kadootje. De door mij berekende kosten van 120 euro voor het schilderen van de zitbanken was nog aan de lage kant, realiseerde ik me. Zou er nog een mannetje langsgaan om de waarschuwende versieringen weg te halen? Dan was hij er ook nog wel een dagje mee zoet. Tel er dus nog een tientje bij op. Nee, twee tientjes. Er zal nog een keer een mannetje langs moeten om de waarschuwende versieringen weg te halen.

Was dit nodig? Het valt niet uit te sluiten dat er nog iemand op het bankje gaat zitten om nog even van de schaarse zonnestralen te genieten, maar groot is de kans niet. Het is herfst en het waait. Je kijkt ook altijd even waar je op gaat zitten? Het geld wordt gewoon over de balk, nee de bank gesmeten.

– ze waren met 3 man, de schilders. Herkenbaar aan hun witte broek en gemeente auto met de drie rode kruizen erop.
– drie man, nou dan hadden ze zeker veel te schilderen, een groot huis of zo?
– nee hoor, gewoon een bank
– een bankgebouw?
– nee een bank om op te zitten! Dus geen bank om je geld op te zetten? Bedoel je een zitbank die overal in het park staan?
– juist ja, die!
– wacht even, dus als ik je goed begrijp waren 3 schilders van de gemeente Amsterdam bezig met het schilderen van 1 bankje?
– nou, er keken 2 man toe hoe de derde schilderde..
– heeft de gemeente geld teveel of zo? dat kan een schildertje toch wel alleen, je loopt elkaar dan toch alleen maar in de weg?
– dat dacht ik nou ook. De gemeente moet voor miljoenen bezuinigen maar heeft blijkbaar nog een flinke pot geld te besteden aan schilderwerk.
– doet me denken aan Tunesie, ik was daar eens op vakantie en viel het me op dat er 3 personen werk deden dat makkelijk door 1 persoon gedaan kon worden. Of aan Oost-Duitsland waar ik een aantal jaren gewoond heb na de val van de Muur. Daar gaven ze baantjes weg die eigenlijk overbodig waren, Arbeits Beschäftigungs Maßnahme noemden ze dat, een mooi woord voor werkverschaffingsmaatregelen.
– ja, maar die mensen deden dat voor een appel en een ei. Hier moet je toch al snel zo’n 40 Euro bruto per uur betalen voor een schilder. Laten we zeggen dat ze een bankje per uur doen. Plus de kosten van de auto en het materiaal.
– 3 x 40 maakt dan 120 Euro voor een kwastje verf per bankje? Duur bankje!
– geen kwastje maar een rolletje met een bakje, is makkelijker en gaat sneller..alleen wel een dun laagje ja.
– Ik doe het graag op de fiets, en dan met de kwast voor een mooie dikke laag verf. Beter en meer dan 3 keer goedkoper; 40 euro per bankje.
– er staan honderden van die banken in Amsterdam Osdorp. Dat noem ik geld over de balk smijten!
– geld over de bank smijten zul je bedoelen!

Nog eentje dan, van de weledelgeboren dichter uit Groningen, Jean Pierre Rawie;

Moment

Soms hoor ik onverwacht weer achter
gewone woorden die je uit
een zoveel zuiverder en zachter
adembenemender geluid.

dat ik opnieuw naar je moet kijken
of ik je nooit tevoren zag.
Laat al die jaren maar verstrijken;
zolang ik dit bewaren mag

kan jou en mij de tijd niet deren:
weer voor het eerst met je alleen
hoor ik de harmonie der sferen
door alle alledaagsheid heen.

Uitersten – Jean Pierre Rawie

Wat ik in deze bijna veertig jaren
in alles wat ik deed en onderging
aan onverzoenlijkheden mocht ervaren,
geeft mij geen grond meer voor verwondering.

Verdriet was nooit te scheiden van extase,
in liefde school verbittering en rouw.
Het zal mij straks niet wezenlijk verbazen
wanneer tegen het einde blijken zou,

dat wat elkaar in alles heeft bestreden
ten slotte met elkander samenviel,
de onrust van mijn sterfelijke leden,
de hang van mijn onsterfelijke ziel.

rook – Jean Pierre Rawie

Wij zitten en roken en praten alsof
dit leven niet ons maar een ander betrof.

alsof wat de wereld zo vreselijk maakt,
de dood en de liefde, ons beiden niet raakt.

De rook vult de kamer, het regent gestaag,
en morgen en gisteren zijn als vandaag.

Wij zitten en roken en zeggen niet veel,
wij hebben geen deel aan het grote geheel,

wij hebben geen weet van het reddeloos leed
dat eindeloos omgaat op deze planeet.

Wij zien langs het venster de tijd die verglijdt.
Men is ons daar buiten al eeuwenlang kwijt.

Andrea Bajani – ‘de belofte’. Goeie schrijvers komen uit Italie tegenwoordig; Niccolo Ammaniti, Fabio Genovesi. En dus ook Andrea Bajani. De belofte is een mooi boek, met soms juweeltjes van zinnen. Het is Bajeni’s vierde roman en werd onlangs bekroond met de Premio Bagutta, de oudste en meest prestigieuze literaire prijs in Italië. Een paar regels – de ik-figuur zit in een vliegtuig en observeert een man die naast hem zit;

‘Naast me zat een man met een snor die tijdens het opstijgende hele tijd had zitten zweten en daarmee was gestopt zodra het vliegtuig weer horizontaal vloog. Eerst had hij strak naar de rugleuning voor zich gekeken, alsof zijn hele leven daarin voorbij kwam en hij alle fases nog een de revue liet passeren. Je zag hoe de zweetdruppels zich een voor een van zijn slaap losmaakten en naar beneden rolden, steeds hetzelfde traject, de man die, als de druppel zijn wangen bereikte, zijn vinger ertegenaan drukte, hem opving en zijn vinger daarna afveegde aan zijn broek. Er ging er een, daarna volgde meteen een tweede, als schansspringers, hard afzetten en jezelf omlaag storten, de man spieste de druppels instinctmatig altijd op hetzelfde punt, smoorde ze op zijn dij, zijn blik nog steeds strak op de hoofdsteun voor hem gericht. En toen was het opstijgen voorbij en schoten we het blauw in, het lichtje van de veiligheidsgordels ging uit, zijn gezicht was op slag droog. Daarna had hij zijn das losgeknoopt, alsof zijn werk, het vliegtuig de lucht in begeleiden, erop zat, en had hij met zijn ogen de stewardess gezocht, een zoute streep op zijn wang.’