een beetje beter elke dag maar t’is nog niet helemaal goed met m’n linkerarm en schouder, waar ik vorige week maandagavond zo’n klapper mee maakte. ‘het kan wel zes weken duren voordat de pijn helemaal weg is’ zei mijn huisarts vanavond en ‘het zijn een groot aantal adertjes en spieren die onder en over die schouderkap zitten en die hebben een flinke klap gehad waarvan ze zich moeten herstellen. Warm houden is het advies en het driemaals dagelijks slikken van Ibrupofin Diclofenac Natrium moet de pijn verzachten. We zullen zien. In ieder geval heb ik een ding voorgoed afgeleerd; gaan rennen om een tram of bus te halen. Want als je te laat bent voor de tram, ben je in ieder geval ruimschoots op tijd voor de volgende tram.

Tram 3 van de Ceintuurbaan gepakt na een avond lesgeven in het buurthuis van de Pijp. Terwijl ik uitstapte zag ik lijn 1 aankomen. Geen zin om weer tien minuten in de kou te staan, dus met een paar anderen op een holletje. Op het perron van de Overtoom gleed ik uit en viel lelijk op mijn linkerarm, maar stond gelijk weer op. Mijn tassen werden me aangereikt door een vriendelijke mede-holler. Dat vond ik heel aardig, in de tram aangekomen glimlachte hij naar me. Woede; waarom wordt er niet gestrooid wordt op de tramhaltes, die spekglad zijn?

Het hoeft maar een nachtje te vriezen of lijn 26 legt altijd als eerste het lootje. Vanmorgen mocht ik met honderden anderen weer eens ondergaan hoe het voelt om bij vrieskou meer dan een half uur moet staan wachten. Geen enkele aanwijzing of informatie, alleen een tramchauffeur die vanuit een andere tram riep dat er een pendelbus zou komen. De mensenmassa zette zich in beweging en stond tevergeefs nog een kwartier bij een bushalte te wachten. Tergend langzaam reden meerdere bussen voorbij en lieten ons koukleumen. Uiteindelijk kwam er om vijf over half negen, ik had inmiddels veertig minuten in de vrieskou gestaan, een tram. Geen excuses zoals gewoonlijk. Wanneer wordt dat GVB eens geprivatiseerd? Komen we van die ellende af. Klantvriendelijkheid is bij GVB ver te zoeken.

Ik vertelde vanmorgen in de klas voor de kaart van Nederland over de kust, de rivieren en de haven van Rotterdam. Ook het deltaplan en over de afsluitdijk bracht ik ter sprake. Deze dijk was voor een groot deel een werkelozenproject, evenals de flevopolder.
Ook het Amsterdamse Bos werd door werkelozen aangelegd in de crisis van de jaren ’30.
Soms kom je op ideeën waarvan je denkt: ‘dat daar nooit iemand eerder op gekomen is’. Het zal misschien naïef zijn, maar het lijkt zo logisch en simpel.
Na de les zat ik met enkele collega’s te brainstormen over de mogelijkheid voor een werkelozenproject in de huidige crisis. Er is genoeg te doen in Nederland; denk alleen maar aan de lange termijn planning. Energie wordt schaars en steeds duurder.
Hoe zit dat met de zonne-energie? Ideaal om energie op te wekken. Helaas hebben we weinig zon hier, in tegenstelling tot landen als de Antillen, Marokko en Turkije, waar een overvloed aan zon is.
Als we nou onze werkelozen Antilianen, Marokkanen en Turken, waar er toch zeker duizenden bij zijn die nog gezond genoeg zijn om te werken en nu zinloos in de buitenwijken van Nederlandse steden zitten, eens in hun vaderland mee laten werken aan het installeren van gigantische hoeveelheden zonnepanelen op ongebruikte stukken land en woestijn? Twee vliegen in één klap zou je denken; een goede samenwerking met de twee landen, die er natuurlijk zelf ook beter van mogen worden en een gedeeltelijke oplossing voor het werkelozenprobleem.

Een eervolle bezigheid die de mensen weer een zinvol bestaan geeft. Makkelijk zal het zeker niet zijn, maar mogelijk wel.