Onder het mom ‘kleine ergernissen’ hier even geen stukje over scooters die je als fietser van het fietspad jagen of passagiers die in willen stappen je beletten een trein of tram uit te stappen omdat zij menen voorrang te hebben. Het gaat zelfs niet over de buurman die je geen eens goedemorgen zegt als hij bij je in de lift staat om half acht.

Nee, deze ergernis is iets waar door anderen weinig of geen aandacht is besteed. Het gaat over het omroepen van de metrostations in de metro van Amsterdam. Niet alleen loopt het soms een station achter, zodat je krijgt te horen dat je op Station Lelylaan bent, terwijl de sneltrein op dat moment toch echt op de Jan van Galenstraat stopt. Daar kan ik nog wel mee leven, al is het natuurlijk slordig. Het lijkt wel of niemand zich ermee bemoeit of er aandacht aan besteedt.
Het schrijnendste voorbeeld van deze nonchalance is toch wel de volumestand van de geluidsinstallatie. Het valt me op dat dit een hardnekkig terugkerend verschijnsel is de laatste jaren. De volumestand staat dan weer eens zo hoog dat het pijn aan je oren doet. Oorverdovend schalt er dan door de metro; VOLGENDE STATION HEEMSTEDESTRAAT.

Menigmaal heb ik in zo’n situatie overwogen om de conducteur in kennis te stellen van zijn onachtzaamheid, maar aangezien de metro lang is en niet lang stilstaat zie ik er telkens maar vanaf om me rot te rennen naar de bestuurder.

Ik denk dat de bestuurder de stations wel kan dromen en dat hij het geluid in zijn bestuurderscabine heeft uitgezet. Dus als hij begint met werken dat hij gewoon een zwaai aan de volumeknop geeft zonder zelf mee te krijgen wat hij daarmee voor oorpijn bij zijn passagiers veroorzaakt.

Het beloofde nogal wat, als je de folders moest geloven.

Sinds November werd al ruimschoots in de dagbladen geadverteerd met de ‘Light Cruise’, een rondvaart langs lichtgevende kunstzinnige objecten op en langs het water. Aangezien ik wat leuke uitstapjes aan het bedenken was voor de kerstvakantie die ik met mijn Duitse gasten door zou brengen leek het me wel aardig. Het zag er op internet ook best leuk uit met al die kleuren op het water. De toegangsprijs was niet bepaald goedkoop; 22 Euro 50 voor volwassenen en 17 Euro 50 voor kinderen inclusief een kop erwtensoep.

Maar ach, het zijn hele goeie vrienden van me en ik wilde toch iets leuks met een boot gaan doen. Dus reserveerde ik voor 80 Euro 4 tickets voor de avond op 2 januari.
Op de bewuste avond stond ik met mijn gasten in een lange rij wachtenden. Na een half uur gewacht te hebben, bleek dat de boot vol zat. “U heeft geboekt om 19 uur, uw boot is al weg” kreeg ik tot mijn verbazing te horen toen we eindelijk aan de beurt waren. Het bleek dat ik de vertrektijd van 19 uur, met kleine lettertjes vermeld linksboven op het formulier, niet had gezien. “U kunt morgen bellen met de klantenservice een kijken of U het nog om kunt boeken”. Teleurgesteld gingen we naar huis, de volgende dag belde ik en konden we dezelfde avond nog om 19 uur de rondvaart maken. Die avond stonden we dus weer in de rij. Deze keer was de rij iets korter, een minuut of 20 wachten maar. Daarna mochten we nog een minuut of 20 buiten op de kade wachten onder het genot van een plastic kopje erwtensoep van een bekend merk. Maar eindelijk was het dan zover; we mochten aan boord.

We zagen een kapitein, althans zo zag hij eruit met zijn pet. Zonder commentaar kregen we een plastic zakje met een oordopjes aangereikt. Het bleek dat we hierdoor naar commentaar op de geboden kunstwerken zouden kunnen horen, bleek bij navraag. In het Engels en in het Frans.
Op de vraag waarom geen Duits kregen we geen reactie. Niet zeuren en dat ding in je oren, dat was de bedoeling. Al snel deed ik hem weer uit, ik had geen behoefte aan Engels of Frans commentaar op een bandje maar gaf de voorkeur aan het spontaan commentaar geven op het zichtbare.

Dat viel nogal tegen; een gewone rondvaart overdag was beslist interessanter geweest. De dia-projecties op wat grachtenpanden en het Amstel Hotel waren wel aardig en het drijvende hemelbed ook wel maar ook niet veel meer dan dat. De vaart langs de grachtenpanden vonden mijn gasten veel mooier dan die paar lichtobjecten.

Maar dat was niet de grootste bron van ergernis; dat was de kapitein, die, nadat hij uitgelegd had waarvoor de oordopjes dienden, de hele vaart zijn mond niet open deed.
Vroeger noemden we zo iemand gewoon een droogkloot of een dooie lul. Deze hier ging met zijn dikke kont in zijn belachelijke luxe stoel half achterover zitten en draaide zijn ronde zonder enig spoor van enthousiasme.

Waarom heette de kapitein ons niet met een lachend gezicht welkom aan boord en waarom vertelde hij geen leuke anekdote?
Waarom geen studentje kunstgeschiedenis of kunstacademie die ons op humoristische wijze tekst en uitleg had kunnen geven? Had hij of zij er nog iets leuks van kunnen maken.
Waarom niet een paar leuke muzikanten die een paar oude Amsterdamse zeemansliederen ten gehore gaven?
De mensen zouden het waarderen en ruimschoots fooi geven.

Nu was het een vreugdeloos en verplicht nummer met een prijskaartje van 80 Euro.

Kurt, mijn goede vriend uit Duitsland was met zijn vrouw en zoon bij me ons op bezoek met oud en nieuw en gaf op oudejaarsavond te kennen dat hij de Nieuwjaarsduik wilde doen met zijn 6-jarige zoontje. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat ikzelf het er niet op waagde, brak als ik was van een nacht lang doorzakken. Ik was om half zeven s’ochtends gaan slapen en om tien uur weer opgestaan. Slechte smoes, ik weet het. Een ‘Warm Duscher’, zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen.

De populariteit van een duik in het frisse zeewater op 1 januari was overweldigend dit jaar. Zo’n 1500 ‘bikkels’ lieten zich niet kisten.
Geweldige sfeer daar in Zandvoort. De spanning werd al uren tevoren opgebouwd door een ingehuurde deejay. Goed georganiseerd door sponsor Unox, tevens herkenbaar aan de zeer in het oog springende oranje mutsen met rood wit blauwe rand, die alle ‘bikkels’ ontvingen bij inschrijving en ophadden bij het te water gaan. De stemming zat er goed in. ‘Get Lucky’ van Daft Punk schalde over het strand van Zandvoort; 1500 dansende mensen met oranje mutsen. Merendeels jongeren, veel kinderen en meisjes. Daarna de warming up met oefeningen, vooral veel door de knieën zakken. Daarna de run. Een spektakel van jewelste om die 1500 mensen de zee in te zien rennen na het aftellen. Op het moment suprême bleef het zoontje van mijn vriend met zijn voeten in de branding staan, maar stortte zijn vader zich met volle overgave in het ijskoude zeewater van 6 graden celcius. Tot onze verbazing liepen er nog flink wat mensen meermaals in. Maar de meesten waren toch wel blij dat ze eruit waren. Families met handdoeken glimden van trots toen hun dochters en zonen eraan kwamen als overwinnaars.

Kurt kwam er ook aan. ‘Een geweldige adrenaline kick’ liet hij met een stralend gezicht weten. Hij mocht een welverdiende kop erwtensoep halen.