De stad werd niet gebombardeerd door de Amerikanen, omdat teveel diplomatenkinderen er gestudeerd hadden, waardoor als een van de weinige Duitse steden het historische centrum behouden kon blijven. De prachtige ligging aan de Neckar, met aan de overkant de zgn. Filosofenweg, een wandelweg op de oeverhelling met uitzicht op Heidelberg is een attractie van jewelste.

Romantische oude huizen, gebouwen en straatjes. De vele terrassen nodigen uit voor het genieten van een heerlijk bier, dat hier niet in kleine flesjes en tuutjes wordt geschonken, maar in flinke halve liter glazen.

De universiteitsstad is ook bekend vanwege het prachtige Schloss Heidelberg;

Schloss Heidelberg is een van de beroemdste ruïnes in Duitsland en het symbool van de stad Heidelberg. Totdat het werd vernietigd in deNegenjarige Oorlog was het de residentie van de keurvorsten van dePalts. Nadat het zwaar werd beschadigd door de soldaten van Lodewijk XIV in 1689, werd het kasteel in 1693 slechts gedeeltelijk hersteld. De ruïne van rood Neckartäler zandsteen rijst tachtig meter boven de vallei aan de noordkant van de Königstuhl en domineert vanaf daar het stadsgezicht van Heidelberg. De Ottheinrichsbau, een van de paleizen van het kasteel, is een van de belangrijkste gebouwen van de Duitse renaissance.

Vorige week waren we al naar de Parade in Den Haag geweest en hadden we afgesproken een week later weer te gaan. Het was nogal dreigend weer toen ik uit Amsterdam wegreed in mijn Fiat 500. Een genot om erin te rijden, pittig karretje. De kleinste en de beste maar ook de duurste auto die ik ooit had. In 40 minuten stond ik bij Fred in Den Haag voor de deur, sinds meer dan 40 jaar mijn vriend. Eerst even zijn nieuwe installatie bewonderen en luisteren. De Cambridge versterker van 120 Watt met Digital Audio Converter en de Fis(?) boxen, hoog, smal en van hout, maakten indruk. De laatste cd van ‘Hallo Venray’ klonk ineens nog beter. ‘ik ben opnieuw naar mijn muziek gaan luisteren’ zei hij. ‘Ik ontdek het opnieuw’.

Zo goed, dat de pizza in de oven stond te verbranden. Het was inmiddels acht uur, tijd om naar De Parade te gaan. We waren nog op tijd voor de doorlopende show van Loes Luca. Ik had haar twee jaar geleden nog samen met Frederique Spigt in het openluchttheater in Bloemendaal zien optreden met het Metropool Orkest als begeleiding gaven ze een aantal popklassikers ten gehore die er mochten wezen. Vooral  ‘Eloise’ van one-hit wonder Barry Ryan was onvergetelijk.

Maar nu dus hier op een regenachtige Paradetent. Het was een doorlopende voorstelling dus zat ze gezellig te kletsen met Olga Zuiderhoek, evenals Loes is Olga ook al een aantal jaren weduwe. Maar zielig doen ze er niet over hoor. Nee, meer van hoe ze eigenlijk maar het beste ervan proberen te maken.

Een operette koor dat de volgende avond een optreden zou gaan verzorgen in de Rijswijkse Schouwburg was ook op bezoek bij Loes. Ze zongen een paar stukken uit ‘die Lustige Witwe’, met veel triptrap en tralala. Het was een vrolijke aangelegenheid, was wel paste in het huis van Loes. Daarna mochten we nog kijken naar een stukje film op haar scherm met beelden van Gene Wilder, die als soldaat oneindig lang op zijn toeter bleef blazen toen hij al neergeschoten was. Hilarisch. Dan mochten we ook nog getuige zijn van een skype gesprek met dochterlief, die in Engeland zit en daar een leuk vriendje gevonden heeft. Schattig allemaal, niks bijzonders,  gezellig gewoon was het.

Rotterdamse krant;
Loes Luca gaat verhuizen. Vanaf 18 juni neemt ze – na een stop van veertien jaar – haar intrek in het speciaal oor haar gebouwde huis op De Parade. Iedereen mag langskomen.In haar huis -met zelfs slaapkamers en een badkamer- kun je zien hoe Luca leeft. Wat ze doet, wie ze ziet en waar ze van houdt. “Het is een doorlopende, theatrale realitysoap. Life on stage”, verduidelijkt Loes. “Het publiek zit niet, maar loopt via een soort knikkerbaan langs. Als je niks wil missen, kun je na twintig minuten héél hard omlopen en opnieuw beginnen.”

Al jaren een begrip, sterker nog; ik was als 16-jarige de buurman van de directeur, Terts Brinkhoff, in het Amersfoortse kraakpand op de Langegracht. In het kraakpand organiseerde hij al grote festiviteiten. Het plan van de rondtrekkende theatercaravan heeft hij toen al bedacht. Op zijn kamer had hij een drumstel staan, aan de muur hingen tientallen voorkanten van de Nieuwe Revu, toen steevast voorzien van een mooi dame met een rijke voorgevel. In de jaren 80 zag ik de Parade nog op het Museumplein, meer dan een paar circustenten waren het niet. Maar ik zag er Drs. P, Johnny van Doorn en Paolo Passionato en de Pennies from Heaven. En Jango Edwards niet te vergeten. De eerste twee zijn al overleden, van Paolo heb ik nooit meer iets gehoord of gezien en Jango? Ach, ik zag hem vorig jaar in een soort reunie-show in de Melkweg, maar het was maar een slap aftreksel van weleer.

Gisteren maar even naar mijn vriend in  Den Haag om met hem het rondtrekkende theaterfestival met een bezoek te vereren. Meteen viel het op dat de Parade wat kleiner van opzet is dan in Amsterdam, ook was het vrij rustig. Prima, hoef je nergens lang in de rij te staan.

Heerlijk gegeten ook bij ‘Hot mama Hot’, waar we op aanraden van een bekende van mijn vriend, ons tegoed deden aan een Lamsburger met zoete patat. Dat ging er goed in. Nu de voorstellingen.

Als eerste werd een bezoek afgelegd aan ‘Die Geräuschmacher’, een stuk over, de naam zegt het al; een geluidenmaker. De man die zorgde voor de geluiden tijdens een film. Gespeeld door een drummer, een gitarist en natuurlijk de geluidenmaker, die gewapend met bakken chips, een ketting, een krop sla en overige attributen de geluiden verzorgde tijdens de stomme film. Hilarisch, want natuurlijk gaat alles fout en worden we aan het eind nog getrakteerd op een heuse 3D scene, waarbij de geluidenmaker himself aan een touw door het scherm heenvliegt. Lachen, leuke voorstelling van een half uurtje en uitstekend gecast.

Trio Eddie – Kees – Beppe

‘Bingo’ – was de naam voor de best wel prijzige voorstelling. Ik had geluk dat er een mevrouw was die voor de voorstelling haar kaartje voor de helft van de prijs wilde verkopen. De entree was nogal aan de hoge kant, 17,50. Voor 8,50 kreeg ik een kaartje.

Het programma was veelbelovend;

“een hilarische voorstelling vol slapstick, muziek en dans”

Treed binnen in het betoverende Bingopaleis van Anna Feodorowa en Ricardo Spagnoli. Hier speelt u bingo zoals u het nooit eerder heeft gedaan. Vanzelfsprekend zijn er prachtige prijzen te winnen en veel geld! BINGO is een hilarische voorstelling vol slapstick, muziek en dans. Een bonte stoet aan personages passeert de revue: van de gepassioneerde Italiaanse uitbater tot de Poolse transgender die stiekem wodka probeert te verkopen. En van een beeldschone Turkse buikdanseres tot de verlegen ober die alles laat vallen. Wat er ook gebeurt, vergeet vooral niet uw nummers te checken.

Inderdaad was het een zaal met tafels en stoelen en een catwalk door de zaal. Het begon met het nummertjes opnoemen en aankruisen als je een nummer op je bingo velletjes, bij de ingang uitgereikt, had staan. Net een bejaardenhuis zoals iedereen ijverig op zijn papiertje met nummers zat te staren. Gelukkig werd het al snel onderbroken; de directeur werd geblackmaild en moest de zaal hals over kop verlaten, evenals Anna die hem achterna ging. De Egyptenaar nam het over en maakte er meteen een show van; dansen met het ontdoen van zijn bovenkleding, totdat hij aan zijn broek wilde beginnen. Daar werd ingegrepen door moslima Fatima, die het niet kon waarderen. Dan een gay achtige ‘I want to break free’ van de Poolse meneer, die zwaar verliefd scheen te zijn op de Egyptenaar. Die er overigens niets van moest hebben. Leuk was ook de geweldige, van lange zwarte krullen voorziene buikdanseres die af en toe over het podium en de catwalk danste.  Genoeg amusementswaarde, al ging het bingo spelen op den duur vervelen. Vooral omdat er ook al werd gevraagd een bingo mee te spelen a 5 euro, iets waar wij niets voor voelden. Maar dat is een kleinigheidje, ik vond het vooral erg gezellig en grappig.

Strandweer, tropische temperaturen! De keuze voor het strand is snel gemaakt. ‘Op de fiets van Haarlem naar Bloemendaal aan Zee kun je prachtig door de duinen rijden’ vertelde ik mijn vriend, ‘mooie heuvelachtige fietspaden’ en dan nog langs het strand naar Zandvoort fietsen. Dat wist ik, want ik had de tocht al eens gemaakt met mijn zusje en haar man, een jaar of tien geleden. Op het station Haarlem hadden we een fiets gehuurd en het was heel goed bevallen. ‘Waarom gaan we niet gewoon helemaal op de fiets?’ stelde mijn vriend voor. Daar was weinig tegenin te brengen, die tien kilometer naar Haarlem pakken we er gewoon bij, dan heb je al dat gedoe met de trein ook niet. Want dat wist ik nog goed van de voorgaande jaren; in een veel te warme en veel te volle trein zitten is ook geen pretje. Afgesproken, niet meer over praten, gewoon doen. Dat is het beste en dat bleek ook zo. Er zijn natuurlijk allerlei bedenkingen die je van te voren kunt hebben; heb ik nog wel bandenplakspullen en een fietspompje? Of is het niet te zwaar tegen de wind in? Maar voor de plakspullen werd gezorgd en die wind, kom op zeg; we zijn toch geen watjes? Hoe ver is het nou helemaal? 23 kilometer volgens Google Maps. Jarenlang 15 km per dag op en neer naar school gefietst en nog fiets ik bijna dagelijks door heel Amsterdam. Kortom, om negen uur zouden we met onze eerste vrije vakantiedag de zomervakantie openen. Nou, om een lang verhaal kort te maken; het was geweldig! Ongelofelijk dat je zo dicht bij huis de mooiste landschappen met weilanden hebt. Nauwelijks auto’s op de landweggetjes. Boven ons vlogen de zilveren vliegtuigen van Schiphol met opeengepakte groepen vakantiegangers naar verre bestemmingen. En hier, naast de deur: verre uitzichten, rust en stilte. De omgeving van Zwanenburg en Spaarnwoude was prachtig; dijkjes, weggetjes en weilanden met koeien.

Het Zuid-Kennemerland van Bloemendaal, dat eigen tegen Haarlem aan ligt, naar Bloemendaal aan zee, is een mooi duinlandschap, gedeeltelijk met bossen en ruimschoots van fietspaden voorzien, met de zo vertrouwde witte paddenstoelen van de ANWB:

Op het strand van Bloemendaal aangekomen, wat uitstekende, door Kaew meegenomen nassi en meloen gegeten en lekker een uurtje in de schaduw geslapen op het strand, wat hier nog lekker stil en rustig was. Vervolgens doorgefietst naar Zandvoort, waar het krioelde van de mensen op het strand, gek toch, dat de hele meute op een kluitje bij elkaar gaat zitten. Leuk om daar dan op de fiets langs te rijden. Even op bezoek bij Ban Thai, het thaise restaurant waar Kaew ook nog gewerkt heeft, een praatje maken met de baas, een koud alcoholvrij biertje ging er goed in, een tweede ook. Daarna weer op pad, door verschillende landschappen. Veel dieren gezien; ganzen, konijnen, eenden, buffels, koeien, pony’s en vogels.

Het duinkonijn.

De duinkoeien.

Om even later op het strand naar de zee te kijken; en dat allemaal op fietsafstand!

Het strand van Bloemendaal.

Van Zandvoort naar Haarlem, dat we besloten met een bezoek te vereren, het blijft een mooie stad zonder die drukte en dat platte massatoerisme van Amsterdam. Rustig en in de juiste proporties, ja Haarlem bevalt ons goed. Tijd voor een terrasje. Dan het laatste stuk naar huis. Zadelpijn? Nauwelijks. Spierpijn? Geen, ja Kaew een beetje. Maar fietsen is leuk, je hebt een tempo waarbij je echt veel kan zien om je heen. Zeker voor herhaling vatbaar, er valt nog genoeg te ontdekken in ons eigen land, om ons heen.