De ceremonie die geen ceremonie was. Eindelijk was het dan zover, mijn vrouw had haar inburgeringsexamen gehaald en had vervolgens naturalisatie aangevraagd. Dat was Augustus vorig jaar. We overhandigden alle benodigde papieren, het inburgeringsdiploma en 2 pasfoto’s. Daarna moest tot betaling worden overgegaan. Ik vroeg wat de kosten waren en verstond 59 Euro. Dat bleek ik niet goed verstaan te hebben, het betrof namelijk 950 Euro, en we moesten zeker een jaar wachten totdat we bericht kregen. Dat bericht kwam dit jaar uiteindelijk met een oproep naar het gemeentehuis te komen. Aldaar zou de ‘verklaring van verbondenheid’ afgelegd moeten worden. Mijn vrouw ging dus naar het gemeentehuis, had 3 minuten een gesprekje met een ambtenaar, die haar de volgende presentjes gaf: een Nederlandse vlag, een zakje bloembollen en een pakje stroopwafeltjes. Vervolgens las hij de ‘verklaring van verbondenheid’ aan haar voor;

‘Ik verklaar dat ik de grondwettelijke orde van het Koninkrijk der Nederlanden, haar vrijheden en rechten respecteer en beloof de plichten die het staatsburgerschap met zich meebrengt getrouw te vervullen’.
‘Dat verklaar en beloof ik’.

Hij vroeg haar om het laatste zinnetje te herhalen en dat deed ze.
In de bijgevoegde brief stond een QR code met een toespraakje van de burgemeester.
Tenslotte vroeg de ambtenaar haar om een afspraak te maken met de gemeente.

Mijn vrouw had nog niet door, ik ook niet, dat dit de ceremonie was, die hooguit 3 minuten had geduurd.
Dus wij gingen ervan uit, dat mijn vrouw de verklaring van verbondenheid nog uit haar hoofd moest leren en daarna onder eed moest afleggen op de ceremonie die ging komen en waarbij ze het paspoort uitgereikt zou krijgen.
Niets bleek minder waar, want toen we ons vol verwachting melden bij het gemeentehuis, mijn vrouw had haar mooiste jurk aangedaan, moesten we een nummertje trekken en een half uur wachten. We kregen te horen dat we een paspoort aan konden vragen, dat kostte 75 Euro en we konden pasfoto’s maken in de stad voor 15 Euro.
Dat was een grote teleurstelling, want ik keek ernaar uit om mijn vrouw te zien ‘shinen’, haar moment waarvan ik een mooie foto zou maken. Dacht ik.
De naturalisatie en het paspoort zijn 2 procedures, kregen we te horen.
In plaats van de verwachte feestelijkheden moesten we een nummertje trekken, wachten en betalen.
Het bleek nog voor de coronajaren te zijn dat dergelijke ceremonies werden gedaan, met grote bijeenkomsten van nieuwe inburgeraars die van de burgemeester een paspoort kregen uitgereikt. Die verhalen had ik vaak gehoord van mijn leerlingen. Nu gaat alles dus anders.
De volgende dag las ik in het nieuws dat er vorig jaar 45000 naturalisaties in Nederland hadden plaatsgevonden. De meeste van de hele wereld. Canada stond op de tweede plaats met 6000 naturalisaties, Frankrijk op 3 met zo’n 4000 naturalisaties.
Naast de veranderingen door de coronacrises, is het met zulke aantallen niet verwonderlijk dat de hele inburgeringsceremonie gewoon lopende bandwerk is geworden .

Nietsvermoedend liep ik op Zaterdagavond de keuken in om een nieuw biertje te pakken, zoals ik al honderden keren gedaan moet hebben sinds we hier een jaar geleden kwamen wonen. Ik deed de kraan open om mijn glas te spoelen, maar schrok me rot toen ik ineens iets zwarts omhoog zag springen. Doodsbang vluchtte ik de huiskamer in, roepend: ‘een muis, een muis in de keuken!’. Mijn vrouw liep rustig de keuken in. Rustig, zonder te twijfelen, sloeg ze de muis dood met een lepel. Aan zijn staartje vasthoudend hield ze de muis lachend voor mijn neus. Als een klein kind deinsde ik terug. ‘Watje, slappeling, bangerik’ dacht ik later en ik schaamde me dood voor mijn gedrag. Ben je potverdorie 62 jaar en zo bang als een konijn voor een lullig muisje!
Ik ben een slappeling op dat gebied. Muizen, ratten, slangen, spinnen en andere enge insecten; ik ben er doodsbang voor. Wat dat betreft ben ik een verwend welvaartskindje dat nooit een dier geslacht of gevild heeft.

Mijn vrouw is een natuurmens; ze kan kippen de kop afsnijden en slachten, net als eenden en varkens. Ze kan vissen met de blote handen uit de modder vangen, ze vangt vissen, legt ze meteen op de grill en eet ze met smaak op. Hetzelfde geld voor oesters, mosselen en krabben, die ze uit de zee plukt.
Ze plukt paddenstoelen, raapt schelpen op van het strand en weet er een lekkere maaltijd van te maken.

Bovendien is ze kok en in de horeca zijn muizen een bekend verschijnsel. Ze heeft er in haar loopbaan al honderden afgemaakt. Gewoon met een mes of lepel die binnen handbereik is. Zonder twijfel of angst, voor haar is het de gewoonste zaak van de wereld.

Ik vind dat ik een stoere vrouw heb.

‘Bitte bleib stehen, bleib stehen’ smeekt zanger Till Lindemann van Rammstein in het nummer ‘Zeit’. In een fantastische hoes gestoken, vinyl waardig..

Het nummer’OK’, letterlijk vertaald; Ohne Kondom. En het feestelijke ‘Dicke Titten’ begint met een fanfare hoempapa gevolgd door de heftige rockende Rammstein gitaar. Aleen maar goede nummers op deze plaat, je moet hem wel hard draaien. Het laatste, prachtige afscheidslied ‘Adieu’ met de woorden; ‘Adieu, Goodbye, Auf Wiedersehen. Den letzten Weg muss du alleine gehen’.

Eigenlijk is het totaal over de top, TE hard, TE brutaal en dan ook nog in het Duits! Tegelijkertijd maakt het dat nou net zo leuk aan die band. Hun laatste plaat, ‘Zeit’ is een topper.

Denk aan knallende gitaren, een zware, donkere zangstem en hilarische teksten in het Duits die tot meezingen aanzetten.
Achtergrondmuziek is het bepaald niet, de meningen zijn verdeeld tussen vreselijk en geweldig.

Staat het bier koud in de koelkast? Zijn de buren niet thuis? Zet dan de volumeknop lekker hoog en onderga deze geweldige plaat van Rammstein!

Vanaf het eerste nummer Armee der Tristen tot en met het laatste nummer Adieu. Geniet ervan nu het nog kan.