Ik laat hem nogal eens in mijn auto liggen, mijn telefoon. Mijn portemonnee ook wel eens als ik hem in het dashboardkastje heb gelegd. Dan loop ik terug naar de parkeerplaats en haal hem er uit. Met een zucht, want het was weer eens zover.
Gisteren had ik voor het sporten mijn ring afgedaan (cadeautje van mijn vrouw). Ik had de ring in het kluisje gelegd, no. 44 direct om de hoek. Na lekker te hebben gesport vergat ik natuurlijk helemaal de ring. Dat kwam omdat ik de ring eigenlijk nooit afdoe en dit keer wel. Dus na het sporten de ring totaal vergeten.
Aanvankelijk merkte ik niets. Mijn vriend Hans kwam op bezoek en we gingen een rondje lopen in de stad, waarbij we de platenzaak Sounds aandeden. Het leuke is dat je daar nog tweedehands platen kan kopen en nog leuker; er staan ook twee pick-ups waarop je ze kan luisteren. Dus ik luisterde daar naar een dubbel lp Greatest Hits van Wilson Pickett. Geweldige plaat, alleen zaten me er teveel krassen in. Mijn vriend wilde twee nieuwe langspeelplaten van Iggy Pop en MC5 kopen. Alleen had hij zijn portemonnee vergeten. ‘Ik schiet het wel even voor’ zei ik en thuis zou hij me dan contant terugbetalen. Zo gezegd zo gedaan.
Toen we buiten liepen zei ik nog: ‘hee, ik dacht dat ik nog een zonnebril bij me had, heb ik die ergens laten liggen?’.

Erger was de schok toen ik er ’s avonds achter kwam dat ik mijn ring niet meer omhad.
Sukkel! Schreeuwde ik tegen mezelf. Hoe dom kan je zijn, op 1 dag je zonnebril en je ring vergeten, hoe krijg je het voor mekaar?
Ik besloot om niks tegen mijn vrouw te zeggen. Ik kon ze tenslotte nog terugvinden, alhoewel ik die kans niet groot achtte.
Hoe het dan gaat op zo een avond, je zit jezelf in stilte te vervloeken en gaat nog eens nauwkeurig na hoe en waar je je kwijtgeraakte objecten voor het laatst in je handen had.
Ik besloot om de volgende ochtend vroeg op te staan en meteen langs de sportschool te gaan. Zenuwachtig liep ik naar binnen, me geen illusies makend, hij zou wel weg zijn.
Ik zag het drama al voor me als ik het aan mijn vrouw moest vertellen. Een ring met diamanten, die haar heel veel geld gekost had, liet ik zomaar slingeren in de sportschool. Ik schaamde me dood voor zoveel sukkeligheid.
De opluchting was des te groter toen de ring er nog gewoon lag, op precies dezelfde plaats in het hoekje! Blijkbaar had niemand kluisje 44 gebruikt. Ik dankte de voorzienigheid, mijn beschermengel en Jezus onze lieve Heer, want op zulke momenten wil ik nog wel eens in het bovenaardse geloven.
De ring was natuurlijk het belangrijkste, maar vanmiddag ging ik toch even terug naar de platenwinkel Sounds. Wie schetst mijn verbazing, toen ik hem terugvond in de bak voor de plaat van Wilson Pickett. Niemand had in de tussentijd in de bak gekeken en hem ontdekt. Ik ben een geluksvogel.

Miroslav komt uit Bulgarije en werkt als schoonmaker in Haarlem, ’s ochtends van 6 tot 12 maakt hij drie cafés schoon in het centrum. Miros is zeer geliefd onder het personeel van de cafés, merkte ik toen ik met hem een zaterdagmiddag meeging om een biertje te drinken. Lachende gezichten. ‘Miros – alles goed?’ hoorde ik van vele kanten toen we de cafés binnenwandelden. Het leuke van Miros is dat het een zeer sociaal persoon is die, ondanks zijn gebrekkige Nederlands, heel makkelijk contact maakt met iedereen.
Zo vertelt hij een ieder die het maar horen wil over de ideale vakantielocatie: ‘Sunny Beach’ in Bulgarije, discotheken en luxe hotels uit het betaalbare segment. Inderdaad ziet het er heel gezellig uit op de foto’s die hij laat zien op zijn telefoon. ‘Sunny Beach’ blijkt heel populair onder Nederlandse middelbare school leerlingen, die nadat ze hun diploma hebben gehaald, graag een week gaan ‘zuipen’ in een zonnig, maar ook betaalbaar oord. Daarvoor is Sunny Beach de perfecte locatie. Google maar eens op ‘Sunny Beach’ Bulgary.

Miros is een vrolijke fluiter die wat maakt van z’n leven. Hij is net in Bulgarije op bezoek geweest en stuurde me foto’s van, wat ik later begreep, ‘truffels’ die je daar in de grond kan vinden. Daarnaast van barbecueën en een onduidelijke fles (zelfgestookte?) alcohol. Een vervallen huisje in de natuur op de achtergrond. Hij gaat nog een keer terug, zo vertelde hij, om het ‘dak te repareren’. ‘Natuurlijk, Miro, heel belangrijk; het dak’. Hij denkt de klus in een dag of 10 te kunnen klaren. Wel eerst twee dagen rijden, maar Miros heeft goede vrienden in Wenen, waar hij overnachten kan.
Miros heeft een aardige vrouw, Theodora, met wie hij overigens niet getrouwd is maar wel al langere tijd samenwoont. Zijn moeder woont ook bij hem in huis en de vader van Theodora. Ja, in Oost- Europa zorgt men nog voor hun oudjes!
Theodora mag van haar vader niet naar de discotheek, die Miros graag bezoekt op de vrijdag- en zaterdagavond. Daar blijft hij dan tot een uur of 12 of langer als het gezellig is. Dan staat hij de volgende dag weer om 5 uur op en werkt tot 12 uur, waarna hij een paar uurtjes gaat slapen.
Miros werkt hard en geniet van het leven. Vol trots liet hij mij zijn nieuwe auto zien; een knalrode Audi.

Hij had voor de gelegenheid ook knalrode kleding aangedaan, waardoor hij eruit zag als een soort Spidersuperman van de Red Devils. Gevoel voor stijl kan hem daarbij niet ontzegt worden.
Nee, die Miros die redt zich wel!

Mijn eerste Stonesconcert was in 1975, ik was toen 16 jaar. Dat was in het stadion van FC Den Haag. Ik was met Robbie Noorman, mijn toenmalige vriend en we gingen met de trein. We stonden vooraan urenlang te wachten en het dak ging er helemaal vanaf toen ze uiteindelijk opkwamen. De uitvoering van het nummer ‘Hot Stuff’ staat me nog goed bij met een Mick Jagger die door zijn knieën zakkend en zijn armen wijd uitelkaar, een dans uitvoerde die indruk maakte. Ook staat me nog bij dat hij eerst een emmer water over zichzelf heen gooide en later over het publiek, als een apostel liet ik me dopen door dominee Mick.
De terugweg was een chaos, natuurlijk mistten we de laatste trein vanuit Utrecht naar Amersfoort, waardoor we gedwongen werden een slaapplaats te zoeken in Utrecht, die vonden we uiteindelijk in een bouwkeet, die we deelden met een dakloze. ’S Ochtends namen we de eerste trein om een uur of 6.

IMG_4637

Mijn tweede Stonesconcert was in 1996, ik was toen 36 jaar. Dat was in Duitsland, op het fabrieksterrein van Volkswagen in Wolfsburg. Ik was met mijn toenmalige vriendin Liliana Mezina en we gingen met de trein. We stonden urenlang te wachten en tot overmaat van ramp begon het te regenen. Pijpestelen regende het toen de Stones opkwamen met de fantastische openingswoorden;
‘i’m gonna tell how it’s gonna be, you’re gonna give your lovin’ to me’ van het onweerstaanbare nummer ‘Not fade away’. Ik kende het sinds mijn twaalfde toen ik op mijn verjaardag de muziekcassette met het album ‘Big Hits High tide and green grass’ kreeg, waar ik met rooie oortjes naar lag te luisteren op mijn slaapkamertje. Daar sta je dan, 24 jaar later, het nummer uit volle borst mee te zingen in de stromende regen. Ook hier weer een geweldig concert.
De terugweg was wederom een chaos, de laatste trein was net voor onze neus weggereden en er kwam geen trein meer. Daar stonden we dan, met duizenden anderen, op het station van Wolfsburg. Er zat weinig anders op dan ter plekke op de grond te gaan zitten. ’s Ochtends namen we de eerste trein om een uur of 6.
Dat was de laatste keer dat ik de Stones gezien heb, dacht ik toen.

Inmiddels, Juli 2022, 26 jaar later, ik ben inmiddels 62, zag ik de Stones voor de derde keer. De prijs van een kaartje was inmiddels tot astronomische hoogte gestegen, maar mijn belangstelling evenzeer. Dit keer ging ik met mijn beste vriend Fred, die ik dit jaar ook alweer 50 jaar ken. OK, de show van 13 juni ging niet door, de show van 7 Juli werd het. Natuurlijk waren we al om 16 uur present bij de Arena, waarvan de deuren om 17 uur open zouden gaan. Tot onze verrassing kregen we een armbandje voor de ‘Golden Circle’ en stonden we op redelijke afstand van het podium. Natuurlijk een beetje afzien met dronken mensen die telkens voor probeerden te dringen, hier en daar wat duwen en stoten, maar uiteindelijk konden we het uitstekend zien toen de show begon. Wat voor een show, 2 uur lang ging het dak er helemaal af in de Arena. Heel fijn om mijn favoriete nummers te horen van hun beste platen; ‘Sticky Fingers’ met het geweldige ‘Can’t you hear me knockin’, van ‘Let it bleed’ zelfs vier nummers: ‘midnight rambler’, ‘gimmie shelter’ en ‘you can’t always get what you want’. Daarnaast ook nog het door Keith gezongen ‘You got the silver’. Ook het geweldige ‘Exile on Mainstreet’ album, volgens velen de beste Stonesplaat, kwam uitgebreid aan bod: ‘Happy’ gezongen door Keith, ‘Tumbling Dice’ en het country nummer ‘Sweet Virginia’.

Mick was in topvorm en bewees maar weer eens de beste frontman aller tijden te zijn. Keith en Ronnie oogden wat ouder. De kniebuigingen en karatetrappen van Keith bleven dit keer achterwege, maar om nou met de NRC recensie mee te gaan en te zeggen dat het voor Keith allemaal niet meer zo hoeft, dat vind ik te ver gaan. Zijn spel en bewegingen waren inderdaad minimaal, maar hij speelde perfect en was goed bij stem.

Na het concert ging ik rustig naar huis met mijn auto, die in de parkeergarage stond. Thuis dronk ik nog een biertje, nog even nagenieten. Dat doe ik nog steeds, Vrijdag heb ik alle recensies gelezen, die vrijwel allemaal lovend waren. Gisterenavond het ik bijna het hele concert op You Tube kunnen zien. Ja, het is 2022, maar we waren erbij!
Dit was mijn derde Stones concert en de beste, zondermeer. Alles klopte; het geluid en de show. De juiste nummers, kortom het was legendarisch, een onvergetelijke avond.