Nederlands leraar

‘Geen cent teveel hoor!’ zei het Zeeuws meisje altijd om de gelijknamige margarine aan te prijzen. Albert Heijn blijft op de kleintjes letten. Op regenachtige zondagmiddagen hielp ik mijn moeder bij het inplakken van spaarpunten van Douwe Egberts, Pick-Wick thee, Blue Band en Bolletje Beschuit, zorgvuldig werden de zegels in een puntenboekje geplakt, voor kopjes of servies.
Als kind spaarde ik vroeger sleutelhangers uit de serie ‘Swiebertje’ die om flessen Dubro afwasmiddel hingen, speldjes die je bij de Fina benzinepomp kreeg en in een speciaal speldjesboek kon steken. Later kwam de Shell met de ruimtevaartmunten, het was in 1968, de tijd van de landing op de maan.
Ook spaarde ik postzegels, suikerzakjes, sigarenbandjes en lucifersdoosjes. Mijn ene broer spaarde munten, m’n andere postzegels. Vermoedelijk gaf hij mijn moeder het idee voor een verjaardagskado; enveloppen met eerstedagafstempelingen. Mijn broer was aanmerkelijk enthousiast voor dit fenomeen.
Eigenlijk is de eerstedagenvelop door de verzamelaars zelf bedacht. Want zij waren het die in de eerste decennia van het bestaan van de postzegel in Nederland op het idee kwamen om op de dag van uitgifte een brief te verzenden en te bewaren. Dit leverde een stille getuige op van de geboorte van de nieuwe postzegel, compleet met adres en gedateerde stempel. Al snel werd het verzamelen van enveloppen met eerstedagafstempelingen een populaire bezigheid onder de pioniers van de vaderlandse filatelie.
Ik kreeg een mooi nieuw album, speciaal voor de eerstedagafstempelingen. ‘Goed bewaren, wordt later veel geld waard’, was het devies van mijn broer. Ik vond er niet veel aan, zo’n envelop met een stempel, maar vond het ook flauw om dit te zeggen dus deed ik maar of ik het leuk vond. Ik weet nog dat ik jaren later eens mijn kast op ging ruimen en toen dit album weer tegenkwam, die ik na mijn verjaardag nooit meer ingekeken had.
Iets dergelijks had ik met de sigarenbandjes. Een oom gaf me eens zijn verzameling sigarenbandjes kado. Prachtige grote plaatjes met paarden en soldaten in historisch uniform erop, deze lagen op de sigaren in het doosje met ‘bolknakken’, dikke kortere sigaren van Agio die destijds nog zeer geliefd waren. Ik kreeg zijn volledige verzameling, een volgeplakt album en een schoenendoos vol sigarenbandjes kado. Ik heb het in de kast gelegd en er nooit meer naar omgekeken. De lol was er voor mij vanaf. Je moet er wel wat voor doen.