Nederlands leraar

Bij ons thuis stond een étiquette-boek in de boekenkast, een boek over ´hoe zich te gedragen´ in gezelschap. Mijn ouders hechtten hier grote waarde aan. Soms kwam er bij ons thuis visite. Dat betekende voor ons kinderen dat we ons dan ´uit beleefdheid´ voor moesten gaan stellen bij de gasten. Ik ontwikkelde de gewoonte dit zo vroeg mogelijk af te handelen. De gasten zaten bij wijze van spreken nog maar net op hun plaats of ik reikte hun al monter de hand. Had je dat tenminste gehad. Het was te hopen dat de gasten geen verdere vragen gingen stellen, zoals bijvoorbeeld: “in welke klas zit je?” of, nog erger: “wat wil je later worden?”. Als je het dan nog niet wist, begon meestal een vergelijking met de kinderen van de gasten, in de trant van: “O dat zegt onze Jantje ook altijd. Nou ja, als hij maar zijn best doet op school!”