Nederlands leraar

Het is bijna vijftig jaar geleden dat ik mijn eerste concert op 13 jarige leeftijd meemaakt: Led Zeppelin in het Ahoy Rotterdam. Niet de eerste de beste, een wereldband in die tijd. Het maakte diepe indruk op mij, ik zag later nog tientallen concerten van de grootste bands ter wereld, maar dit eerste concert overtrof alles. Led Zeppelin.
Totdat ik Goldband meemaakte, niet te vergelijken met Zeppelin, zeker niet qua muziek. Maar qua sfeer overtrof dit alles wat ik aan concerten had meegemaakt.

Inmiddels ben ik getrouwd en alweer 62 jaar oud. Grappig was, dat ik de plaat van Nederlandse band ‘Goldband’ zag en zonder te luisteren meenam. Intuïtie. Toen ik hem thuis opzette, s ’avonds met mijn vrouw, bleek de muziek onweerstaanbaar, we hebben gedanst. Kwam natuurlijk ook omdat het Nederlands gezongen was, maar vooral de dansbare en simpele 80’s muziek deed wonderen. Hoewel het totaal niet mijn muziek is, eigenlijk is het pubermuziek, of in ieder geval voor jonge mensen. Ik hou meer van de betere popmuziek zoals dat heet, maar toch was dit meteen onweerstaanbaar. Grappig dat dat nog kan, je door een plaat zodanig laten verrassen.
Technisch stelt het allemaal niet zoveel voor, verwacht geen muzikale hoogstandjes. De zang is OK maar niet een bijzondere stem of zo. De teksten, ja die zijn leuk, maar niet meer dan dat. En toch, alles samen pakt het goed uit.

En dat bleek helemaal het geval toen we de band in Paradiso zagen, mijn vrouw en ik. Een cadeautje voor Valentijnsdag voor haar. Het was op een Dinsdagavond, de enige vrije avond voor mijn vrouw, die kok is in een restaurant.
OK, daar stonden we dus in Paradiso. Prachtige zaal, met zekerheid een van de mooiste concertzalen van Nederland.
Het werd drukker en drukker en het publiek was gemiddeld drie maal zo jong als ik.
Toen het begon ging het helemaal los. Ik heb wilde concerten meegemaakt van Nederlandse bands; Herman Brood, Gruppo Sportivo en De Dijk, waarbij het publiek behoorlijk uit hun dak ging. Maar dit was wat anders; iedereen zong de nummers keihard mee en iedereen stond te springen en te hossen; er was geen ontkomen meer aan.

Mijn vrouw riep nog: ‘mijn rug is nat van het bier en het zit ook op mijn haar’. Waarop ik terugriep: ‘Geeft niet! Hoort erbij!’. Binnen no-time was je nat van het bier, het stonk ook naar bier en zweet, je kreeg af en toe een duw of er ging iemand op je tenen staan. Geeft niet, hoor erbij!
Want wat een feest was het!
Onvergetelijk en wat voel je je ineens weer jong! En wat een leuk en dolenthousiast publiek, daar in Amsterdam.
Een avond om nooit te vergeten.