Nederlands leraar

Hier moet ik toch even iets over kwijt. Heel wat kwijtgeraakt in mijn leven. Vriendinnen, vrienden van vroeger ben ik kwijtgeraakt. Ieder gaat zijns weegs zoals dat heet. In het Engels zeggen ze ‘Out of sight, out of mind’. Maar daar gaat het nu niet over. Ik bedoel dingen die je kwijtraakt. Soms is het geen probleem, als het iets nutteloos is als een appel of kauwgum. Ik bedoel natuurlijk nuttige dingen. Neem nou mijn telefoon, die ben ik al een aantal keren kwijtgeraakt, maar gelukkig vond ik hem altijd weer terug.

Mijn portemonnee ben ik 1 keer kwijtgeraakt, met 600 Euro erin. Als je dat gebeurt slaap je niet goed. Dat hoop ik nooit meer mee te maken. Er zijn een paar dingen die moet je niet kwijtraken; je telefoon, je portemonnee en je sleutels. Sleutels ben ik het meest vaak kwijtgeraakt.
De laatste keer was een half jaartje geleden. Ik was zo slim om de sleutel van het bedrijf waar ik op zaterdag lesgeef, kwijt te raken. Heel de auto doorgezocht, heel de woning doorgezocht, maar zonder succes. Hoe kan dat nou? Heel simpel; onachtzaamheid. Dat zit zo, ik werk zaterdag 6 uur, dan ben ik moe en stap in de auto naar huis. De sleutel, waar een groot blauw lint aan vast zit, leg ik naast me op de stoel in de auto. Ik zie hem dus liggen en denk, nou dat zit wel goed zo.

Vervolgens rijd ik naar huis, mijn hoofd vol van allerlei gedachten. Thuis stap ik de auto uit en denk niet meer aan de sleutel. Totdat het de volgende Zaterdagochtend is en ik de sleutel niet vinden kan.
Heel de auto doorgezocht, heel mijn huis doorgezocht. S’ middags breng ik mijn vrouw naar haar werk. Ze kijkt naast zich, naast haar stoel en trekt triomfantelijk de sleutel met het blauwe lint naar boven. Die was tussen de twee voorstoelen gevallen.
Nou, denk je, dat zal me niet nog een keer gebeuren. Nooit meer een sleutel op de bijrijdersstoel leggen. Echt waar? Nee, natuurlijk niet. OK, het was geen sleutel maar mijn portemonnee. Precies hetzelfde verhaal. Ik legde hem ook op de bijrijdersstoel en natuurlijk, weer het hele spelletje. Zoeken, zoeken, zoeken. De auto, mijn huis, alles. Kost veel tijd ook. Tevergeefs. Totdat je denkt;; wacht even, naar buiten met die auto, want dan kan ik pas goed kijken. En ja hoor, rechts van de bijrijdersstoel zie ik hem ineens liggen. Gewoon van de stoel geschoven. Sukkel! Heb je het nou afgeleerd? Zeg je dan tegen jezelf.

Sleutels, die ben ik meermalen kwijtgeraakt. Misschien een handtas nemen? Nee, is meer voor meisjes denk je dan. Een jas met meerdere zakken en een sleutelhanger hebben me altijd goed geholpen. Maar dan heb je je portemonnee in je binnenzak en je telefoon in je colbertzakje. Een van de redenen dat ik graag colberts draag is dat er zoveel zakken in zitten. Altijd makkelijk en alles bij de hand; Sleutels, portemonnee, telefoon, zakdoekjes, tandenstokers. Wel is het zaak om de colbertje bij warm weer netjes op te hangen, bij voorkeur over een stoelleuning, zodat er niks uitvalt.
Ik had in Duitsland een Russische vriendin en die had ook een sleutel kwijtgeraakt als kind, vertelde ze. Ze had de sleutel aan een touwtje om haar nek, maar was zo slim om met de sleutel te spelen, dus met het touwtje met de sleutel eraan liep ze wat in het rond te zwaaien. Ineens was de sleutel weg, uit haar hand geglipt. Urenlang gezocht en daarna de hoop opgegeven. Totdat het winter werd en de bladeren van de boom vielen. Op een dag toen ze van school kwam zag ze hem hangen aan een tak in de boom. Door langdurig een bal tegen de tak te gooien, kwam de sleutel uiteindelijk naar beneden.

Die sleutel kwam tenminste nog terug, al was het maanden later. Het is me ook overkomen dat ik een sleutel kwijtraakte en ik hem niet meer terugvond. Zoals in volgens mijn 1982. Ik was met een vriend en mijn hond, een grote Duitse herder, naar Strand Nulde gegaan aan het IJsselmeer. Het was prachtig weer, dus wij kleedden ons uit en gingen het water in. Onze kleren lagen op een hoopje en in mijn schoen deed ik mijn autosleutel. Lekker zwemmen, lekker het water in. De hond was ook lekker bezig. Ik zag dat hij met mijn schoen in zijn bek liep. Natuurlijk de schoen met de sleutel. Hij liep in de branding. Al snel zag ik hem met zijn kop schudden, waardoor de sleutel met een boogje uit de schoen in het ondiepe water terechtkwam. Dus als een gek zoeken, nou vergeet het maar. Ga maar eens een sleutel in laag water zoeken. Enfin, een uur later gaven we de moed op, mijn vriend en ik. Lullig was wel dat het mijn autosleutel was en bovendien dat we geen geld bij ons hadden. Tja, er zat niks anders op dan naar huis gaan en de reservesleutel ophalen.
Dus wij gingen naar het stationnetje van Kootwijkerbroek om de trein naar Amersfoort te pakken. Gewoon in de trein gaan zitten zonder kaartje. We hadden geluk, geen controle. In Amersfoort stond de bus naar Veenendaal al te wachten. We stapten in en hadden alweer geluk. De buschauffeur kwam iets later en begon gewoon te rijden. Reservesleutel opgehaald, gelukkig wilde een vriend me even wegbrengen.
Ja hoor, hij stond er nog, mijn mooie Peugeot 404, bouwjaar 1971, automatic, Bordeauxrood met vleugels achter. Prachtauto.