The Tapes – You just can’t sleep..
Veel vijftigers gisterenavond in een afgeladen Melkweg. Tapes – Rolf Hermsen, de zanger – kaler, grijzer.. tsja, wat wil je dertig jaar later? Rolf was verrassend goed bij stem. Goed commentaar; we noemen het geen nummers, liedjes is beter maar het best is ‘WERK’. Opvallend goede bassist ook, Igor Roovers. Dat loopje in ‘You just can’t sleep’…griezelig goed! Ook had hij mooie schoenen aan, hoorde ik een dame achter mij zeggen. Jeugdsentiment vierde weer hoogtij, het klonk als vanouds. Ze hadden wel wat langer mogen spelen van mij, het uurtje vloog voorbij.

The Minny Pops – Drastic Measures, Drastic Movement..
Ik was destijds geen fan, het was een beetje te alternative. Gisterenavond zat ik gefascineerd te kijken naar deze ULTRA new waveband. Goeie performer, die Wally van Middendorp. Je zou hem waarschijnlijk niet herkennen op straat want hij ziet eruit als een kantoorklerk; een lange slanke lummel met zijn bandplooibroek en overhemd. Hij zette een act neer waar je niet van terug hebt, ondersteund door een geluidsmuur van gitaren en een ritmebox stond hij dan weer stijf op een blok boven alles uitkijkend en zat dan weer op zijn hurken om zich heenkijkend of maakte hij plotseling wilde, spastische bewegingen a la de jong gestorven Ian Curtis van Joy Division. Bezwerend pratend of hysterisch zingend, nou ja, zingen was het nauwelijks te noemen maar toch klonk het geweldig, hypnotiserend. Het had iets van een mix tussen Kraftwerk, Talking Heads en Velvet Underground, maar dan veeel extremer. Ultra dus.

Top Entertainment, nee Ultra Entertainment, deze Paaszaterdagavond in de Melkweg.

vanavond naar The Tapes in de Melkweg. Laatste optreden 1982. Topband, hun plaat ‘Party’ ligt nog regelmatig op mijn draaitafel. Destijds veelvuldig gezien in clubs en festivals. Strakke presentatie in witte overals met stropdas. Zouden ze die vanavond ook aan hebben? Favoriete nummer ‘into action’. Zouden ze die vanavond ook spelen?

1973 kwam de film in de bioscoop. Het verhaal van Pasen in een swingende, eigentijdse versie. Aangezien ik destijds ‘Deep Purple- fan’ was en er geruchten gingen dat de zanger van Deep Purple, Ian Gillan, die Jezus zong in de studio opnames van Jesus Christ Superstar, ook de hoofdrol speelde in de film, moest en zou ik de film zo snel mogelijk zien. Niet dat Ian Gillan Jezus was, die werd gespeeld door de volstrekt onbekende Ted Neely, maar de film liet een diepe indruk na. Met mijn ouders en zusje naar de bioscoop Alhambra in Amsterdam, cassette-recorder met microfoon in de hand in de zaal. Het begon. ‘Dat is hem, dat is hem’ hoorde ik mezelf later op de bandopnames roepen, enigszins opgewonden door de eerste indrukwekkende beelden van een mooie blonde Jezus pratend tot zijn volgelingen die hem omringden in een berglandschap. Murray Head, die later nog enige niet onaardige elpees op de markt bracht (hij had nog een hitje met ‘One night in Bangkok’), zette een overtuigende Pontius Pilates neer. Alles klopte aan de film. Wel vroeg de Judas van de film zich in het tijdschrift ‘Veronica’ af; ‘Waarom is Judas een neger?’. Pakkende teksten staan me nog altijd bij, van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice in deze verfilmde musical uit het jaar nul;
‘Jesus! You started to believe the things they say of you, you really do believe this talk of God is true?’
De swingende mensen, de goeie muziek, de mooie beelden. Ze droegen meer bij tot mijn begrip van het geloof dan de jaren van lange onbegrijpelijke Bijbelverhalen door mompelende en mummelende schoolmeesters waarbij ik meestal slaperig werd. Deze film was volstrekt overtuigend.
De romeinse keizer die Jezus genoeglijk bekeek, omringd door mooie meiden op een vlot bij het strand;
‘So you are the Christ, yes the great Jesus Christ? Proof to me that your no fool, walk across my swimming pool!’
‘Come on, King of the Jews!’
‘Jesus Christ Superstar, do you think you’re what they say you are?

Horror van Gibson; The Passion 2001;
30 jaar later komt Mel Gibson met een wat realistischer maar ook veel gruwelijkere versie van The Passion. De hoeveelheid bloed en pijn die hier uit ten treure wordt vertoont, is me een beetje teveel van het goede, dit is ondraaglijke horror. Waarschijnlijk benaderde dit wel meer de realiteit.

Wel leuk; The Passion 5-4-2012;
Rotterdam, Erasmusbrug. Danny de Munk als Jezus. Frans Bauer als Petrus. Prachtige beelden en sterke effecten. Goeie stem ook van Henk Poort. Erg goed gedaan! Het blijft een topverhaal!.

We gingen naar Ome Christ, die in Gilze woonde. Omke, zoals m’n moeder hem noemde, was de broer van m’n moeders moeder en een van de weinige bejaarde familieleden die we hadden en die moesten we in ere houden, vond m’n moeder, dus bezochten we hem op z’n verjaardagen. Hij zat daar al uitgebreid op ons te wachten in het kleine kamertje van het verzorgingstehuis, zijn gehoorapparaat in de aanslag. In zijn kamertje stond een bed en een tafel met stoelen. Ook was hij in het bezit van een koelkastje, waarop een teevee. Over de teevee, die hij van mijn moeder en haar zus een paar jaar eerder had gekregen, lag een kleedje, dit achtte hij nodig ter bescherming. Hij keek alleen natuurfilms, zei hij. Als we kwamen, mijn ouders, mezelf, twee broertjes en een zusje, pasten we met zijn allen nog maar net in zijn kamertje. Omke kon niet zo goed meer horen. Het door mijn moeder en haar zus geschonken gehoor-apparaat werkte soms goed en soms niet, of hij dacht dat het niet goed werkte want hij haalde het ding dan uit z’n oor en inspekteerde de batterijen, klopte er een paar maal mee op tafel en stopte het dan weer in z’n oor.
‘Gaat het goed, werkt het goed?’ vroeg m’n moeder dan. ‘Als het niet werkt moet U het zeggen, dan ga ik ermee terug naar de winkel’. ‘Ja, nu doet hij het weer goed’, zei Omke dan. Deze conversatie was bij elk bezoek een van de hoofdthema’s. Daarnaast werd besproken hoe het met de gezondheid was. Tegen de zuster, die als we er waren ons soms met een zuur gezicht een bord dunne, smakeloze bouillon aanbood, waarvoor ik altijd beleefd bedankte, zei m’n vader altijd:
‘En hoe gedraagt ons Omke zich, haalt hij geen rare streken meer uit?’.
Kijk, dat vond ik nou grappig. Alsof hij daartoe nog in staat was. Omke kon niet veel meer. Hij kon een beetje lopen met een wandelstok, maar kwam het huis niet meer uit. Meestal zat hij uit het raam te kijken. Het dagelijkse bezoek s’morgens om half zeven, aan de kerkdienst in het Katholieke verzorgingshuis behoorde voor Omke tot het hoogtepunt van de dag.

Het jaarlijkse bezoek aan de Efteling, zeer de moeite waard. Vanaf mijn vijfde tot mijn twaalfde gingen we elk voorjaar. De kabouter op de richtingsborden bezorgden ons de benodigde opbouwende spanning na een autorit van meer dan een uur. Na binnenkomst, gingen we altijd direct naar de Carrousel, mijn favoriete attractie. De magie van de ronddraaiende spiegels, rijtuigen, paarden en mijn absolute favoriet; de varkens, die de hoogste sprongen maakten en waarop een pierrot met puntmuts achterstevoren achterop zat, waar je je aan vast kon houden. De hoge sprongen waren nogal krachtige schokkende bewegingen, alsof hij nauwelijks in bedwang te houden was en elk moment uit de carrousel wilde springen en weg wilde rennen, de wijde wereld in. Nogal eens gedroomd in die tijd, dat ik gezeten op een varken de Efteling ontvluchtte en allerlei spannende avonturen beleefde. Als ik ronddraaiend en heen en weer bewegend achterop het varken mezelf zag zitten in de spiegels op de wand rondom de carrousel, voelde ik me als de trotse overwinnaar van een dol geworden duivels beest waarop ik vrolijk glimlachend rondreed, toegejuicht door omstanders. Als we later door het sprookjesbos liepen, zat ik in gedachten nog op het varken. De Wolf en de zeven geitjes, Doornroosje en Roodkapje waren ‘peanuts’ – ook weer zo’n leuk woordje uit een ver verleden; ‘peanuts’- oftewel het stelt niets voor – vergeleken bij de kikkers in de grot. Het grottencomplex werd bewaakt door een paar gigantische krijgers, die ik pas geleden nog herkende op een toeristische reisgids over Thailand. Grote thaise krijgers, reuzen dus. En dat was pas de buitenkant. In de grot bevond zich een rotsenwand met vijver, waarop waterlelies. Als de kikkers muziek begonnen te maken, het kikkerorkest, dan gingen de waterlelies open en begonnen de danseresje in de waterlelies te dansen. Het sprookje was bedacht door Fabiola, de prinses van Belgie.
Ook leuk was de kanovijver, het traptreintje, de speeltuin met z’n hoge glijbanen en schommels,waar we in ronddoolden als Pa en Ma zich op een terrasje teruggetrokken hadden. En de fakir op zijn vliegende tapijt met de tulpen eronder die opengingen als de fakir op zijn fluit floot.
Later nog eens teruggekomen in de Efteling, maar het was me teveel geworden. Te veel mensen, te veel attracties, de een nog spectaculairder dan de andere, maar het maakt weinig indruk. ‘De Pytthon’, de wildwaterbaan en de vliegende Hollander. Het zal wel, maar ik ken de Efteling nog als een sprookjesbos waarvan je alles op een dag kon zien en doen. Nu heb je daar minstens drie dagen voor nodig en is het meer een soort grote kermis geworden. De charme van het sprookjesbos is weg.
De sprookjes waren ook verkrijgbaar op grammofoonplaatjes, rode singeltjes met een geel label waarop de sprookjes ingesproken waren. Ik heb me wat afgeluisterd van die sprookjes. Favoriet van mij was ‘de gelaarsde kat’, die zich voordeed als ‘de markies van Carabas’. Een enorme bluffer, die kat, en iedereen geloofde hem nog ook. Ook mooi waren de Chinese Nachtegaal, Assepoester, Sneeuwwitje, Doornroosje, Langnek en Hans en Grietje. De sterren uit het sprookjesbos van weleer zijn nu een beetje bijzaak geworden, in de verdrukking gekomen door het alom aanwezige gezwaai en gedraai en geschreeuw. Attracties moeten tegenwoordig snel, groot en opwindend zijn om de bezoekers toe te doen stromen. En de sprookjes kan niemand meer navertellen, oninteressant geworden voor de massa door televisie en computerspelletjes.

Hij staat er sinds Vrijdag; de kermis in Osdorp. Het park biedt alhier een kleine achtbaan, octopus (draaien en op en neer), spookhuis en wat verschillend spul. Natuurlijk mogen de botsautootjes niet ontbreken. In mijn jeugd wat afgereden in die botsautootjes en wat gedraaid in draaimolens en reuzenraden. De attracties van vandaag de dag zijn vooral veel wilder geworden; grote zwaaidingen die ook ronddraaien waar ik al buikpijn van krijg als ik er naar kijk. Wat ik wel bijzonder vind is het uitzicht dat ik vanuit mijn woning 9 hoog op de kermis heb; een kleurenpracht die beweegt. Het is net als met oudjaar het vuurwerk; van boven veel mooier.

in het Duits;

‘Vooruit met de geit!’ is niet; ‘voraus mit der Gait!’, maar: ‘also los jetzt!’

‘Ik heb spijt’ is niet; ‘ich habe Spait’, maar: ‘Ich bedauere es’

‘Hij doet zijn best’ is niet; ‘er tut sein best’, maar: ‘Er legt sich ins Zeug’

‘Dat is andere koek’ is niet; ‘das ist andere Kuchen’, maar; ‘Das ist ganz was anderes’.

Het is nu bijna een week geleden dat mijn vriendin bij thuiskomst mededeelde dat er buiten een grote tv stond. Hetgeen mij niet verraste, er staan vaker tv’s buiten. Nee, het was een hele grote. Nieuwsgierig geworden ging ik met haar kijken. Buitengekomen stond op het trottoir aan de overkant een grote kast, dat de betreffende tv bleek te zijn. Een briefje erop met de mededeling:
T.V.
GOED
We keken om ons heen, we keken naar elkaar. Hij had wielen, we rolden hem zo de lift en de huiskamer in. Stekker en antenne erin en nieuwe batterijen in de afstandsbediening. Hij deed het! Een Thomson van 55 bij 100 cm. Een megakast, ook in de diepte. Maar ook een enorm geluid, de speakers aan de voorkant.
Bij nader inzien bleek er een haartje achter het scherm te zitten aan de bovenkant, maar een kleinigheidje hou je altijd.