De Iraakse jongen haalde het gouden kruis, dat hij aan een ketting om zijn hals had hangen, onder zijn overhemd vandaan. ‘Ik ben Christen, daarom ben ik uit Irak gevlucht. Vanuit Griekenland ben ik met een vliegtuig naar Nederland gekomen’. Het kruis stopte hij weer onder zijn hemd.

Ik had het verhaal al vaak gehoord het laatste jaar. Jonge mannen en echtparen zijn het, ze komen uit Syrië, Irak, Afghanistan en Iran. De meesten zijn Christen, die hebben het zwaar te verduren in die landen en betalen zo’n 8000 Euro om via Turkije in Griekenland of Italië te komen. Vandaar uit is het doel Noord-Europa, Engeland, Nederland, Duitsland of Zweden. De prijs schijnt de laatste maanden flink verhoogd te zijn, er wordt inmiddels 13000 Euro gevraagd om in een busje de grenzen over te worden gebracht. Ik sprak een Afghaanse man,  die met zijn vrouw en twee kinderen, lijdend aan leukemie, voor 20 000 Euro naar Italie gebracht was, nadat ze s’ nachts uren door de bergen hadden gelopen. Trieste verhalen.

Vaak heeft het halve dorp meebetaald aan de reis en laten ze hun vrouw en familie achter. In de hoop dat ze veel geld gaan verdienen en hun schuld terugbetalen en vrouw en kinderen over kunnen laten komen. Dat valt in de praktijk natuurlijk zwaar tegen. Het opleidingsniveau is niet hoog en de taal is enorm moeilijk. Een uitzondering zijn Iraanse vluchtelingen, die meestal hoogopgeleid zijn.

Hamed, een Iraanse man met een las-diploma, zei ik; ‘Je moet naar de haven van Rotterdam gaan, daar zoeken ze lassers in de scheepsbouw’.

Gemiddeld brengen ze een half jaar in een azielzoekerscentrum door, meestal eerst naar Ter Apel, daarna naar plaatsen als Winterswijk, Leersum en Dronten. Vandaar worden ze verdeeld over de gemeenten die verantwoordelijk zijn voor huisvesting en scholing.

Ze zijn dan ook erg blij als ze eindelijk Nederlands mogen leren, de verwachtingen zijn hooggespannen. Dat de banen hier ook niet voor het oprapen liggen, dat er geen banen zijn zonder diploma en dat er hier ook een half miljoen werkelozen zijn, vertel ik ze ook. Ze moeten dus dat papiertje halen en als het kan goed weten wat ze willen.

‘I never promise you a rose garden’. Makkelijk is het zeker niet, maar als je hard werkt en doorzet is alles mogelijk. In dat verband vond ik het leuk om op tv van zomergast Freek de Jonge te horen wat ik al wist; dat je drie dingen nodig hebt om iets te bereiken;

1. Vertrouwen
2. Discipline
3. Concentratie

Geweldige opkomst vanavond, nieuwe; Pierre-Yves uit Frankrijk, Urban uit Slovenië, Justyne uit Polen en George uit Georgië. Inderdaad mooi als je George heet en in Georgië geboren bent. Ook waren Alain uit Spanje, Hamad uit Quatar en Chen uit China van de partij.

Beetje grammatica, woordenschat, lezen en… plaatjes kijken die ik op mijn USB stick had meegenomen. Van Rotterdam, Delft, Enkhuizen, Kampen, Amerongse berg, Utrechtse Heuvelrug, boten, bloemenvelden, duinlandschap van het prachtige Vlieland. Hierbij wat zitten vertellen en later denk je; ‘wat hebben we eigenlijk een mooi land’. Je hebt hier alles bij elkaar toch een uniek landje op deze aardbol. Dat idee kwam dacht ik wel over bij deze expats.

Dreumel is een dorp in het Land van Maas en Waal, gemeente West Maas en Waal, in de Nederlandse provincie Gelderland. Het ligt aan de rivier de Waal tussen de dorpen Wamel en Heerewaarden.

Ik was er gisteren even, bij mijn tante die 88 jaar werd. Het was prachtig weer buiten, toch zat ze binnen met de gordijnen dicht. De inrichting was nog niets veranderd, volgens mij de laatste dertig jaar hetzelfde gebleven. Alleen stond er een flatscreen tv aan, mijn tante zat te kijken naar foto’s van het kantklossen, die waren gemaakt tijdens een modeshow van kantklossen in de kerk van Deventer eerder dit jaar. Het is haar lust en haar leven, het kantklossen. Ik kan er het geduld niet voor opbrengen, maar petje af voor wie dat kan.  Ik maakte een foto van een onderdeel van de kantklos-collectie van mijn tante, iets wat leek op het hoofddeksel van een Egyptische farao.

Ze kan ook mooi vertellen, mijn tante. Ondanks haar 88 jaren is ze nog kwiek en goed bij de tijd. Haar gehoor laat iets te wensen over, maar dat is normaal op die leeftijd. Mooi vond ik hoe ze beschreef hoe mijn vader, zijn leven als boer door wilde brengen. Mijn vader ging naar de Ambachtsschool en wilde aannemer worden. Dat is hem ook gelukt, met hard werken en zuinig leven. S’avonds naar de ambachtsschool in Tiel, overdag helpen op de boerderij. Kan de jeugd van tegenwoordig nog iets van leren. Haar zoons wonen nog steeds thuis en zijn allebei wat je noemt ‘goed terechtgekomen’, ze hebben een goede baan en verdienen goed. Al het geld wordt geinvesteerd in de bouw van een nieuw huis aan de overkant van het oude huis.

Kloskant wordt gemaakt met behulp van kantklosjes. Deze klosjes worden altijd in paren gebruikt, die over het gehele werk bij elkaar blijven behoren. Op deze klosjes worden draden gewikkeld. Een ervaren kantklosster kan werken met honderden klosjes tegelijk, die zeer snel om elkaar heen geslagen worden. Na het maken van een aantal slagen wordt een speld in het patroon gestoken, wat het vlechtwerk op zijn plaats houdt. Als een klosje leeg raakt, wordt er opnieuw draad omheen gewonden, dat aan het uiteinde van de oude draad wordt vastgeknoopt. Het knoopje wordt met een fijne schaar zo kort mogelijk afgeknipt.

In Noordwest-Europa wordt het patroon bevestigd op een groot plat kussen. Iedere streek en iedere kantsoort heeft zijn eigen type van klosjes, kussens en patronen. Rolkussens worden gebruikt als er lange stroken kant gemaakt moeten worden, blokkussens voor grote patronen. Ook de klosjes verschillen per streek en per kantsoort. In België en Nederland zijn ze meestal van beukenhout en hebben ze een bolletje aan het einde voor het gewicht en zijn ze ongeveer 10 cm lang. In Portugal zijn ze dubbel zo groot en veel zwaarder, omdat daar met dikke garens op rolkussens wordt gewerkt. In Engeland zijn ze recht en flinterdun en hebben ze soms kraaltjes voor het gewicht. Daar werkt men met flinterdun garen, onder andere Honitonkant.

Iedere stad en iedere streek had vroeger zijn eigen patronen en zijn eigen manier van werken. Men herkent daardoor aan de kant vaak de streek waar hij is gemaakt. Het is dus verkeerd om te denken dat Beverse kant enkel in Beveren werd geklost. De kantsoort is genoemd naar de techniek of het patroon. Een typisch kenmerk is het patroon van de tule.

Het klossen van kant is een zeer bewerkelijke techniek, die al eeuwen bestaat. Kant is zeer kostbaar, en was daarom in het verleden alleen bereikbaar voor de zeer rijken. De kostbaarste kant is van de dunste draden gemaakt. Om kant in kragen te verwerken moet het worden verstevigd met stijfsel.

Kantklossen wordt met zorg levend gehouden. Het is echter een hobby geworden en niet meer iets om de kost mee te verdienen. Het uurloon zou het werk onbetaalbaar maken. De werkomstandigheden van de kantklossters waren in het verleden bedroevend. Zij werkten veelal in vochtige kelders. De reden hiervan was dat fijne linnen draden, als zij te droog worden, erg snel breken.

Het is mogelijk om kantklossen te leren uit boeken, maar er worden ook nog steeds cursussen gegeven.

Dreumel ligt in het Land van Maas en Waal, waar je goed kunt kerseneten!

Inderdaad een sprookjeskasteel als je het ziet. Grappig dat je op de vreemdste lokaties landgenoten ontmoet, zo trof mijn Thaise vrouw hier landgenoten op bezoek, na een Geschäftsreise, oftewel zakenreis. Grappig om Thais te horen in dit oerduitse sprookjeskasteel.

Toen ik nog in Duitsland woonde, verzamelde ik bierglazen. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik het betreffende glas in mijn rugzak of onder mijn jas meenam. Zover wilde ik niet meer gaan, dus vroeg ik de kelnerin netjes of ik het bierglas misschien mocht kopen. Ze ging het even vragen en kwam terug met de mededeling dat dit helaas niet mogelijk was. Ik had het beter gewoon mee kunnen nemen. Mijn Russische vriendin had daar destijds geen problemen mee, maar mijn Thaise vrouw wil dat niet, dus doe ik het niet.

Als je gaat googelen op Lichtenstein, kom je al snel op;

Roy Lichtenstein (New York, 27 oktober 1923 – aldaar, 29 september 1997) was een Amerikaans popartkunstenaar. Zijn werken zijn vooral bekend vanwege de aan cartoons herinnerende afbeeldingen met felle, veelal primaire kleuren omlijnd door vette zwarte contouren. Hij maakte schilderijen, litho’s en beelden.

Sonnenbühl – (ortsteil Genkingen) onder de Schwäbischen Alb is de Nebelhöhle, eine Tropfsteinhöhle. In het Nederlands noemt men dit een druipsteengrot. Hij ligt een km of vier van Schloss Lichtenstein;

De woonplaats van mijn vrienden is een mooi stadje met een aa READ MORE