Het was nogal karig met de zon, dit voorjaar.  Afgelopen Zondag heb ik me voor de tweede keer op het terras bij l ‘Affiche geïnstalleerd. Om half vier, om precies te zijn, tot zes uur. Biertje besteld, beetje zonnecrème op het gezicht om niet te verbranden. Ha fijn, voldoende kranten te lezen hier en al snel heb ik me verdiept in een artikel over vluchtelingen, als mijn vriend aan komt lopen. Ja, ik heb een plaatsje in de zon weten te bemachtigen. Wat volgt is gebabbel; over het weer, films, muziek en vakanties. Over Jan en alleman, over ditjes en datjes en over van alles en nog wat, nippend aan het bier en genietend van de zonnestralen.

Dat er nog maar menig van deze Zondagmiddagen mogen volgen!

Vanmiddag was het ook weer zover; voor de Bagels en Beans op de Zeilstraat voor de ophaalbrug was een tafeltje vrij in de zon! Een tafeltje vrij in de zon! Geen afspraken, dus niet over nadenken maar meteen pakken dat tafeltje in de zon en ja hoor, even een half uurtje genoten van een sapje, een Parool en natuurlijk de zon.

Half uurtje levenskwaliteit, dat laat ik niet aan mijn neus voorbijgaan.

De lichtval, dat is het wat Rembrandt zo goed maakt. De manier waarop het licht de aandacht vestigt op bepaalde details is geweldig. Dat viel me vooral op tijdens een bezoek aan ‘De late Rembrandt’ in het Rijksmuseum.

Niet bepaald makkelijk om eerst anderhalf uur in de rij te staan, zaterdagochtend om acht uur. Buiten, daarna nog een half uur binnen. Maar dan zie je ook wat moois, de moeite van het wachten waard. Om te beginnen de drie zelfportretten van Rembrandt, op verschillende tijden in zijn leven geschilderd. Dan de stukken die van privé- collecties zijn geleend.

Het ‘Joodse Bruidje’ was altijd al mijn favoriete Rembrandt, maar ook de zelfportretten en de portretten uit de prive- collecties waren zeer de moeite waard. Natuurlijk, je kan ze ook op een foto gaan bekijken. Je kunt een film thuis bekijken, maar ook in de bioscoop, dat is veel mooier en je kunt muziek ook thuis horen, maar als het live voor je gespeeld wordt, is het toch een wereld van verschil.

Blij dat ik hem toch nog gezien heb, die late Rembrandt. Toch ook eens naar de andere, doorlopende tentoonstelling van Rembrandt gaan kijken. Die is er namelijk ook nog, daar maakte deze tentoonstelling geen deel van uit, zoals ik aanvankelijk verwachtte. Begrijpelijk, dat wel want je staat al snel een paar uur vol verbazing te kijken voordat je de schilderijen hebt gezien.

‘Over the top reboot van de Mad Max-trilogie is Rammstein on the road’

Aldus Nu.nl, voor de leek: Rammstein is een Duitse heavy metalband die muziek maakt die eigenlijk niet kan; totaal over de top dus, wat het nu juist weer leuk maakt. Geweldig, die gitarist die tijdens een achtervolging op een waanzinnige auto onophoudelijk een gitaarsolo staat te geven.

De ‘over the top reboot’ is het vervolg op de Mad Max trilogie, die ik nog nooit gezien had. Maar over the top is deze film zeker. Ook nog eens in 3D te bewonderen.

Vanaf het begin, als de held van de film een levende hagedis opeet, tot op het laatste moment, als de heldin van de film de held redt, is het een spektakel van jewelste.

Ook de recenstie van de Telegraaf was zeer lovend:

Het budget van 150 miljoen dollar is duidelijk niet in het verhaal van Fury road gestoken. De plot is met feitelijk één lange achtervolging zo dun als een platgereden woestijnhagedis. Maar de welhaast demonische flair waarmee Miller zijn legendarische trilogie reanimeert, zorgt voor aanstekelijk popcornvermaak. Tom Hardy en Charlize Theron zetten hun personages Max en Furiosa naar behoren in de heldenversnelling. En de actie is als een uitzinnige mash-up van Fast & Furious en Cirque du Soleil. Maar de show wordt gestolen door de krankzinnige voertuigen die productie-ontwerper Colin Gibson door de woestenij laat stuiven. Een omgebouwde Chevrolet met vlammende uitlaatpijpen, een dubbele Cadillac met harpoenbommen, een rijdende raketlanceerinstallatie met op de motorkap een psychedelische Rammstein-gitarist. Je kunt de strijdwagens zo gek niet bedenken of ze razen voorbij in Fury road, een rockopera van zand, bloed en staal waarvoor onze eigen dj Junkie XL de pulserende soundtrack leverde.

‘Aanstekelijk Popcorn vermaak’ – grappig, alsof popcorn en film onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Maar voor velen is dat het blijkbaar wel. In ieder geval was de film vermakelijk, zeer vermakelijk. Die twee uurtjes dat de film duurt vliegen voorbij. ‘Never a dull moment’.

Da’s lang geleden dat ik geflipperd had. Tot gisteren, de gelegenheid deed zich voor om een bezoek aan Flipperland af te leggen, een tentoonstelling van een private collectie in het voormalige Rozentheater, nu ‘Boom Chicago’, alwaar men voor de prijs van 10 Euro zich 3 uur lang uit mag leven op de verzameling flipperkasten. Is dat leuk? Ja, dat is heel leuk!

‘Pinball Wizzard’ uit Tommy van The Who;

‘allways has a replay, never saw him fall

that deaf, stumb and blind boy, sur plays a mean pinball’

De kasten zijn mooi, uit 40 jaar flippergeschiedenis;

oa. de Sopranos, the Adams Family waren leuk, maar ook de oudere machines met veel bellen. Je staat daar dan met je vingers aan beide kanten van de kast, het gelikte afschieten en het feest gaat beginnen. De lichtjes, geluidjes en de puntentelling lopen. De actie komt neer op het juiste moment te reageren. Ook liet ik de flippers weer, net als vroeger de bal even vast houden, om hem van daaruit af te schieten.

Al snel wordt je een geheel met je machine en blijf je geboeid verder spelen. Na twee uur was het wel genoeg, we hadden alle machines uitgeprobeerd.

Tijd voor een ‘Chouffe’ in het Vondelpark.

Altijd even checken voordat je weggaat; zitten ze alle drie in mijn zak? Of in drie verschillende zakken eigenlijk, van mijn colbertje. Pas daarna ben ik gereed om op te stappen. Gaat altijd zonder problemen, gelukkig. Ongeluk zit in een klein hoekje, zo bleek gisteren maar weer.

Het is deze week meivakantie, dus gisteren voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar de fitnessclub geweest. Daar heb ik eerst een drankje genomen en een hapje gegeten in de loungebar, waar ik zoals altijd als ik even moet wachten een werp blik op mijn telefoonberichten. Daarna ga ik op een bank zitten en lees de krant. Als dan de tosti komt, leg ik mijn telefoon op het bijzettafeltje. Fout! Dat moet ik nou niet doen, want dan vergeet ik hem telkens, is al een paar keer eerder gebeurd.

Gisteren thuisgekomen miste ik mijn telefoon pas. Wat een adressen, telefoonnummers en informatie had ik niet op mijn telefoon staan! Wat zou het wel niet kosten als ik een nieuwe telefoon moest aanschaffen! In een reflex liep ik met mijn autosleutel in de hand naar buiten en deed mijn huisdeur dicht, hierbij vergetend dat mijn huissleutel nog binnen in mijn jaszak zat.

Alsof het nog niet genoeg was dat ik mijn telefoon vergeten was, zat ik nu ook zonder huissleutel! Gelukkig had ik nog een vriend in de stad met een reservesleutel. Meteen maar opgehaald, gelukkig was hij nog thuis ook. Daarna terug naar huis en met de fiets op weg naar de fitnessclub. Een grote opluchting, men had inderdaad een telefoon gevonden. ‘Er zijn toch nog aardige mensen op deze wereld, hè?’ zei het meisje aan de receptie. Ik was het helemaal met haar eens.

Onwillekeurig moest ik vroeger denken aan bussen bejaarde Duitse toeristen die vanuit het verre Oosten een dag lang in de bus zaten om hier tussen de tulpen te komen schuifelen. Iets oubolligs had het, iets voor oude mensen. Jarenlang hield dit vooroordeel me ervan af om een bezoek af te leggen. Maar nu kwam daar verandering in, dankzij mijn vrouw.

Ze vraagt het al jaren; ‘wanneer gaan we eens naar de bloementuin?’. Ze bedoelt de Keukenhof, waarvan mooie foto’s van vriendinnen van haar staan op Facebook. Inderdaad waren de foto’s mooi, de locatie is zeer geschikt voor foto’s, onmiskenbaar. Ik wilde dan ook best wel naar de Keukenhof, alleen kwam er telkens wat tussen en voor dat je het weet zijn de 8 weken dat de Keukenhof geopend is voorbij. Dit jaar moest dat maar eens anders, besloot ik. Ik prikte een dag dat het droog zou zijn en kocht kaarten op internet.

Deze week was er een vriendin uit Thailand gekomen, die voor de eerste keer in Nederland was. Die mocht ook mee, naast een vriend van me. De avond tevoren haalden we beiden op en deden ons tegoed aan de geweldige mosselen en garnalen met garnituur die mijn vrouw weer in luttele tijd serveerde. Voor de gelegenheid had mijn vriend nog een paar goede flessen wijn meegenomen, dus de avond kon niet meer kapot. We zouden het niet al te laat maken, om twaalf uur gingen de dames slapen terwijl wij de tweede fles ‘le grand noir’ Chardonnay van ‘the sheep’ burgemeester maakten. Om 13 uur was het dan zover en besloot ik maar eens een paar uurtjes slaap te pakken, per slot van rekening hadden we afgesproken om half acht te vertrekken.

Dat lukte heel aardig, ik was als eerste wakker om half zeven en na een ontbijt met eieren en spek zaten we om half acht inderdaad in de auto. Tomtom aangesloten en inderdaad; 29 minuten rijden.

Om acht uur kwamen we aan in een nog rustig park. Prettige bijkomstigheid was dat ik E-tickets had, zodat we niet eens in de vijftig meter lange rij hoefden te gaan staan, die voor de kassa stond. Tegen twaalven gingen we weer, het werd te druk. Drommen mensen stroomden onafgebroken het park in; tijd om op te stappen. Een perfect bezoek, lang en rustig genoeg.

Al snel nadat we het park binnen wandelden waren de indrukken verpletterend; wat een kleurenpracht! Je viel van de ene verbazing in de andere. Als je ergens mooie foto’s kan maken, dan wel op de Keukenhof…