Dit wordt een hete zomer, zeiden we een paar jaar geleden. Sindsdien is elke zomer heter. Met dit weer hoef je niet meer naar Zuid Europa. Spaart je veel geld uit en wat is het eigenlijk mooi in Nederland. Het wordt alweer wat drukker met voornamelijk Duitse toeristen, viel me dit weekend op. Voor het eerst zaten we weer op een terrasje. 20 Juni. Genieten van het buitenzijn. Het weer leent er zich voor, net als fietstochten maken. Daar houden we ook van. Dus bij ons is het al duidelijk dat we deze zomer in Nederland blijven. Barbecue hier, barbecue daar, wel makkelijk als je vrienden hebt met een tuin. En de nieuwe haring is ook geweldig! Al een paar keer bij de viskraam geweest afgelopen week, om van deze delicatesse te genieten.

Zong Gerard Cox al 40 jaar geleden: T’ is weer voorbij die mooie zomer, die zomer die begon zowat in Mei’. Nou, dit jaar begon hij in April en de hele maand Mei was zonnig en warm. In hetzelfde lied: ‘haringgeur vermengt met zonnebrand’, ja dat is het zomergevoel in Nederland.

Airco’s verkopen goed de laatste jaren, vanmiddag bij mijn Syrische kapper geweest in de Zeilstraat, hij is bezig met de inbouw van een airco, want met die zon pal op de ruiten ’s middags worden het tropische temperaturen bij hem binnen. Mijn kapper was dezelfde mening toegedaan; de zomers worden steeds warmer in Nederland. Hij informeerde of ik nog op vakantie ging, nee dus. Hij zat te denken om met zijn kinderen naar Disneyland Parijs te gaan. Efteling was hij al een paar keer geweest en Walibi ook. ‘Geweldig leuk! Maar denk aan de rijen, soms een half uur of meer wachten om een attractie te kunnen beleven’ zo vatte ik mijn ervaring met Disneyland samen. Maar, voor kinderen is dat geen enkel probleem. Het leukste vond ik toch wel de ‘Indiana Jones – Temple of Doom’ karretjes waarmee je met een noodgang door de mijnen ging.

Goeie film was dat trouwens, Indiana Jones, vooral ‘The Temple of Doom’. Ik was in die tijd, begin jaren ’80, toevallig met een vriend in de bioscoop gestapt, waar hij draaide. Wat een verrassing, we zaten op het puntje van onze stoel, van begin tot eind spanning en actie in die film.

7 jaar getrouwd, morgen vaderdag. Uitstekend weer, de oesters van Nam Kee. Uit de wok en in de zon. We waren voor de eerste keer op een terrasje dit jaar. Eerst even bij L’Affiche op de DaCosta Kade, mijn stamterras. In het zonnetje op het terras bij Nam Kee en wat was het warm zeg! Mediterrane temperaturen, om half zes nog zonnebrand opdoen. Zoals altijd smaakte het weer voortreffelijk bij Nam Kee op de Nieuwmarkt en op een terrasje in de zon maakte het speciaal.

Buiten eten heeft ook iets mediterraans. Bovendien viel het mee met de drukte nu de meeste toeristen er niet meer zijn. Wel wat Duitsers, maar vergeleken bij vorig jaar meer dan de helft minder toeristen. Dat maakt het een stuk prettiger op de fiets door het centrum. Lekker toch dat buiten zitten, vooral als je zoals wij op 9 hoog woont, zonder balkon. Met die zomers van de laatste jaren gaat het steeds meer de tropische kant op, hoef je niet meer naar Zuid Europa om wat zon te pakken, want die is hier overvloedig aanwezig.

Vanmiddag mijn fiets bij de fietsenmaker opgehaald. Al heel wat fietsen weggebracht en opgehaald bij de fietsenmaker in mijn leven. Vroeger mocht dat alleen als de ketting gebroken was of er een slag in je wiel zat. Een lekke band moest ik zelf plakken. Fluitje van een cent met de Simson reparatie set in het blikken doosje. Emmertje water er bij, appeltje eitje. Heel wat banden geplakt in mijn leven.
Toen ik aan de UVA studeerde, 1987, liet ik wel eens mijn band plakken in de Spuistraat, schuin tegenover de universiteit, half in een keldertje. Daar stond een man die al ver over de pensioengerechtigde leeftijd was banden te plakken. Knaak per stuk. Twee vijftig!
Tegenwoordig kost een band plakken bij de fietsenmaker minimaal € 17,50.

Altijd Gazelle gefietst, of Batavus. De ijzersterke Nederlandse merken. Het fijne van deze fietsen vind ik toch wel dat je gewoon rechtop kan fietsen, dus niet als bij een wielrenfiets of Mountainbike met een kromme rug. Nooit iets aan gevonden, fietsen met een kromme rug.
En versnellingen, minstens drie. Daar was je met name blij mee als je wind tegen had of tegen een brug op moest.

Aan een elektrische fiets wil ik me nog niet wagen, zo oud ben ik nou ook weer niet dat ik niet zelf kan trappen! Ik fiets als het even kan dagelijks een uurtje om te ontspannen. Ik ga niet als een gek zo snel mogelijk, maar gewoon in een lekker tempo zodat je een beetje om je heen kan kijken. Het is namelijk een mooie snelheid op een fiets, in een auto ontgaat je veel en op een fiets kom je op veel meer plekken.
Fietsen dus. Ik fietste als 10 jarige al makkelijk tientallen kilometers als het vakantie was.

Laatst naar IJmuiden gefietst, ook al eens naar Bloemendaal gefietst. Heerlijk. Ik blijf net zolang fietsen als ik kan. Mocht dat echt niet meer gaan of problemen geven, dan stap ik wellicht over op een elektrische fiets. Maar die tijd ligt nog ver voor me. Tenminste, dat hoop ik wel.

Ik woon op de 9e verdieping, dus dagelijks sta ik een paar minuten in de lift. Vaak stapt iemand in, meestal groet hij of zij. Soms niet. Zeer vreemd vind ik het als je groet en men groet je niet terug. Bijna een belediging. ‘Slechte bui vandaag?’ denk ik dan.
In de corona tijd mocht je maar met 2 personen in de lift. Nu is dat de laatste week ineens minder belangrijk geworden en stappen er soms vrolijk 2 personen bij. Soms vragen ze het wel; ‘mogen we erbij?’ maar soms ook niet.
Als je op 9 hoog woont, zoals ik, dan moet je ook niets vergeten. Vaak meegemaakt dat ik ’s ochtends, als ik naar mijn werk ging, mijn telefoon of mijn zonnebril vergat. Terug naar boven, dat duurt al met al toch minimaal 5-6 minuten, of langer als er veel mensen in of uit de lift stappen.
Meestal is dat als je haast hebt. Of een paar kinderen hebben voor de grap alle knoppen van de etages ingedrukt zodat de lift op elke verdieping stopt.

Meestal volgt op zo’n groet niets, geen gesprek of zo, dat hoeft ook niet. Het valt me wel op dat veel mensen ineens aandachtig op hun telefoon gaan staan kijken, hoewel je geen bereik hebt in de lift.
Meestal kijk je dan in de spiegel of je staart naar een willekeurig punt en je bent in gedachten verzonken.

Soms heb je ook een leuk gesprek, dat volgt vaak als je de deur voor iemand openhoudt, dan heb je al een streepje voor. Zo stapte laatst een meisje met een kinderwagen in, toen ik de deur voor haar vasthield. Nadat ik de knop 9 van mijn verdieping ingedrukt had, kwam ze heel ad-rem uit de bocht;

‘mooi uitzicht zeker hѐ?’

‘Ja het uitzicht is prachtig bij mij, ik woon in een hoekwoning met veel glas en kijk elke avond naar de prachtige lucht’ antwoordde ik haar.
Op de tweede verdieping stapte ze uit.

Mijn vrouw vond het maar niks in het begin, 9 hoog. Ze had hoogtevrees en durfde niet dicht bij het raam te gaan staan.
Inmiddels zijn we op zoek naar een woning met een tuintje. Het is wel leuk om zo hoog te wonen, maar zonder balkon en zonder tuin is het minder. Zeker met die zomers die alsmaar warmer lijken te worden.

Ik weet het nog heel goed, het moment dat ik dacht; ik ga studeren. Ik stond op een ladder in Lelystad, het was op een koude dag in November. Als schilder moest ik rondom het gebouw opnieuw in de verf zetten. Mijn vingers waren wat stijf van de kou. Ik stond op de ladder en keek bij de eerste verdieping naar binnen. Daar zaten wat dames en heren in mooie kleren aan vriendelijk met elkaar te praten. Ik dacht bij mezelf; ik ben fout bezig, ik sta hier in de kou buiten op de ladder. Ik sta om half 6 op, moet dan eerst een uur in de auto zitten en als het nog donker is, om 7 uur, loop ik al met een ladder te sjouwen en daarna ladder op en ladder af, de hele dag door. ’ S Middags ben ik moe en als ik om 5uur, half 6 thuiskom, ga ik eerst even op bed liggen, zo moe ben ik.

In de zomer vond ik het geen probleem, schilder is een mooi vak, je ziet wat je hebt gemaakt en je hebt voldoening van je werk. Maar in de winter, dan is het nog donker en koud en sta je ’s ochtends om 7 uur ergens in Nederland op een koude, tochtige bouwplaats. ‘De varkens slapen nog en wij zijn al onderweg’ zei mijn baas Gerrit altijd. Gelachen met die man. Op Vrijdagmiddag, in Amsterdam bij klanten, kregen we vaak een biertje of een borreltje. Als die dan op was, zei hij heel ad rem tegen de klant; ‘ mevrouw, heeft u soms nog een borreltje, want op 1 been kan ik niet staan hoor!’. Wij lachen, maar we kregen er allemaal nog een.
Ik dacht dus, daar boven op de ladder in Lelystad; ik wil dit niet tot aan mijn pensioen blijven doen. Ik ga net zo lang doorleren tot ik ook met mooie kleren aan in de winter lekker binnen kan werken.

En dat deed ik ook, ik meldde me aan bij de avondschool. In 2 jaar haalde ik mijn Mavo diploma, in 1 jaar mijn Havo diploma en in 2 jaar mijn VWO diploma. Daarna vroeg ik een studiebeurs aan en begon aan Franse Taal & Letterkunde op de VU in Amsterdam. Mijn Propadeuse haalde ik in 2 jaar. Daarna op de UvA Europese Studies. Een combinatie van Franse Taal, Rechten, Europese Geschiedenis en Economie. In 3 jaar haalde ik mijn bul. Op mijn 32e was ik afgestudeerd en mocht Drs. voor mijn naam zetten.

Maar voorlopig bleef ik werken als schilder, want een baan op universitair niveau lag niet voor het oprapen. Na een jaar ging ik met mijn vader mee naar Dessau, in Oost-Duitsland, waar ik ook al mijn scriptie had geschreven. Daar ben ik gaan werken als beheerder van een bedrijfsgebouw.
Ik heb vele baantjes gehad daarna, toen ik naar München verhuisde; Huismeester, Call center medewerker, Customer Service Representative en ten slotte Docent Nederlands bij Knowledge Point, waar ik Nederlandse les gaf aan zakenmensen die Nederlandse klanten hadden.
Ik weet het nog heel goed, ik fietste naar huis terug van zo’n les en ik voelde me goed. Ik vond het lesgeven leuk; het leukste wat ik tot dan toe gedaan had. Ik wist het; ik wilde blijven lesgeven.

Mijn moeder leefde toen nog en stuurde me vacatures die ze uit de krant had geknipt; ‘Docent Duits gezocht’. Inmiddels sprak ik, na 10 jaar Duitsland, vloeiend Duits. Ik had bovendien privélessen gevolgd en diploma ‘Mittelstufe’ gehaald.
‘Dit is volgens mij echt iets voor jou’, zei ze. Ze had gelijk. Een aantal maanden later werd ik uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek en niet lang daarna pakte ik mijn spullen en vertrok voorgoed naar Nederland. Mijn nieuwe leven als docent begon.

Heerlijk weer! Eindelijk kom je weer toe aan al het werk dat binnen op je ligt te wachten. Niet alleen de huishoudelijke werkzaamheden; wassen, opruimen en schoonmaken. Ook de administratieve dingen. De voorbereidingen van mijn lessen, het doorlezen van de gebruiksaanwijzing van Managebac, het nieuwe computerprogramma van school. Allemaal dingen die de aandacht vragen en belangrijk zijn. Als de zon buiten schijnt komen die allemaal op de 2e plaats. Eerst naar buiten om te fietsen en dan zien we wel weer. Dan fietste ik een uurtje en van uitstel komt afstel. Met het nieuwe computerprogramma ben ik bewust meteen op Vrijdagavond, nadat ik de uitleg had gehad, begonnen. Toen was het nog fris. Ik had het gezien, ik had wat notities gemaakt en toen ik er s ’avonds naar keek, kwam het me niet eens zo vreemd voor. Ik keek naar de notities en ik kon het zowaar vinden. Vandaag keek ik weer, het duurde iets langer, er zit nu een dag tussen, maar ik kon het toch een beetje volgen. Vanmiddag een online les gehad en daarna naar Managebac. Het is een van de vele programma’s die ik in mijn werkzaam leven onder de knie moest krijgen.

Bij verschillende bedrijven had ik al kennis gemaakt met programma’s waarmee je zo snel mogelijk moest gaan werken. Meestal lukte dat wel, maar het duurde toch altijd een paar dagen voordat ik goed doorhad hoe zo’n programma werkte. Ook niet altijd. Sommige programma’s zijn zo ingewikkeld dat ik er lang naar kan kijken maar geen jota van snap.
Dan was het geval bij Sigma Aldrich in München, Duitsland, waar ik dacht het werk te kunnen doen van de warehouse en het bestel programma. Wekenlang geprobeerd, maar ik snapte er heel weinig van. Tenslotte gaf ik het op. Ook bij een chemisch bedrijf in de Botlek ging het me allemaal boven m’n petje. Uren, dagen, wekenlang op dat scherm zitten turen. Veel uitleg gehad, maar in een te snel tempo en met te weinig proberen. Ik weet nog goed hoe ik duizelig van alle informatie thuiskwam. Ik vond het vreselijk. Ik hield het niet zo lang uit. Viel ik door de mand? Ja, ik snapte er verdomd weinig van.

En het is moeilijk om je werk goed te doen als je niet weet waar je mee bezig bent. Als dan het ongeduld van je collega langzaam opraakt en de spanning om het goed te doen toeneemt, gaat het vroeg of laat fout.
Toch ging het meestal goed. Ik bedoel, ik heb toch in München 4 jaar lang bij de roosterplanning voor Franse technici gewerkt. Daarbij had ik 4 computerprogramma’s tot mijn beschikking en sprak ik ook in 4 talen. Veel plezier gehad in m’n werk. Goeie collega’s die je willen helpen zijn essentieel. Verder concentratie, discipline en vertrouwen.

Duurde wel even en was hard nodig. Maar heerlijk, eindelijk! Ik weet het, hetzelfde wordt gezegd als de zon weer begint te schijnen, maar dit keer duurde het wel erg lang. Ik kan me niet herinneren dat het tijdens de Corona-crisis heeft geregend, zo’n 2 maanden dus.
Ik ben gek op zon, maar het kan ook teveel zijn. Elke dag van het jaar zon is mij teveel. Ik vond het in Thailand (35-40 graden) echt te warm, niet aangenaam meer. 25 graden vind ik wel genoeg, OK het mogen een paar graden meer zijn. is me echt teveel. Zonder airco kan je niet slapen.
Ik ben dus een echte Hollandse jongen en ik hou van afwisselend weer. Natuurlijk kan het soms erg lang van dat grauwe, grijze weer zijn in Nederland. Daar wordt ik ook niet vrolijk van. Wel actief.

Er was een professor op de VU die de bestaande rijkdom op de wereld kon verklaren met het klimaat. De rijkste landen hebben een afwisselend klimaat. Engeland, Noord Europa, Noord-Amerika Canada, Australië.
Dus wat doe je als je het koud hebt? Je gaat als de donder op zoek naar warmte. Wat doe je als je in een klein en koud landje woont? Je gaat als de donder de zee op met boten om eten te zoeken. Die ijver, dat ‘handen uit de mouwen steken’, verklaart eveneens de grote verschillen tussen Noord en Zuid Europa. Het aantal werkuren per week is in het zuiden een stuk lager, 32 uur per week. Ook de pensioenleeftijd ligt in het zuiden op 62 en hier is het bijna 67. En dan schijnt het ook nog zo te zijn, dat tijdens de uren dat we werken, de arbeidsproductiviteit in Nederland en Duitsland een stuk hoger ligt dan in het Zuiden.

Het is dan ook onbegrijpelijk, dat Zuid Europa blijft bedelen bij Noord Europa om meer geld. Hopelijk wordt hier niet aan toegegeven. Of een Neuro en een Zeuro, want het bestaansrecht van de Euro staat op het spel. Een transfer-unie was nooit de bedoeling, maar daar lijkt het steeds meer op.
Eerst met Griekenland, continue met de megaschuld van Italië (het land heeft een van de grootste goudvoorraden ter wereld, maar weigert deze aan te spreken), Spanje en Frankrijk (waar hervormingen niet doorgevoerd worden en daardoor een immense staatsschuld blijft bestaan).
Ik zou zeggen, kappen met die Euro, net als Engeland.

Het kost alleen maar geld en levert niets op. Handel is prima, laat het daarbij. Nexit.

Femke, hou de eer aan jezelf, biedt je excuses aan en treedt af, om niet meer gezichtsverlies te lijden.

Tijdens de persvoorlichting Corona zei minister-president Mark Rutte precies wat het was:
De dood van George Floyd is onacceptabel, het is ieders goed recht daartegen te demonstreren.
Maar het was onverantwoordelijk om de Dam vol te later stromen, terwijl de rest van Nederland aan strenge Corona- restricties vastzit.
Als een burgemeester iets moet zijn, dan is het wel verantwoordelijk.

Het doel van de demonstratie, nl. het bekendmaken dat wij geen racisme tolereren, is ondergesneeuwd door het schandaal van de massabijeenkomst op de Dam, dat voor veel ophef en kritiek zorgde van zorgmedewerkers en deskundigen die er alles aan doen om de pandemie te stoppen.

Om dan aan de hele wereld te willen laten zien hoe zeer je deugt als burgemeester door er demonstratief zonder mondkapje tussen te gaan staan glimlachen, is ontluisterend.

Om dan achteraf iedereen de schuld proberen te geven en vooral je eigen straatje schoon lopen te vegen, is een aanfluiting van naïviteit en onkunde.

Het is duidelijk dat Halsema niet geschikt is voor het ambt van burgemeester.