Gisteren voor de eerste keer in mijn leven naar een Casino geweest, in Zandvoort. Ik wilde dat ook wel eens meemaken. Mijn vrouw werkt hier een paar huizen verder in Erawan Thais restaurant en haar collega’s gaan elke Dinsdag naar het casino. Soms in Amsterdam Sloterdijk, dat is een hele grote waar ook veel jonge mensen komen, zo vertelde mijn vrouw, die al een paar keer mee was gegaan. Soms winnen ze wat en soms verliezen ze wat. Ze vinden het gewoon erg spannend en gezellig. Na meermaals gevraagd te zijn, ging ik dan gisteren mee. Ik stond er wel op dat we met mijn eigen auto zouden gaan, dan konden we eerder weg als we het niet leuk vonden.

Het maakte wel indruk, veel personeel en heel veel neonlicht, mooi om foto’s te maken. Veel ouderen die er vaker komen, had ik de indruk. Een paar tafels met een roulette, een paar tafels met kaarten, maar de meeste automaten leken op de oude ‘bandiet’, de automaat die vaak in cafés te vinden was en wat ik nogal stompzinnig vond om er geld aan te verspillen.

Wie schetst mijn verbazing, dit was zelfs nog stompzinniger!

Het moment van actie is gereduceerd tot het drukken op een grote knop, waarna de afbeeldingen van fruit of whatever beginnen te draaien, als ze dan tot stilstand komen en je hebt 5 gelijke afbeeldingen dan win je geld. Ik moet zeggen dat het wel mooie machines zijn, met spetterende vormen, kleuren en geluiden.

Tot mijn stomme verbazing won ik binnen een uur 40 Euro en mijn vrouw 114, waarna ik het beter vond om weer naar huis te gaan.
Stel je voor dat je meer wilt en dan inzet en alles weer verliest, dat wilde ik niet meemaken. Zo gaat dat natuurlijk, je wint en denkt dat je dan meer kan winnen. Goedgemutst gingen we huiswaarts. De collega’s van mijn vrouw, 3 dames die elke week gaan, zijn nog tot 12 uur gebleven en hebben helaas niets gewonnen.

Beneden onze woning aan de overkant is een kapper, daarnaast een meester Barbier. Bij de laatste kan je je ook laten knippen, dat kost je 35 Euro. Bij zijn buurman kost het 59 Euro. Ik dacht het al aan de inrichting te kunnen zien; modern en strak alles wit. Grappige posterfoto van een aap aan de muur voor het nodige stukje humor. Het lachen vergaat me snel bij zo een prijs. Er zitten alleen al in onze straat 4 kappers en in de buurt minstens 20, ongelofelijk. Blijkbaar kunnen ze de concurrentie aan en is er behoefte aan.

De afgelopen 10 jaar woonde ik in Amsterdam en ging ik om de twee maanden naar mijn kapper op de Zeilstraat, een christelijke Syriër. Hij woont al meer dan 10 jaar in Amsterdam en heeft ook een zaak op het Mercatorplein. Het voordeel van een vaste kapper is dat hij weet wat je wil en dat jij weet wat je kan verwachten. Bovendien vroeg hij slechts 18 euro voor een kapbeurt. OK, inmiddels is dat 20 geworden, maar toch. Ik maakte altijd een praatje met hem over de toestand in de wereld. Het was gezellig om naar de kapper te gaan. Je kreeg altijd eerst een kopje thee en daarna namen we de actualiteiten door. Het was vertrouwelijk en je raakt daaraan gehecht.

Ik sta dus voor een dilemma; ga ik in Haarlem op zoek naar een nieuwe kapper of ga ik naar Amsterdam naar mijn oude kapper, zoals ik het laatste halfjaar tot januari deed. De rit naar Amsterdam met de auto kost ook wel een tientje benzine, dus wat prijs betreft maakt het weinig meer uit. Ik kan ook hier in Haarlem verschillende kappers uitproberen die me aan de buitenkant wel aardig lijken en waarvan de prijslijst me niet afschrikt.

Voorlopig knipt en scheert mijn vrouw me ook met veel plezier en bovendien gratis, dus veel haast heb ik niet.

Het zal in 1987 geweest zijn, ik fietste naar de VU, waar ik Frans studeerde. Het stormde. Met moeite fietste ik tegen de wind in,
Ik reed op de Amstelveenseweg en ik was er bijna, ik had een college Franse Taal & Letterkunde.
Plotseling zag ik een lange boom recht op me af komen, een paar minuten later lag ik op de grond tussen de takken en zag ik dat mijn fiets total-loss was. Tegelijkertijd hoorde ik kettingzagen. Die zijn er snel bij, dacht ik nog. Stomverbaasd waren de brandweermannen toen ik nog in leven bleek te zijn. Wat schaafwonden en een dikke lip, dat was het. Ik ben niet bijzonder gelovig, maar op dat moment dankte ik God dat ik nog in leven was.
Even later kwam ik de klas binnen, nog trillend op mijn benen. Ik moet lijkbleek gezien hebben, want de leraar zei meteen dat ik beter naar huis kon gaan. Dat heb ik toen maar gedaan.

Gulseren is een Turkse en werkt in de housekeeping bij een groot hotel in Utrecht. Hoewel ze al meer dan 20 jaar in Nederland woont en werkt, heeft ze nooit haar inburgeringsdiploma gehaald. Dat was toen nog niet nodig. Ze krijgt nu Nederlandse taalles van mij. Ietwat onwennig en stug in het begin, maar het gaat steeds beter. Wat ze goed doet en wat een bewijs is dat ze toch wel met taal bezig is, is het leggen van verbanden tussen woorden.

Zo hadden we het over de betekenis van het woord ‘geschikt’, ik legde haar uit dat dat ‘passend’ betekend, een woord dat vaak gebruikt wordt in vacatures, bijvoorbeeld ‘de geschikte kandidaat’ en dan waarover de kandidaat moet beschikken. Beschikken, beschikbaar, weer woorden die erop lijken. Beschikken is meer het hebben van en beschikbaar is jouw tijd, wanneer ben je beschikbaar? Dat is weer wat anders.
Geschikt dus. Gulseren kwam met een goede vraag, waarmee ze aantoont dat ze toch associeert met woorden. ‘Is dat wanneer je plotseling heel bang bent?’ zo luidde haar vraag.
‘Nee, dat is ‘schrikken’! Het is maar 1 lettertje, de ‘r’, maar het maakt het een compleet ander woord.

Hetzelfde was er aan de hand met het woordje ‘arm’. We waren bij de lichaamsdelen en je hebt dus twee armen. Maar.. de mensen in Afrika zijn ook ‘arm’. Dat klopt, ook dit woord heeft 2 betekenissen.

Tenslotte hadden we het over voeding en gezondheid. We bespraken dat vooral suiker ‘met mate’ gegeten moest worden. ‘Met mate’ betekent ‘weinig’ of ‘een beetje’ legde ik haar uit. Je had vroeger de slogan bij het nuttigen van alcohol: ‘geniet, maar drink met mate’.
Waarop ze reageerde: ‘bij kleding en schoenen heb je ook maten’.
‘Dat klopt’ zei ik. ‘Dat zijn je maten, hoe groot je kleding of schoenen zijn. Bovendien kunnen ‘maten’ ook vrienden zijn. Een maat is dus je vriend en de grootte van kleding’. ‘Met mate’ lijkt erop en klinkt hetzelfde, maar heeft een andere betekenis.
Woorden hebben soms meerdere betekenissen en veel woorden lijken op elkaar. Dat maakt het er niet makkelijker op

Tiktok of Tik Tok, daar ben ik nog niet achter, maakt niet uit, het fenomeen is bekend. Ik begon er zelf toevallig naar te kijken. Tijdens de oefeningen op de apparaten van de sportschool doe ik telkens 12 x gewichten tillen, duwen of trekken. Dan 20 seconden pauze, precies genoeg om een handvol TikTok momenten te zien op YouTube. Dansjes op straat, in de supermarkt. Dansjes of maffe dingen van bekende artiesten, tegenwoordig veel knappe dames van deze tijd; Selena Gomez, Rihanna, Taylor Swift, Adele.
De heren, die nu populair zijn; Justin Bieber, Harry Styles, Kanye West kunnen me maar matig boeien. Elvis, Michael Jackson, Mick Jagger en James Brown daarentegen vind ik geweldig om te zien dansen.

Dan de bungee jump, skateboard stunts of andere maffe gevaarlijke capriolen, dansende dames met strakke jurkjes, swimsuit modeshows.
En natuurlijk bloopers, huisdieren en baby’s, altijd lachen. Deed het bij mijn vrouw ook altijd goed. Even ‘Funniest Home video’s kijken, zo heette het een paar jaar geleden nog op tv. Alleen duren Tik tok momenten hier korter.
Mijn favorieten; Dominique Ruiz met de ‘50 greatest guitar solos of all time’, waar Dominique, een ‘stoot van een meid’ zoals dat heet, de sterren van de hemel speelt met de mooiste gitaarsolo’s.

Maar vooral ook de ‘motivational speeches’ van Steve Jobs, de acteurs Denzel Washington, Jim Carrey en Matthew McConaughey.
De professional motivational speakers Steve Harvey en Ben Lionel Scott.

Af en toe kijken en genieten.

De naam van de band is gekozen naar aanleiding van de film van Lars von Trier. De band kende ik van 2001 met het album ‘Romantik’. Destijds vond ik het geweldig; sfeervolle melodieën voorzien van Duitse teksten. Ik moet het album vele tientallen malen gedraaid hebben destijds, want toen ik de cd weer eens draaide vorige week zong ik alle teksten weer luidkeels mee.

De muziek is simpel, gitaren en soms een trompet erbij. De schrille stem van Sven Regener, die tevens gitaar en trompet speelt. De cynische, absurde en grappige teksten. De melancholie vooral. Het grote in kleine, bescheiden, maar daardoor juist zeer herkenbare songs.
De songs doen soms denken aan de oude Velvet Underground, met de ietwat gelaten, rustige zang en de minimale, maar daardoor zo effectieve begeleiding. De band heeft al aardig wat platen gemaakt, kwam ik achter. Ik had ze na 2001, toen ik in Duitsland woonde, niet meer gevolgd.
Tot mijn grote verrassing waren er enkele albums van de groep te reserveren bij de bibliotheek. Enkele vinylplaten van de band zijn via Mania30 te bestellen, duurt wel een paar weken, maar toch een stuk goedkoper dan bij Bol.com. Vanwege de hilarische titel viel mijn keus op de laatste platen die op vinyl zijn uitgebracht; ‘Lieblingsfarben und Tiere’ (2014) en ‘Schafe, Monster und Mause’ (2018).
Het album ‘Immer da wo du bist bin ich nie’ uit 2008 is alleen op cd te bestellen bij Bol.com.
Het komt erop neer dat ik mijn collectie van deze groep postuum aan het uitbreiden ben, van 1 cd naar 3 en dan 2 platen erbij. Dan heb ik 6 platen van mijn favoriete Duitse band.
Natuurlijk heb ik meer Duitse muziek gekend, Schlager vind ik niet te pruimen. Rammstein is erg leuk, maar niet te lang want dan is het me niet iets teveel gebulder en gitarengeweld. Totaal over de kop natuurlijk en daarom leuk, maar te overheersend. Herbert Gronemeyer heeft een aantal mooie liedjes, die Toten Hosen ook. Verder zijn er nog Die Prinzen, Udo Lindenberg, Nena en BAP die een paar leuke liedjes hebben gemaakt. Maar dan alleen enkele. Ik hou niet van rapmuziek, dus die fantastische Vier en Peter Fox zijn ook niet aan mij besteed, hoewel ik van laatstgenoemde het liedje ‘Haus am See’ leuk vond.
O ja en de ‘Spider Murphy Gang’ met ‘Skandal in Sperrbezirk’, ook zo’n liedje wat ‘wel leuk’ was.
Element of Crime steekt dus met vlag en wimpel boven alle Duitse popmuziek uit, wat mij betreft.
Ik vind alle liedjes van ze mooi, sommige prachtig. Ontroerende simpelheid. Grootste muziek.

Michelle Houllebecq is geen makkelijke leeskost in hapklare brokken. Tijdens het lezen van ‘Elementaire deeltjes’ betrapte ik me er af en toe op dat ik geen idee had wie de verteller was, want dat zijn er verschillende. Bij de soms lange woordenstromen met chemische denkformules en diepe filosofische beschouwingen raakte ik totaal de draad kwijt. Hetzelfde had ik vroeger met de boeken van Harry Mulisch. Ik herinner me dat ik van het boek ‘Het Zwarte Licht’ geen bal begreep, maar toch was het boeiend. Mooi geformuleerde zinnen, satire, humor, filosofie en zwartgalligheid wisselden elkaar af.

Liefde, genot en de dood en pijn komen telkens weer naar voren in de boeken van Houllebecq. Dat constateerde ik al in ‘Platform’, ‘de Kaart en het Gebied’, ‘Serotonine’ en ‘Onderworpen’. De thema’s zijn zwaar, maar worden vaak op zo’n lichte manier beschreven, doorspekt met seks, ironie, satire en welsprekendheid. Ze komen terug in de talloze dialogen. Ook ‘Elementaire deeltjes is daarmee, zoals Julian Barnes het zo treffend formuleert op de achterzijde van het boek; ‘Een roman die op groot wild jaagt terwijl anderen genoegen nemen met konijnen’. Een boek dus met de grote vragen van de zin van het leven.

Aan het eind van het boek komt vertaler Martin de Haan aan het woord en dan pas vallen de puzzelstukjes ineen. Tenminste bij mij.
Het boek gaat over ‘verstrengeling’. Djerzinski’s ‘Beschouwing van de verstrengeling’, waarin de belangrijkste lijnen van de roman samenkomen:
De onjuiste voorstelling van de ruimte als gapende leegte, de fatale gevolgen ervan (angst, isolement, lijden) en de mentale omwenteling waar dit om vraagt, zodat de ruimte alsnog kan worden ervaren als volheid.

Aldus de Nederlandse vertaler van het boek. De hoofdrol van het boek is weggelegd voor de vrouw. Volgens een beroemde uitspraak van Karl Marx is in een wereld zonder god de mens de toekomst van de mens, met een al even beroemde uitspraak corrigeert de Franse surrealist Louis Aragon de Duitse denker: niet de mens/man (het Franse woord ‘homme’ betekent hetzelfde) is de toekomst van de mens, maar de vrouw.
De schrijver Aldous Huxley van het boek ‘Brave New World’ beschreef al een toekomst van een nieuw soort mens, door biotechnische vooruitgang gemaakt. Een mensheid die geen eenzaamheid, pijn en lijden meer zal kennen. Over Huxley wordt ook gesproken door Michel Djerzinski, de biotechnisch onderzoeker uit het boek.

‘De onsterfelijke, gelukzalige nieuwe soort waardoor de mensheid zichzelf ruim dertig jaar later zal vervangen op grond van zijn onderzoeksresultaten, is bevrijd van alle nare trekjes die voorvloeien uit het bestaan als individu; geldingsdrang, heerszucht, wedijver, afgunst, egoïsme, liefdeloosheid’.

‘En laten dat nu net trekjes zijn die als typisch mannelijk te boek staan, terwijl de tegenhangers ervan; liefde, toewijding, altruïsme, opofferingsgezindheid eerder als vrouwelijk worden gezien’.

In het ziekenhuis van Meaux, waar zijn grootmoeder op sterven ligt, raakt Michel Djerzinski voor het eerst van dat besef doordrongen;
‘Zulke mensen hebben bestaan, historisch gesproken. Mensen die hun hele leven werkten, hard werkten, louter uit toewijding en liefde; die vol toewijding en liefde letterlijk hun leven aan anderen gaven; die zich in feite geen andere levenswijze konden voorstellen dan vol toewijding en liefde hun leven aan anderen te geven. In de praktijk waren die mensen over het algemeen vrouwen’.

‘Het is dus logisch, dat in Houllebecqs overige werk, een zekere spanning bestaat tussen het typisch menselijke en het typisch vrouwelijke’.
Aldus Martin de Haan, in zijn nawoord ‘Verstrengelingen’ van Houllebecq.