Het was bewolkt en we liepen, mijn vriend en ik, door Haarlem. Ik woon hier inmiddels bijna twee jaar en het bevalt me veel beter dan in Amsterdam. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik in Amsterdam een stamkroeg had, l ’Affiche, met terras. In de zomer was het daar goed toeven op de Zondagmiddag in de zon. Een leuke middag op een terras heeft als ingrediënten ten eerste de zon. Dan is goed gezelschap belangrijk, want onder het genot van een goed glas bier kunnen interessante conversaties gevoerd worden. Ons favoriete biermerk bij l ‘Affiche was Texel, 4 eurootjes per groot half liter glas en met z’n tweeën dronken we er een stuk of 4 dus bedroeg de rekening het eind van de middag minimaal 32 eurootjes, meestal meer want fingerfood.
Maar goed, nu Haarlem. Het was bewolkt, maar niet koud en met de wind viel het ook wel mee.
Ik kende natuurlijk wel al wat terrassen in Haarlem. Natuurlijk de Grote Markt en de Jopen. Prima toeven daar, maar de Grote Markt is nogal groot en druk en open. De Jopen kerk daarentegen is kleiner maar helaas kijk je daar tegen de muren van het Gemeentehuis aan. Natuurlijk helpt het uitstekende Jopen biertje wel om het gezelliger te maken, vooral de ‘Blurred Lines’ mag mij bekoren, maar waarom zit je hier aan een biertje van 4 euro 50, omringd door nieuwbouwmuren? Waar zijn de bomen?
Nee, deze afgelopen Paaszondag kwam ik erachter dat het beste terras in Haarlem zich bevind op de Botermarkt. Als ik me niet vergis, was het ‘de Gooth’ in het midden van het plein.

Er staat op de Botermarkt de hele week een haringkar en ’s woensdags is er in de zomer rommelmarkt. Vorig jaar scoorde ik daar voor mijn tante het prachtige boek ‘Gezelligheid kent geen tijd’ en dat ging over de meester tekenaar wijlen Anton Pieck, als ik me niet vergis geschreven door Henri Knap. Mijn tante van 94 in het Land van Maas en Waal, Dreumel, was er in ieder geval dolblij mee, zo liet ze me weten. Dat had ze met veel plezier gelezen en ook de prachtige prenten met genoegen bekeken. Ze kijkt geen televisie meer, zelfs het journaal niet meer, liet ze me tevens weten, want ‘alleen maar die oorlog en die boeren’ daar had ze het duidelijk helemaal mee gehad. Gezelligheid kent geen tijd, nou dat klopte ook voor ons in Haarlem vandaag.

We kwamen voordat de zon doorbrak en hadden ruime keuze aan plaats, zodat we riant in het midden vooraan gingen zitten, zodat je mooi zicht hebt op alles wat er voorbij komt lopen.

Wat dronken we daar? Bonifatius – ik ging voor de Blonde en mijn vriend voor de Amber – een 4 euro – bier uit een mooi Bonifatius-glas dat ik nooit eerder had gedronken, maar geweldig lekker! De brouwerij stond in Friesland googleden we even. Wie was Bonifatius ook alweer? Bekende naam uit de geschiedenisboekjes! Een priester die vermoord werd in 754 terwijl hij Friezen trachtte te bekeren, die hem met het zwaar afslachtten.

Bij het tweede glas brak de zon door.
Toen kon de dag niet meer kapot. Pluspunten van het terras op de Botermarkt zijn bovendien:
De lage huizen rondom zorgen voor veel toegang van de zon, dus een zonnig terras en de zon bleef ook de hele middag, van 3 tot 8 aanwezig.

De vriendelijke, leuke bediening. Het is altijd fijn als je door een leuk meisje bediend wordt en dat was zeker het geval. Bij navraag bleek ze ‘Dirkje’ te heten, het soort meisjes waar ik vroeger helemaal op viel. Duidelijk was dit een lokaal meisje, een studente HBO die er wat bij wilde verdienen.
In Amsterdam zijn het vaak Engelsen, die geen Nederlands spreken. Als je vraagt waarom ze geen NL spreken zijn ze geïrriteerd heb ik gemerkt.

De mensen om ons heen. Geen toeristen, maar locals. Leuke jongens en meisjes die gretig bier stonden te drinken en in groepjes van 4-5 aan kwamen lopen. Geamuseerd mochten we ze observeren.
In Amsterdam zitten er meestal toeristen op de terrassen en vaak nogal arrogante studenten.
Nee, Haarlem wint het duidelijk wat mijn terraservaring betreft.

En ja hoor, het was weer zover, de Goede Vrijdag staat voor de deur en The Passion op teevee.
Een wat sentimenteel slap aftreksel van het verhaal van de laatste 3 dagen van Jezus. Die door tweederangs acteurs gezongen slappe popliedjes, ik heb er een hekel aan. Desondanks blijf ik ernaar kijken, elk jaar weer. Een Turkse Jezus, dat hadden we nog niet gehad. Geen enkele emotie op zijn gezicht als hij in de motregen een van die mainstream nederpop liedjes staat te zingen.
En hoorde ik dat goed? Is dat ‘in the air tonight’ van Phil Collins? De drummer probeert hem wel te imiteren door heel hard op zijn drums te slaan, maar het blijft toch tenenkrommend.
Sorry hoor, maar de Pilates van dit jaar vond ik ook niet zo, ik had graag iemand met een luide en heldere stem gehoord. Wie heeft het idee gehad om hem samen met Jezus ‘zwart-wit’ van Frank Boeijen te laten zingen? Moeilijk verstaanbare flarden van een tekst; ‘die druppels bloed op de achterbank van de werkelijkheid’? Wat heeft dat met Jezus en Pilates te maken? En waarom staat Pilatus minstens 10 minuten zijn handen te wassen? Overdreven sentimenteel gedoe.
Judas die zingt ‘wat heb ik gedaan?’ klonk nogal ongeloofwaardig en dan het commentaar van Pilatus; ‘daar is niets meer aan te doen’.

Met nostalgie denk ik terug aan de film ‘Jesus Christ Superstar’ uit 1972, ik zag hem in het voormalige Alhambra bioscoop op het Amsterdamse Frederiksplein toen ik 13 was. Ik nam de muziek op met mijn cassetterecorder. Later kocht ik de elpee, de originele wel te verstaan met Ian Gillan van Deep Purple als Jezus. Was ik groot fan van destijds, Deep Purple. Met mijn vrienden was ik verbaasd dat hij niet de hoofdrol kreeg maar een onbekende sukkel genaamd Ted Neely.
<

Ian Gillan

Vorig jaar, 50 jaar na dato, kwam hij nog een Jesus Christ Superstar show geven in de Rai in Amsterdam. Pure geldpikkerij, Jezus was 33 toen hij gekruisigd werd. Ted Neely moest inmiddels tegen de 80 jaar zijn.
Maar die film was goed, er werd goed in gedanst en de muziek was goed. Het maakte meer indruk op mij dan alle kerkbezoeken tot dan toe.

We keken ernaar uit, naar de zondagavond direct na het nieuws om kwart over acht; Koot en Bie.
We spraken er de volgende dag over en als de uitzending goed was, weken en maanden, nee jaren later nog. We kenden hele flarden van teksten uit ons hoofd.
We hadden hun platen, waarvan vooral de ‘tweede langspeelplaat van het Simplistisch Verbond’ met
‘Enge buren’ en ‘voor het hek’ favoriet waren.

Van de ‘derde langspeelplaat van het Simplistisch Verbond’ was dit natuurlijk het onverbeterlijke ‘Klischeemannetjes Life in de Haagse Houtrusthallen’.

Het beste moest nog komen; de Tegenpartij was helemaal lachen, gieren, brullen. Natuurlijk hadden we de poster voor ons raam hangen; ‘geen gezeik, iedereen rijk’.

Latere contacten met leeftijdsgenoten leverden bij fans van Koot en Bie steevast de teksten herleven, als je begon vulde de ander je meteen aan.
Hoe goed van Kooten ook was, mijn favoriet was toch de Bie. Zonder hem van Kooten niets, ze vulden elkaar, zoals vaker in duo’s, perfect aan.
Groot fan was ik ook van meneer Foppe, het alter-ego van De Bie. Zijn boekjes ‘Meneer Foppe en het gedoe’ en ‘meneer Foppe over de rooie’ behoren tot mijn absolute favorieten.

Zaterdag met Fred, al meer dan 50 jaar mijn vriend, afgesproken. We gaan een avondje Koot en Bie filmpjes kijken, luisteren en vooral veel herinneringen ophalen.