In de zuivelafdeling van de Appie viel mijn oog op een aantal plastic bekers;

Griesmeelpap

Gortepap

Karnemelkse Pap

Ineens zat ik weer als klein jongetje aan de keukentafel. Het nagerecht bestond tweemaal per week uit één van deze pappen, meestal voorzien van vel.  Ze waren warm, die pappen. Als ik s’middags uit school kwam rook ik de pap al, er stond meestal al een pan op het vuur.

Er mocht naar eigen smaak een scheutje Roosvicé- rozebottelsap aan toegevoegd worden, dit vanwege de volgens mijn moeder zeer noodzakelijke vitamientjes. Tevens werden we van tijd tot tijd verrast met nieuwe ingrediënten in de pappen; rozijnen, krenten en pruimen passeerden de revue.

Het was smullen van die pappen. Mijn moeder deed haar best de pap heet te serveren, want daar hield mijn  vader zo van.

Alleen de vellen op de pappen. Die waren minder geliefd bij ons kinderen, maar daar wist pa raad op. ‘kom maar op met je vel’, hij at ze met smaak op.

Plotseling werd ik me ervan bewust dat het 2012 was en dat ik, een grote man van 52 jaar, bij de Appie in Amsterdam Osdorp op de zuivelafdeling stond. Ik pakte een beker griesmeelpap uit de koeling. Die avond nam ik de proef op de som. Koud bleek de pap ook nog best te smaken, al tipte hij het niet aan de warme pappen van mijn moeder.

Het moet omstreeks 1971 geweest zijn. We keken naar ‘Poets’ op teevee. Het programma zette uitgedachte grapjes in scene met gewone mensen en werd sindsdien door tientallen slappe aftreksels van het idee door andere omroepen voortgezet die niet de moeite van het kijken waard waren. ‘Poets’ dus. Twee onvergetelijke scenes staan me nog bij.

Het eerste was in een dierenwinkel, waar een man van ‘Poets’ een goudvis wilde kopen.

‘Wat kosten de goudvissen?’ vroeg hij de verkoper.

‘Twee gulden vijftig’ was het antwoord.

‘Dan neem ik er een’ zei de man, legde een rijksdaalder op tafel en liep naar de goudvissenkom, waar hij een goudvis uitgraaide,  in z’n mond stopte en opat. Tenminste zo leek het, hij had gewoon een worteltje meegenomen en at die op, maar dat zag de verkoper natuurlijk niet. Verbijsterd bleef hij met open ogen staan kijken.

De andere scene speelde zich af op een landweggetje. Daar reed een man van ‘Poets’ verkleed als Chinees op een race-fiets met een wereldbol onder z’n arm.

Aan de andere kant kwam een tractor met boer aangereden.

De chinees hielt de boer aan.

‘Hoe kom iek nar China?’ vroeg de chinees.

‘O dan mot je nog een heel endje verder’ zei de boer.

‘Ja iek bin miet leesfiets, iek wiel miet leesfiets naar China!’

‘Hier ben je in Putten, je mot nog een heul end fietsen, na Ajuu ik heb nog meer te doen!’

De Chinees haalde de wereldbol tevoorschijn en vroeg de boer waar ze zich momenteel bevonden. De boer wees hem Nederland aan.

‘Goeie reis’ zei hij nog voordat hij weer op z’n tractor stapte.

Een bekend beeld; s’avonds teevee kijken. Voor zieken en bejaarden kan ik het begrijpen. Maar miljoenen gezonde mensen kijken s’avonds teevee. Als je net als ik vanuit een hoog flatgebouw s’avonds in andere hoge flatgebouws kijken kan, zie je in de meeste huiskamers van andere flats bewegend teeveelicht. Soms is er wel eens wat op teevee. Maar meestal niks, middelmatig gedoe. Toch laten veel mensen de teevee aanstaan. Als een soort bewegend behang. Moe van de werkdag kijken ze versuft naar flauwekul.

 Extreme vormen had dit mijns insziens in Frankrijk aangenomen. Die indruk kreeg ik nadat ik met een Parijse vriendin meegereist was en bij haar moeder logeerde. Het avondeten vond tegelijkertijd met het acht uur journaal plaats. Dus onder het verorberen van het avondmaal kreeg je ook nog het wereldleed op je bord. De weersberichten vielen meestal samen met de kaasschotel en de middelmatige soap-serie met de koffie. Het gesprek bleef hoofdzakelijk beperkt tot het leveren van commentaar op de getoonde beelden.

Op Zondag was het nog erger. De kostelijkste maaltijd van de week bestond vaak uit heerlijke spijzen met verukkelijke wijnen. Dit alles in streng contrast met de op teevee overal ter wereld in kwissen en shows verschijnende ‘gemoedelijke dikkerd’ met een grote grijns en een snelle babbel. O wat is-ie toch gezellig. Flauwe vraagspelletjes met prijzen afgewisseld door artiesten van het laagste niveau die de grootste niemandalletjes zongen. En alle koppen zijn vol met voedsel op de teevee gericht. Zonde van het kostelijke eten vond ik.

Maar de moeder van mijn franse vriendin wist niet beter en keek al vijfentwintig jaar elke avond en Zondag bij het eten teevee. Vol van het eten en genoeg van teevee was ik altijd blij dat ik de hond kon uitlaten om de onzinnigheid uit m’n hoofd te laten waaien. Ik bleef altijd zo lang mogelijk weg.

als iets makkelijk is;

‘1 en 1 is 2, daar hoef je niet voor gestudeerd te hebben’

als iets tegenzit; 

‘kleinigheidje hou je altijd….’

als iemand zegt dat hij of zij gelukkig wil worden;

‘Ik ben gestopt met gelukkig worden. Je houdt een tijd over….’

als iemand zegt dat hij of zij naar een feestje moet; 

‘Ik moet naar een feestje. Echte Nederlandse zin. Nou, sterkte hé?’

als iemand klaagt dat hij of zij zo hard moet werken voor weinig geld;

 ‘Ik  werk hard voor weinig, maar ben nooit chagreinig’

als iemand zit te filosoferen over “De ideale samenleving”;

‘Ik zat zo´s na te denken over de ideale samenleving.

Het lijkt me leuk wanneer het een mengeling is van

creatieve uitleving en sociale inleving’.

Was ist der Unterschied zwischen eine Flasche Bier und Gefühl? Eine Flasche Bier muss man aufmachen, Gefühl muss man reinlassen.

DEM WERDE ICH´S ZEIGEN !!!! = die zal ik krijgen, die krijg ik nog wel, hem zal ik nog eens iets laten zien, die zal nog opkijken !

DAAR IS HET ME JUIST OM TE DOEN  – DAS IST ES EBEN, WORAUF ES MIR ANKOMMT.

Die Bildung vieler Menschen ist rein ausserlich = De beschaving van vele mensen is zuiver uiterlijk.

VERSTÄNDNIS, VERGEBUNG UND LIEBE = DAS WESENTLICHE

Niebuhr – ´Serenity Prayer´ –

God, geef mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik kan veranderen en de wijsheid om tussen deze twee dingen onderscheid te maken´.

Dat het allemaal zo simpel was geloofde hij niet. Zelfs het geloof was hem te simpel. Maar toch zijn simpele ideeen meestal de beste.

De dagen van lanterfanten waren geteld. Nu moest er poen op tafel komen en snel ook.

Het zonlicht was fel, de lucht was zuiver. De rest kon komen.

Gedonder in de glazen, rinkelende ijsblokjes.

Lekker koud. Ijs, sneeuw. En daarna extra lekker van de warmte genieten.

Het wachten was op het begin. Dat wilde maar niet komen. Gewoon beginnen dan maar.

Er komt een man op het Centraal Station in Amsterdam de trein in en vraagt aan de conducteur of hij ook naar de Schouwburg in Leiden gaat.

Waarop de conducteur antwoord: “Nee, ik moet vanavond werken.”

 – Waarom stopt een Belg brood in zijn W.C.?
–  Om de WC eend te voeren

 Er komt een skelet tijdens het spreekuur bij de dokter, zegt de dokter: Kon u niet eerder komen?

 Een Belg huurt een kano en peddelt het water op. Midden op de plas kiepert zijn kano om. De kano komt niet meer overeind, en de belg komt niet meer boven. Enkele omstanders springen het water in en halen de bewusteloze man naar de kant. Ze beginnen hem te beademen en te reanimeren. De politie komt erbij. 1 van de agenten kijkt in zijn binnenzak. Daar zitten een Belgisch paspoort en drie zwemdiploma’s in. Als de Belg bijkomt, vraagt een agent: “Kon je jezelf nou niet redden? Je hebt drie zwemdiploma’s!” “Allè,” zegt de Belg, “ik wist niet dat die hier ook geldig waren”.

‘Wie denk je wel dat ik ben? Jorisje 37’? Dit hoorde ik als kind mijn vader nogal eens zeggen. Wie of wat Jorisje 37 precies was kreeg ik veel later pas door.

Het was een sukkel, een ‘loser’ zou je tegenwoordig zeggen. In ieder geval iemand die niet in staat bleek om ‘voor z’n hachie op te komen’. Alweer zo’n zin. Wat is nou weer je ‘hachie’? Nou dat ben je dus gewoon zelf, in eigen persoon. Je hachie dat ben jij dus. Even terug naar Jorisje 37. Dat is iemand die niet overtuigd, die niet weet wat-ie wil en die niet voor zichzelf op kan komen. Jorisje 37 wordt niet voor vol aangezien. Een ‘echte kerel’, een ‘man van stavast’, liet zich niet kisten, koos ‘eieren voor zijn geld’ en liet zich geen ‘knollen voor citroenen verkopen’.

Dat deed Jorisje 37 wél. Jorisje 37 was namelijk een ‘halve zachte’, ‘met van die slappe handjes’. Te beroerd en te lamlendig om te werken was-ie. Net als al dat langharig werkschuw tuig wat liep te profiteren door ‘hun hand op te houden’. Zulke figuren belanden ‘in de goot’, het is het ‘Falderappes’, gekweekt door de ‘rooie rakkers’ zoals mijn vader de PvdA noemde. De partij die het beste was in het ‘eerlijk delen wat van een ander is’. Jorisje 37 kon net als ‘Lulletje Rozewater’ gaan putjesscheppen op zee. Hij goeide op voor galg en rad en zou vast en zeker in de goot belanden.

Een beetje vent ´stond z´n mannetje´, liet ‘z´n handjes wapperen’ en hield niet ’van dat benauwde’. Want ‘als je voor een dubbeltje geboren bent wordt je nooit een kwartje’.

In 1922 gaf de engelse bergbeklimmer George Mallory op de vraag waarom hij de Mount Everest  wilde beklimmen het volgende antwoord:

 ‘Because it is there’.

 Dit citaat is door President Kennedy gebruikt in 1962 om het amerikaanse ruimtevaartprogramma te rechtvaardigen:

‘Well, space is there, and we’re going to climb it., and the moon and the planets are there, and new hopes for knowledge and peace are there’

George Mallory stierf in 1924 bij zijn derde poging de Mount Everest te beklimmen – hij klom in zijn tweedjasje met wat extra kleren eronder –

In 1995 bereikte de kleinzoon van Mallory, George Mallory II, de top van de Mount Everest. Hij liet er als eerbetoon een geplastificeerde foto van zijn grootvader achter.