Koffiedrinken. (1)

 Natuurlijk moet de koffie smaken; vers, heet en sterk genoeg en een lekkere koek erbij.

Als ik alleen ben met een krantje, met anderen een interessant thema. Liever geen voetbal hoewel ik daar altijd wel iets over weet te zeggen, logisch gevolg van jaren werken in de bouw, waar je nogal wat voetbalverhalen te horen krijgt. Thema´s als auto´s en kinderen zijn bij mij ook niet favoriet, want daarvan heb ik er geen. Maar als het moet, nou dan altijd nog beter dan geklaag over kwaaltjes en pijntjes. Het liefste zet ik een boom op over vakanties, films, muziek, kunst, cultuur, literatuur en politiek.(ik lees de krant). Op vragen als: ´wat zijn steden of landen die de moeite van het bezoeken waard zijn en waarom?´ wist ik uit ervaring wel het een en ander te vertellen. 

Dit rust mede op mijn ruime reiservaringen die ik  met ouders, broers en zus in mijn kinderjaren maakte. Het massa-toerisme was nog niet echt op gang gekomen toen wij zomers de Cote d´Azur bezochten en s´winters gingen skieen in Oostenrijk.

Later, als student, had ik een vriendin in Frankrijk waardoor ik kennismaakte met andere Fransmannen en Francaises en waarmee ik uitstapjes maakte en zodoende aanzienlijk meer van het land te zien kreeg dan de doorsnee toerist.

Bijzondere vermelding verdient mijn ex-vriendin. Afkomstig uit een dictatoriaal land (Oezbekistan) had ze een onstilbare honger naar reizen. Ik heb reizen altijd al leuk gevonden. Tien jaar lang reisden we erop los. Reisbestemmingen waren oa. Italie, Griekenland, Frankrijk, Belgie, Nederland, Tjechie, Polen, Engeland. Steden die ons bevielen waren natuurlijk Amsterdam, Parijs, Berlijn, Hamburg, Wenen, Praag, Venetie en Londen.

Resultaat:

–          6 volle foto-albums (die ik niet meer heb en nooit meer zie).

–          Een schat aan verhalen en ervaring (het enige en beste resultaat!)

–          Een lege portomonnee (dus ook niet meer interessant voor mijn ex-vriendin die ik nooit meer zie)

Koffiedrinken (2)

Mijn vorig koffiestukje ging uiteindelijk meer over vertelthema´s dan over koffiedrinken, vandaar dat ik nu meer inhoud aan de titel zal trachten te geven.

´Effe gezellig een bakkie doen´ zei Gerrit, m´n schildersbaas vroeger altijd. Het was ook altijd echt gezellig. De man had altijd een handvol  anekdotes, moppen en sterke verhalen paraat en had overal een mening over en altijd wat te zeggen.

Ik niet, vroeger. Zondagmiddag om 12 uur, werd bij ons thuis koffie gedronken en kon de gezelligheid nogal eens geforceerd overkomen. We dienden er enigszins gefatsoeneerd uit te zien, dus gekamde haren en schone kleren, hetgeen de stemming en spontaniteit niet altijd ten goede kwam. Ook was het niet de bedoeling dat we gingen zitten lezen. Nee, bij het koffiedrinken dienden we wat te vertellen of in ieder geval geinteresseerd naar anderen te luisteren. Nu had niet altijd iemand wat te zeggen. Gelukkig had m´n moeder dan de muziek uit de film ´Once Upon A Time In The West´ opstaan, met die mondharmonica en prachtig gezang. Of Neil Diamond met z´n zware stem. ´Song Song Blue, everybody knows why´ zong hij dan, of ´I am, I said…´ Dan namen we weer een slok koffie en een hapje van onze appelbol en keken zwijgend naar de hond, de open haard of naar elkaar.

De maan.

‚Wat weet U van de maan?’ vroeg Gisela. ‘De maan heeft invloed op eb en vloed en op verliefden’, was het eerste dat me inviel.

‘Ik leef naar de maan. Op Vrijdag wordt geen vlees gegeten vanwege de kruisiging van Christus. Op Vrijdag draait de maan zich evenals op Woensdag en dan is het beter om geen vlees te eten. Op dagen van bepaalde Maanstanden is het ook zeer gunstig om haren en nagels te knippen, daar let ik zeer op want ik knip m’n hele familie. Bij de kapper ben ik meteen 40 Euro kwijt. Sinds ik m’n haren knip bij een bepaalde stand van de maan, valt m’n haar niet meer uit. M’n man kan niet wachten op deze data en bij hem valt z’n haar uit. Vroeger had ik altijd lelijke nagels, maar sinds ik ze volgens de data van de maan knip zien ze er goed uit. Weet U trouwens dat U s’winters geen kopsla moet eten? Kan je zelfs kanker van krijgen! In de winter moet je groenten eten die onder de grond groeien. Ik eet alleen groente uit eigen tuin, die ik op dagen zaai die door de maan worden bepaald, waardoor ze beter groeien. Dat deed m’n grootvader al, die keek altijd naar de maan en wist dan wanneer hij zaaien moest, ook wist hij aan de stand van de maan het weer van de volgende dagen te voorspellen’.

Niet doen.

 “Dat had je nou niet moeten doen“ is zo’n gevleugelde uitspraak geworden van types die iets krijgen wat “eigenlijk veel te gek” is. Ze menen dit vrijwel nooit. Ze zijn namelijk maar al te blij dat je het wel gedaan hebt. Het lijkt wel alsof je hen helemaal in verlegenheid brengt met je kadootje, maar dat is maar schijn. Als je het niet gedaan zou hebben zouden ze zeker diep teleurgesteld zijn. Vergeet ook dat “eigenlijk” maar. Ze vinden het namelijk wel degelijk “te gek”. Tot zo ver de dubbele uitlatingen van kado-ontvangers.

Voor mij geld dit niet. Ik heb namelijk zoveel dingen gedaan die ik beter niet had kunnen doen dat ik zoeken moet naar dingen waarvan het maar goed is dat ik ze gedaan heb. Er schiet me niet zo snel iets te binnen. O ja toch, een paar keer had ik een baantje en een meisje die wel bij mijn pasten. Voor de rest was mijn leven lange tijd een aaneenschakeling van dingen die ik beter niet had kunnen doen.

Deed ik ze wel om zeker te weten dat ik ze beter niet had kunnen doen? Nee, dat merk je pas achteraf. Zoals dingen waarvan inmiddels zeker weet dat ik ze nooit meer zal doen;

Geld (uit)lenen / teveel geld uitgeven

Mensen te snel vertrouwen / mezelf knollen voor citroenen laten verkopen

Over me heen laten lopen / altijd ja en amen zeggen

Tweedehands auto’s kopen / auto’s bijzonder vinden

Slechte wijn of goedkope Wodka drinken / Dronken worden met alle gevolgen van dien

Verkeerde drugs gebruiken / Te lang doorgaan s’nachts Te lang slapen s’ochtends

De laatste trein missen of de verkeerde trein nemen

Slechte muziek / boeken kopen / films zien / theater of cabaret bezoeken

Me druk maken om dingen die toch niet te veranderen zijn

Asociaal gedrag tolereren

Liegen en de andere 10 Geboden

Verkeerde vrienden / Verkeerde vriendinnen

Mijn tijd verspillen

toen ik door de Sam van Houtenstraat fietste, zag ik een wat oudere turkse man met een doos grammofoonplaten lopen die hij resoluut bij de vuilnis neerzette. Nieuwsgierig draaide ik om en nam een kijkje in de doos. Andre van Duin, Koot en Bie, Wim Sonneveld, Paul van Vliet en Adele Bloemendaal viste ik er tussen de opera en klassiek uit en stopte ik in mijn fietstas. Een platenverzameling uit een ver verleden, die wel wat op die van mijn moeder leek. Afgedankt hadden ze vermoedelijk tientallen jaren in de berging onder de woning van een nederlands gezin gestaan. Waren ze overleden of vonden ze het niet de moeite waard om mee te nemen met hun verhuizing naar Hoofddorp of Almere, waar ze inmiddels aan het digitale geluid van de cd gewend waren? Hoe dan ook, ik was de man dankbaar voor deze schat aan nederlandse cultuur van de bovenste plank. Met veel plezier legde ik ze op mijn Technics Pick Up. Hard gelachen, veel melancholie. Jeugdsentiment. Een wereld aan herinneringen kwam naar boven. Zie je jezelf weer op verjaardagen met je familie om je heen. Stilte als er een grammofoonplaat opgezet wordt. Aandachtig luisteren. Lachen en ontroerd raken.  Je eerste vriendinnetjes, waarmee je samen op je kamer plaatjes draaide. ‘The White Album’ van de Beatles. ‘Deep Purple In Rock’, dat soort platen. Je vrienden, waarmee je op Vrijdagmiddag naar de  platenzaak ging om een plaat te kopen. Urenlang luisterde je naar tientallen platen en na lang twijfelen ging je tot de aankoop over van de plaat. Zestien gulden, dat was een hoop geld toen. De hoes was belangrijk, het liefst met teksten. Die teksten lazen we nog mee toen. ‘Dark Side of the Moon’  van Pink Floyd, het hele album zing ik nu nog uit mijn hoofd mee.

Tegenwoordig moeten de kids er per se beelden bij. Het is You Tube en  I-Pod wat de klok slaat. Toch is de grammofoonplaat aan een revival bezig, heb ik me laten vertellen. En  inderdaad,  in de betere platenzaak is er een toenemend aantal grammofoonplaten in het aanbod. Een goede ontwikkeling voor de aandachtige luisteraar. Trouwens, wat het cabaret betreft kunnen cabaretiers van vandaag ook een puntje zuigen aan de kwaliteit van toen.

nee, geen voice-kids, wel een leuk programma hoor, wij kijken er ook  naar op de Vrijdagavond. Nee het gaat om de voice-recorder, een onmisbaar apparaat voor mijn conversatielessen. Na een aantal malen oefenen zonder komt dan het moment met. Even schrikken als je je eigen stem hoort; ben ik dat? Ja, zo horen anderen je. Het is niet bijzonder, maar je kunt er wel meer van maken.

Op een plaatje, een vraagstelling, een probleem of een situatie wordt commentaar verlangd; wat vind jij? Wat is jou mening? Het is dan de bedoeling deze zo duidelijk en verstaanbaar mogelijk uit te spreken. Ook belangrijk; de intonatie, de melodie.

Of rollenspellen. Ga maar iets ruilen bij de Hema, wat vraag je? Ga maar informatie vragen bij een sportclub of computercursus. Wat zeg je? Een afspraak maken bij de dokter, aangifte doen bij de politie, een loodgieter opbellen, met de leraar op school een tienminutengesprek voeren; dit zijn  ‘cruciale praktijksituaties’ die je geacht wordt te beheersen op het inburgeringsexamen. Hetgeen mondeling getoetst  wordt op het Portfolio-examen.

Dit alles oefenen we met een checklist. Was het verstaanbaar?, was het vriendelijk?, duidelijk geformuleerd? En dan is een voice-recorder een belangrijk hulpmiddel waarbij de cursist inzicht krijgt in eigen kunnen en sneller vooruitgang kan worden geboekt.

wachten doe ik niet graag, of het nou in een restaurant op een ober is of in de rij bij een supermarkt, al snel groeit de ergernis dat ik mijn tijd sta te verdoen. Vanmiddag ook weer, ik stond bij de Media Markt en had me laten verleiden tot een verrassingsaankoop; een radiootje in vorm van een Marshall-speaker afgeprijst van 179 voor 99 euro. Mooi geluid, leuk design. Bij de kassa begon het moeilijk te worden. Er zat geen code op, dus moest de kassabediende bellen met de afdeling. Na drie telefoontjes wist-ie het nog niet. Ik wel, het was warm en ik was moe, de lol was er inmiddels vanaf en ik bedacht dat ik hem niet echt nodig had. ‘Laat maar zitten, als het zo moeilijk is’.

Grote uitkomst in dit verband is het internetshoppen, je hoeft nooit in de rij te staan dus voor veel mensen een verademing. Het is een stijgende trend. Mensen gaan ook steeds meer kijken in winkels om het artikel vervolgens per internet te bestellen.

Ik had een dergelijke situatie al vaker meegemaakt. Op terrassen; als ik zes keer om de rekening moet vragen en ik telkens te horen krijg dat de ober eraankomt, maar hij komt niet; dan stap ik op. Meermaals meegemaakt.

Mijn vader had hetzelfde, wel bereid even te wachten maar niet te lang. Zo reden we eens samen naar Parijs en stopten onderweg om een hapje te eten. We hadden zalm besteld. Een kleine drie kwartier later zaten we nog te wachten. M’n vader had er genoeg van we stapten op. Buiten kwam de ober achter ons aan gerend; Monsieur, monsieur!’ het was bijna klaar, daar kwam het op neer.

‘We hebben lang genoeg gewacht’, antwoordde mijn vader. Ik kon me daar prima in vinden.

Heb je even? Mag ik je even iets vragen? Kun je me even helpen? Even is kort, niet lang, een momentje, een ogenblikje. Het woordje even wordt vaak gebruikt. Het maakt de vraag vriendelijker. Je kunt het nog vriendelijker maken door misschien toe te voegen; mag ik je misschien even iets vragen? En op zijn allervriendelijkst; zou ik je misschien even iets mogen vragen? Even moet uitgesproken worden met een lange ee aan het begin, EEVEN. Even wachten! kun je even wachten? kun je misschien even wachten? Zou je misschien even kunnen wachten? Eventjes maar. Eventjes is een variant op even, klinkt iets truttiger, kinderachtiger. Even is dus beter. Effe is een andere variant, amsterdams en klinkt dwingender en kan zelfs kwaadaardig zijn; Effe dimmen! betekent zoveel als ho, ho meneer, even een toontje lager, niet zo brutaal, wie denk je wel dat je bent? Als iemand je beledigd; effe dimmen!

heel even is minder dan even, een glimp van een moment. Zoals dat oude liedje; heel even, heel even, heel, heel even denk ik soms ineens aan jou…

even wordt vaker gebruikt dan je er erg in hebt, zelf gebruik ik het ook vaak; even kijken, waar zijn we gebleven. Evennadenken, hoe zat dat nou precies? Kijk eens even op bladzijde 76. Luister eens even. Dat kan ook zonder even; luister eens… of dwingend; Luister!

Ik hoorde het op de vmbo vaak; meneer, mag ik even naar de wc? mag ik even mijn neus snuiten? mag het raam even open? of het typische; meneer, mogen we even chillen? We hebben net een zwaar proefwerk gehad.

Ik hoor het van collega’s; zeg, heb je even?

Niet te verwarren met de even getallen, bijv. 2-4-6-8 etc. tegenover de oneven getallen 1-3-5-7 etc.

Hoopvol stonden emmers boordevol  rozen voor 1 euro per stuk te wachten bij de Appie. Boeketten en bosjes bloemen hoopten eveneens op gretige aftrek. Mijn keuze viel op een bosje oranje rozen. Tevens bracht ik vanavond een bezoek op een filiaal van de Jamin, een winkel waar ik anders nooit kom, maar vandaag the place to be voor Valentijn. De Mon Cheri kersenbonbons; een klassieker. Dat wordt een leuke ontvangst straks voor mijn schoonheid, die tegen twaalven thuiskomt van haar werk in restaurant Bangkok. De bonbons van een mooi papiertje met strik voorzien staan te pronken op tafel, gedecoreerd met de oranje rozen die prachtig combineren met het oranje van ons bankstel. Romantiek van de bovenste plank! 

Ik maar denken dat de naam Valentijn komt van Rudolf Valentino, sex-symbool uit de jaren 20 van de vorige eeuw..maar daar heeft het niets mee te maken. Wel de romantische liefde natuurlijk, dus misschien is zijn artiestennaam naar Valentijn genoemd?

Maar na even googelen komt ik op interessante informatie;

Valentijnsdag is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen, of kaarten. Valentijnsdag wordt gevierd op 14 februari. Paus Gelasius I riep in 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn.

Volgens de versie van de Legenda Aurea^[3] werd Sint Valentijn om zijn geloof vervolgd en persoonlijk ondervraagd door de Romeinse keizer Claudius II. Claudius was onder de indruk van Valentijn en probeerde hem onder doodsbedreigingen over te halen tot het heidense geloof van de Romeinen. Valentijn weigerde en probeerde zelfs Claudius te converteren naar het Christendom, waardoor hij veroordeeld werd tot de dood. Vlak voor zijn executie zou hij een wonder verricht hebben door de blinde dochter van zijn cipier te helen.

Pittoreske wintertaferelen afgelopen Vrijdagavond; schaatsen op de Herengracht, warme chocolademelk en live-muziek. Mooi plaatje. Holland op z’n best. De Zandstra hockey-schaatsen zitten goed. Maatje te groot, drie paar sokken. Als er iets typisch Nederlands is, dan toch wel schaatsen. Ik ga wat langer door dit jaar, op de Jaap Eden baan. Maar zo lang het nog kan ga ik meedoen aan tal van tochten met deelnamecertificaten. Stoer om er een te halen. Stoer ook om lichtelijk te overdrijven,  nonchalant te laten ontvallen; twintig kilometer geschaatst gisteren! De schaatser is een jongen van stavast!.  In de vele strenge winters uit mijn vroegste jeugdjaren kreeg ik friese doorlopers en een stoel waarmee ik het op de vijver mocht proberen. De friese doorlopers moest je stevig onder je schoenen vastbinden, gebeurde dit niet, dan kon er een veter onder komen waar je lelijk over kon vallen. Wiebelen, dat was het de eerste paar winters. Maar toen ik in de vijfde en ook in de zesde klas van de Openbare Basisschool zat, schaatste ik wat af met mijn klasgenoten op schaatsbaan De Koepel achteraf het dorp. En sneeuwballengevechten. Meisjes en sneeuw, een combinatie waarmee we ons prima vermaakten. Achter elkaar aanzitten op de schaats met een hap sneeuw in je hand om haar in te smeren en vica versa. Warme chocomelk voor een kwartje en met blosjes op je wangen staan te stralen.

Later ging ik voor de hoge Noren. Snelheid maken. Ik ben geen superschaatser, maar ik kan met veel plezier een stuk schaatsen. Nu dan de hockeyschaatsen, minder snel maar wel lekker stabiel en makkelijk remmen, wat me bij de hoge Noren vroeger nogal eens moeite kostte. Het liefst schaats ik op natuurijs met heldere blauwe lucht en felle zon, zoals afgelopen Vrijdag. Op de Herengracht in Amsterdam.

In Nederland moet ieder kind drie dingen leren; schaatsen, zwemmen en fietsen. Het liefst zo jong mogelijk. Ons land is plat met veel water. Zomers, als we niet door het ijs heenzakken, zwemmen we erin. Evenals in het zwembad, in de zee of in het meer. En we surfen, roeien, zeilen, varen. Water is in Nederland topamusement. Het behalen van een zwemdiploma is niet alleen nuttig voor de veiligheid met al dat water om ons heen, maar ook voor de lichamelijke conditie. Vroeger kreeg ik om 7 uur s’ochtends in het zwembad zwemles. IJskoud! Lekker koud!

Bibberend stond ik met een groepje kindjes van 7 jaar de instructies van de badmeester af te wachten. Handen tegenelkaar en recht voor je uitstrekken, schoolslag werd eerst op het droge voorgedaan en geoefend in het natte. Neus dicht als je onder water gaat zwemmen. Buik omhoog als je op je rug gaat zwemmen. Borstcrawl heb ik mezelf pas later aangeleerd, ik kwam niet verder dan diploma B, toch al heel wat. Best moeilijk dat zwemmen met kleren aan en het 6 meter onderwater zwemmen om bordjes op te duiken. En het in het water duiken vanaf de kant nauurlijk: neus naar voren en hoofd tussen je armen! En dan het gevoel waarmee je jezelf aankleedde in het badhokje; lichtelijk zwevend van de energieke krachten die je van het zwemmen mocht ontvangen. Lekker warm en boordevol energie ging je vol frisse energie de dag in. Jarenlang lid geweest van zwemvereniging De Duinkikkers, kikkers in de Soesterduinen; of ze echt bestonden heb ik me nooit afgevraagd, als naam van de zwemclub in ieder geval wel. Aangezien het Soesternatuurbad een buitenbad was, togen we s’winters elke Vrijdagavond naar het sportfondsenbad in Amersfoort, mijn broers en ik. Mijn jongste broer was kampioen in het langdurig onder de warme douche blijven staan. De temperatuur van het zwembad lag hem veel te laag. Om hiervoor het zwembad te straffen nam hij eens een fles Andrelonshampoo, zo’n ikoonvormige lichtgroene plastic fles met iedere dag shampoo, mee het water in van het kinderbad en liet hem, tot ontsteltenis van het zwembadpersoneel, leeglopen, waardoor hem de toegang tot het zwembad voortaan werd ontzegd. Dit deerde hem niet, want hij had toch altijd al meer belangstelling voor het warme douchen gehad. In het clubblad van de Duinkikkers, tot nu toe had er alleen een kort artikeltje in gestaan over mijn oudste broer, die altijd opzij keek bij het schoolslag zwemmen, werd uitgebreid aandacht besteed aan het voorval onder de kop ‘Deugniet veranderd zwembad in schuimbad’.

Later, middelbare school,  zomers hele dagen in het openluchtbad. Elkaar van de grote opblaasband afduwen, urenlang. In een kringetje met een groepje jongens en meisjes zitten in het gras, sjekkies roken en praten. 

Baantjeszwemmen begon met mijn vader. Die ging s’ochtends om 7 uur zwemmen, baantjeszwemmen, een uur lang op en neer; rugslag, schoolslag. Lekker koud. Later veel gezwommen, s’winters in overdekte zwembaden. Het Zuiderbad op het museumplein, s’avonds een half uurtje baantjes trekken, ik doe het nog graag.

Fietsen kan het hele jaar door, er zijn fietspaden genoeg, over de bruggen en dijken en door bossen met eekhoorns en weilanden met koeien. Talloze fietsroutes leiden ons door de mooiste natuurgebieden. Toen we nog in Soest woonden fietste ik zomers met mijn vrienden door de bossen naar de duinen of naar het zwembad. Mountainbiken had je toen nog niet, ik heb nog wel aan wielrennen gedaan. Het bouwbedrijf van mijn vader sponsorde de plaatselijke wielrennersvereniging, waardoor ik vanzelf met mijn broers in een rood trainingspak en op de fiets gezet werd. Voordat er een tocht gemaakt zou worden, waarbij ik overigens hopeloos de weg kwijtraakte, werd eerst een groepsfoto gemaakt. Mijn pony-haarlok die ik als twaalfjarige al stoer over mijn wenkbrauwen droeg in navolging van de Beatles, werd door mijn moeder resoluut met een natte spons opzij geveegd, voordat de foto genomen werd. Een beetje genant vond ik het wel.

Fietstochten genoeg in die tijd, met vrienden fietste ik naar de Pyramide van Austerlitz met bijbehorende speeltuin en botsautootjes. We fietsten  wat af. Naar Amersfoort bijvoorbeeld,elke dag 15 km naar school. Maar ook heel wat keertjes langere afstanden. Op mijn twaalfde, in de zomer van 1972 fietste ik met een vriend naar Hattemerbroek- 76 km -, alwaar we mochten logeren bij kennissen van mijn ouders. Mijn zusje werd die vakantie geboren, mijn moeder kon wel wat rust gebruiken. In die laatste jaren van de basisschool was ik altijd op de fiets met vrienden. Gingen we de fietsen schilderen en er hoge sturen opzetten. Omdat de vader van een vriendje bij Ralstone verf werkte, beschikte hij over voldoende verf waarmee we onze fietsen in felle kleuren schilderden. Met die hoge sturen waren we net Easy Rider, Born to be Wild. We noemden ons de Ralstones, naar de verf.

Jaren later beschikte ik over een bijzondere fiets; een tweede fietsframe was door de smid bovenop het onderste gelast, waarbij alleen het bovenste frame stuur en zadel had en het onderste de banden. Ook de trappers waren hoog genoeg om er op dubbele hoogte gezeten bij te kunnen. Prachtig uitzicht. Wel tricky met remmen en afstappen; menigmaal ging dit nogal ongelukkig. Toch met veel plezier mee door het centrum van Amsterdam gefietst, bij de stoplichten hield ik me een lantaarnpaal vast en genoot van het panorama om me heen. Verder was het vooral oppassen geblazen. 

Gazelle, dat was mijn favoriet. Een groot aantal Gazelles gehad, een Sparta. Sinds een paar jaar Batavus. Toen ik in Duitsland woonde een hoge sportfiets gehad van 1000 Euro met 17 versnellingen. Zitten klooien met die versnellingen, waarvan ik er maar drie wist te gebruiken. Het beste bevallen me de stevige hoge oude herenfietsen met drie versnellingen. Gazelle, Batavus, Sparta. Hollandse degelijkheid op wielen.

Hilarisch bericht; parkeercontroleurs in Amsterdam worden op kosten van de belastingbetaler in taxi- busjes naar verschillende plaatsen in de stad gereden. Het is te gevaarlijk om op de scooter te gaan met dit weer. Het vriest een paar dagen en meteen zijn we de kluts kwijt. Wel eens gehoord van  fietsen? Ik fiets elke dag, het hele jaar, weer of geen weer, door de stad. Geen enkel probleem. Natuurlijk, het regent wel eens, het sneeuwt wel eens, het vriest wel eens. Logisch toch? Dan fiets ik gewoon lekker door met een regenpak aan en een lange onderbroek. Koud? Nee, ik heb het nooit koud, want ik kleed me goed aan. Ziek? Nooit ziek geweest. De gemeente kweekt watjes, door als het twee dagen vriest de bonnenschrijvers in een taxi te zetten. Ik zou me doodschamen voor een dergelijke vernedering. Leuk interview van ‘Powned’ op tv gisteravond; misschien gaan jullie ook nog de boterhammen smeren voor de mannen? Of voor schone onderbroeken zorgen en frisse zakdoeken?

Nu ken ik het verschijnsel ‘watje’ al heel lang. In Duitsland noemen ze een watje een ‘warmduscher’, iemand die veel te lang onder de warme douche staat. Mannen die in de kracht van hun leven werkeloos zijn en blijven en dan maar het huishouden gaan doen. In mijn groep kwam maanden geleden ook zo’n figuur. Een jonge vent, 23 jaar, een Oeigoer. Vluchteling. Sprak heel gebrekkig en gebroken nederlands. Moest eigenlijk allang klaar zijn en zijn diploma hebben gehaald. Op de vraag wat hij zo deed de hele dag, kwam het antwoord dat hij voor de baby zorgde en het huishouden doet,  want zijn vrouw werkt. Waarop ik opmerkte dat hij dus huisman is. ‘Huisman’, nee dat was hij niet. Hij kreeg er een kleur van. ‘Huisman’, nee zeg hij moest er niet aan denken. ‘Nou, als een vrouw de hele dag het huishouden doet, dan is het een huisvrouw. Dus als een man het huishouden doet is het een huisman. Dat kun je niet leuk vinden, maar je bent het wel’.

Als je een kerel bent, heb je allang werk, allang een diploma. Huismannen zijn niet altijd watjes,  maar huismannen die geen moeite doen hun positie te verbeteren en zich dan vervolgens schamen, zijn, of ze dat nou leuk vinden of niet, watjes. Niet meer en niet minder. Slappelingen, zachtgekookte eitjes, sukkels, losers, mislukkelingen, profiteurs, beroepswerkelozen, halve zachte figuren.

Om nog maar eens een paar krachttermen van mijn vader uit mijn jeugd erbij te halen; slappe handjes, werkschuw tuig, falderappes, te beroerd om te werken,  die hun hand op komen houden en alleen maar van de sociale voorzieningen willen profiteren. En vooral heel boos zijn op iedereen die ze niet zielig vinden. Want ach gossie wat hebben ze het toch moeilijk.